Toen La Casa de Papel in 2017 voor het eerst op de Spaanse zender Antena 3 verscheen, leek het een bescheiden misdaadserie met een originele insteek. Een groep criminelen, elk met een stad als codenaam, probeert onder leiding van een mysterieuze man genaamd “El Profesor” de Koninklijke Munt van Spanje te beroven. Niet om snel rijk te worden, maar om hun daad als een politiek statement te presenteren: een symbolische aanval op het financiële systeem.
Wat begon als een lokale productie groeide uit tot een wereldwijd fenomeen. Dankzij Netflix kreeg de serie een tweede leven, en werd het één van de meest bekeken niet-Engelstalige series ooit. De rode overalls, de Dali-maskers, en het strijdlied Bella Ciao werden iconen van popcultuur. Maar waarom sloeg juist deze serie zo aan?
La Casa de Papel gaat niet alleen over een overval, maar over verzet, idealisme, en de strijd tegen een systeem dat als oneerlijk wordt ervaren. In een tijd van economische onzekerheid en sociale onrust raakte de serie een gevoelige snaar bij kijkers wereldwijd. Daarnaast is er de emotionele gelaagdheid. De personages zijn geen eendimensionale boeven, maar mensen met trauma’s, verlangens en conflicten. De serie wisselt actie af met romantiek, drama en filosofische reflectie. Dat maakt het toegankelijk én meeslepend.
Ook de stijl en structuur dragen bij aan het succes. De serie is strak gemonteerd, met cliffhangers die binge-watchen bijna verplicht maken. De voice-over van Tokyo, de flashbacks, en de slimme tijdsprongen zorgen voor een dynamisch ritme dat doet denken aan Amerikaanse topseries, maar met een Europese flair.
Wat de serie extra kracht geeft, zijn de hoofdpersonages. Stuk voor stuk kleurrijk, gelaagd en memorabel. Denk aan Tokyo, de impulsieve en vurige verteller van het verhaal. Of Berlin, de charismatische maar moreel dubieuze leider binnen de groep. Nairobi brengt warmte en strijdlust, terwijl El Profesor met zijn intellect en idealisme het morele kompas vormt. Deze personages zijn niet alleen goed geschreven, maar ook sterk geacteerd. De cast, grotendeels onbekend buiten Spanje vóór de serie, weet hun rollen met zoveel overtuiging neer te zetten dat ze moeiteloos kunnen wedijveren met Hollywood-iconen. Ze zijn complex, herkenbaar en vaak verrassend, wat bijdraagt aan de universele aantrekkingskracht van de serie.
Wat La Casa de Papel bewijst, is dat kwaliteit en impact niet gebonden zijn aan taal of land. Het succes heeft de deur geopend voor andere internationale producties en laat zien dat verhalen universeel zijn, zolang ze goed verteld worden. In een wereld waarin streamingplatforms grenzen doen vervagen, is La Casa de Papel het bewijs dat een serie uit Madrid net zo relevant kan zijn als eentje uit Hollywood.
