Schieten, tieten en bandieten

Vroeger was ik videothecaresse. Voor de jongere lezers onder ons: Stel je een winkel voor met een balie en allemaal schappen met lege doosjes van ongeveer 20 bij 15 centimeter. Op de lege doosjes stond een plaatje van een film en op de achterkant een kort verhaaltje over de inhoud van de film. Als je je keuze had gemaakt, ging je met het doosje naar de balie en werd er een videoband – lang verhaal, google het maar een keertje – ingedaan. Tijdens school en studie stond ik dus zes jaar lang als bijbaantje achter de balie van de videotheek. Toen ik in den beginne nog jong en onervaren was, kreeg ik zo nu en dan advies van mijn wat meer doorgewinterde collega’s. Een van die adviezen zal ik nooit meer vergeten: Zie je op de omslag een schaars geklede dame, ongeloofwaardig grote wapens en absurd veel vuur, dan heb je te maken met een typische ‘tieten-schieten-bandieten-film’. Ergo: Dat is niks, dat is per definitie een té slechte film, die kun je dus beter niet aanraden aan klanten.

Om gedegen advies te kunnen geven werd van ons verwacht dat we zelf ook minimaal twee films per week keken. Na een heleboel films moest ik stiekem concluderen dat ik eigenlijk best een fan was van het genre. Ik bedoel, wie vond die scène in True Lies waarin Arnold zijn vliegtuig voor het raam van een flatgebouw langs liet vliegen nou níet geweldig?
Maar we bevinden ons hier op mijnserie.nl, dus over naar de series. Naast films zijn er namelijk ook heuse ‘tieten-schieten-bandieten-series’. Let wel, het is een zeer specifiek genre waarin het verhaal totaal onderschikt is aan zaken als humor en een overdosis actie. De geloofwaardigheid is niet gewoon ver te zoeken; die ga je zelfs aan de andere kant van de wereld niet vinden. Meestal is er sprake van een duo; twee personages die elkaar voortdurend het bloed onder de nagels vandaan halen maar elkaar vanzelfsprekend óók minimaal tweemaal per aflevering redden van een buitengewoon vervelende dood.

Zo was er een geniale serie waarvan niemand de titel meer weet, omdat ie om volstrekt onbegrijpelijke redenen slechts één seizoen liep. Het had iets weg van de Bad Boys-film, twee agenten die het creëren van onbetaalbare schade feilloos combineerden met het bestrijden van enge misdadigers. In tegenstelling tot de korte duur van die serie, hield Michael Westen het in de serie Burn Notice vele seizoenen vol. Samen met zijn ‘triggerhappy’ knipperlichtvriendin Fiona en beste vriend Sam werden er door de heer Westen jarenlang vakkundig ontelbare mensen en gebouwen beschoten en opgeblazen. En ik keek aflevering na aflevering, ik was er dól op! Helaas is deze serie ten einde, maar gelukkig is er nu een serie gemaakt die gebaseerd is op de Lethal Weapon-films. Hetzelfde laken in het pak, en daarom raad ik deze als uw door de wol geverfde oud-videothecaresse zijnde dan ook van harte aan!