Serie-Ergernis: #Liefde

Ik wil hier wat schrijven over series. Iets over series wat voor iedereen herkenbaar is, maar dan de wat negatievere kant daarvan. Volg je me nog? Ik mezelf bijna niet, dus ik vergeef het je. Wat ik bedoel is – en ik zal proberen het in het kort te zeggen – iets waar iedere seriefanaat zich eigenlijk stiekem kapot aan ergert.

Deze keer gaan we het hebben over relaties en liefde. Beide onderwerpen die in iedere serie wel langskomen. Niet altijd op dezelfde manier trouwens; de manier waarop iedere hoofdrolspeler uit The Vampire Diaries overdreven gepassioneerd met al zijn of haar tegenspelers heeft gezoend gaat over liefde, maar ook de relatie van Hannibal Lecter en Will Graham bestaat uit liefde. (Ik visualiseer nu ineens een combinatie van die twee, dat geeft een vreemd beeld, probeer maar eens.)

Dit was allemaal nog vrij lief toch? Enfin, we gaan over tot de kern van deze column. Het heet niet voor niets serie ‘Ergernis’, moet ik me wel ergens aan ergeren. En wees gerust, over liefdes en series zijn voldoende tenenkrommende ergernissen te bedenken.

Laten we eerlijk zijn. Zijn er series waarin een relatie ook maar enigszins de realiteit weerspiegeld? Beginnend bij de eerste ontmoeting. Alsof iedere keer als je een stapel boeken laat vallen de perfecte partner je hand vastpakt, met zijn UV-licht-uitstralende hollywoodsmile je bijna verblindt en vervolgens met je trouwt omdat hij hetZELFDE BOEK LEEST?! (En waarom draagt ze zoveel boeken terwijl dat personage nog nooit lezend te zien is geweest? Ja, daar had je nog nooit over nagedacht hè. Levensvragen zijn dat!)

Óf je net al bellend uit de auto stapt, je per ongeluk tegen ‘Miss Perfect’ aanloopt, je koffie volledig over haar té witte jurk heen gooit, die overigens qua voorgevel nog net niet uit z’n voegen barst, en ze op slag verliefd wordt? Ja, mij ben je dan kwijt hoor. (En zonde van de koffie ook, maar dat terzijde.)

Misschien heb ik dat alleen hoor, ik begin nu aan mijn eigen empathische vermogens te twijfelen maar dat is niet bijster interessant voor de lezer. Doorgaan nu, dit leidt af.

Stiekem begrijp ik het ergens ook weer wel hoor. Voornamelijk vrouwen willen toch wat te ‘zwijmelen’ (wat een lelijk woord eigenlijk!) hebben en zien in een serie. Het brengt ook af en toe best wat spanning én het verklaart daarnaast ook de volledig irrationele beslissingen die sommige karakters, die een relatie hebben, maken. Maar dat is een hele andere ergernis.

On-ge-lo-fe-lijk. Ik kan m’n mening nog niets eens een A4-tje volhouden. Ik denk dat ik maar een cursus ‘ruggengraad kweken’ ga volgen. Tot de volgende keer!

Aan de lieve lezers: Heb jij ook een serie-ergernis? Iets waar je het nut niet helemaal van in ziet? Plaats hem in een reactie hieronder! Misschien kan ik dan de volgende keer over jouw ergernis mee-ergeren!

(Met dank aan Birigitis en Christophe voor de inspiratie van deze keer!)