Uit het leven van een bingewatcher: de dunne scheidslijn tussen aards en onaards

Wie vaker mijn columns heeft gelezen wist het misschien al: mijn voorkeur gaat uit naar series die realistisch zijn. Series die zich afspelen in het heden, in een bestaande plaats, en in een wereld zoals we die allemaal kennen. Series waarbij je jezelf, soms met enige fantasie, kan herkennen in de hoofdpersonen. Natuurlijk moet je dat realistische vaak met een schepje zout – of twee – nemen. Want natuurlijk is er veel en veel meer drama dan in jouw leven (ja, echt!). En natuurlijk zijn alle personages te knap, de huizen te mooi en de situaties stukken romantischer dan in het echt. Maar toch… het zijn series met verhaallijnen die zouden kunnen gebeuren. Ooit. Misschien. In een parallel universum of zo.

Maar kort geleden mailde Lieftallige Echtgenoot mij een linkje over een serie. Het berichtje was voorzien van de onheilspellende boodschap: ‘zeg nou niet meteen nee, je moet hier even doorheen prikken, deze schijnt echt goed te zijn!’. En – fijn dat dit zwart op wit staat, kan ie het lekker vaak nalezen – wat denk je: hij had gelijk! Buiten je comfortzone bloeien tenslotte de mooiste bloemen en zo. Al kun je die ook gewoon kopen bij de bloemenstal om de hoek natuurlijk...
Het ging hier om de serie Lucifer. Deze speelt zich af in Los Angeles, in het heden, en draait om clubeigenaar Lucifer Morningstar. Lucifer komt in contact met een vrouwelijke detective en met behulp van zijn speciale vaardigheden lossen ze samen de nodige moordzaken op. Tot zover doet het best denken aan de serie Castle.

Maar heel langzaam wordt je vanuit dit aardse bestaan meegenomen naar het onaardse. Want Lucifer is de duivel. Door omstandigheden had hij behoefte aan een sabbatical, waardoor hij op aarde belandde. Gaandeweg wordt je meegesleurd in wereld van engelen, demonen, gestolen vleugels en zijn verstoorde relatie met zijn pa, God. Nergens gaat dit te ver, nergens had ik de neiging om af te haken: Lucifer is werkelijk de perfecte mix tussen realisme en surrealisme. Het scheelt waarschijnlijk ook dat iedereen wel een beeld heeft bij termen als de duivel, engelen, de hemel en de hel. En wat óók enorm scheelt, is dat humor in deze serie beslist niet ontbreekt… Lucifer z’n manier van praten en handelen is zeer komisch.

Moraal van het verhaal: het is handig om te weten welke series bij je passen, wat je smaak is, maar heel soms zijn er uitzonderingen en dit buitenaards goede pareltje is er beslist ééntje van!