Uit het leven van een bingewatcher: is het de toon die de serie maakt?

Het is de toon die de muziek maakt, wordt vaak gezegd. Maar soms is het ook de muziek die de serie maakt! Nou ja, misschien niet helemaal, maar een titelsong kan een serie wel degelijk leuker maken of juist vervelender.

De liedjes kunnen een gevoel van nostalgie oproepen. Van verwachting, misschien ook wel. Het zijn vaak positieve liedjes over bijvoorbeeld vriendschap of dromen waarmaken. Denk aan ‘Nothing is gonna stop me now’ van de onnavolgbare serie Perfect Strangers. Of wat te denken van ‘I’ll be there for you’ van Friends. Of het foutloos meerappen van het gehele ‘Yo home to Bell Air’ van Will Smith (en DJ Jazzy Jeff uiteraard, die mogen we beslist niet vergeten). Sowieso was het vroeger veel gebruikelijker dat series werden aangekondigd met een best lange themesong. Met als hoogte- of dieptepunt qua lengte het liedje van de serie Taxi met Danny DeVito en Tony Danza. Het liedje duurde ongeveer net zo lang als een aflevering van de serie zelf…

Anno 2017 levert het verbazing op als een serie een noemenswaardige themesong heeft, zo weinig komt het nog voor. Al lijkt het weer wat hipper te worden. Denk aan de liedjes van Suits en van The Ranch bijvoorbeeld, en de instrumentale aankondiging van The Good Fight, waarbij van alles ontploft. Symboliek speelt bij die laatste een grote rol. Ook bij Young & Hungry is de clip leuker en veelzeggender dan het liedje zelf. Maar bij de meeste recentere series zijn het meer korte intro’s, een fragmentje van een liedje dat ergens na een paar minuten van de aflevering wordt ingevoegd. Lekker kort en snel, maar soms mis je er ook wel een hoop plezier aan!

Want die liedjes zijn er niet om alleen maar ongeduldig af te wachten: daar moet je het beste van maken. Zo had onze oppas in mijn kindertijd een hele routine op het pianomuziekje van Medisch Centrum West, hetgeen elke week weer voor hilariteit zorgde. Je had erbij moeten zijn. En dat is bij mij blijven hangen, want Lieftallige Echtgenoot en ik hebben zelf complete dansjes op het Big Bang-lied van de gelijknamige serie en zingen we luid en vals mee met ‘Come on down to South Park’. Ook de titelsong van the Unbreakable Kimmy Schmidt moet hier genoemd worden, de eerste drie afleveringen moest ik steeds terugspoelen omdat ik nog de slappe lach had van het liedje. Kortom: de muziek kan de serie niet maken of breken, maar kan wel je geduld op de proef stellen of de serie juist heel erg opleuken!