Leuk?
1
0
Bekijk stemmen
Nashville - Seizoen 2
Toen collega MijnSerie recensent Leonie haar recensie van seizoen twee inleverde zat ik bijna op de helft van dit seizoen. Ik zat toen nog op het cijfer zeven, maar de zes en een half die zij gaf kon ik bij voorbaat al begrijpen. Het eerste seizoen heeft zo haar mankementen en ik ging er niet vanuit dat de serie véél beter zou zijn geworden. Tot mijn spijt is de serie ook niet op hetzelfde niveau gebleven. In dit tweede seizoen gebeurt er nog meer, is er nog meer drama, zijn er nog meer brandjes te blussen en is er nog méér mis met de serie. Ik denk dat het woordje 'meer' je wel is opgevallen. En meer is zeker niet altijd beter. De gezegde luidt niet voor niets: 'less is more'.
Na het eerste seizoen hebben Rayna (Connie Britton, Friday Night Lights) en Juliette (Hayden Panettiere, Heroes) een betere verstandhouding. Rayna is aan het begin herstellende van haar ongeval in de vorige seizoensfinale en zij vreest voor haar carrière. Privé is er ook het een en ander veranderd nadat Deacon (Charles Esten, Whose Line is it Anyway) achter de waarheid kwam. Rayna is inmiddels gescheiden en er is weer ruimte voor liefde in haar leven. Met Juliette gaat alles goed totdat zij betrokken raakt in een schandaal. Gevolg: de countrywereld kotst haar uit. Haar carrière krijgt een flinke klap. Daarentegen gaan de carrières van de opkomende artiesten uit het eerste seizoen lekker. De meeste personages zitten in een nieuwe fase in hun leven en carrière. Er is dus veel veranderd.
Wat is niet veranderd? De hoeveelheid aan drama! Zucht... Alleen zijn de verhaallijnen nog problematischer. Nashville gaat van drama naar drama en van driehoeksverhouding naar driehoeksverhouding. Het is het recept dat ook aanwezig was in het eerste seizoen, maar nu is het écht storend. Personages maken keuzes die je ongemakkelijk en met een verrekijker ziet aankomen. Keuzes waardoor je veel te vaak je hoofd schudt. Je kijkt ernaar en ziet het onheil aankomen. Meermaals hoopte ik dat de schrijvers de stap niet zouden nemen, maar dat gebeurde dan toch. Het lijkt soms alsof alle rationaliteit is verdwenen. Als kijker vraag je je af waarom bepaalde personages überhaupt bepaalde keuzes zouden maken. Het kan alleen maar fout gaan en desastreus aflopen. Nashville is te gericht op het creëren van drama. Helaas gebeurt dit niet op een organische of doordachte manier. En wat te denken van de talloze oppepspeeches die er voortdurend worden gegeven. Zucht!
Alle nuance is dit seizoen helemaal verdwenen. De woorden 'onlogisch' en 'onrealistisch' doen dit seizoen hun intrede. Wat de personages meemaken is niet uitzonderlijk, maar er wordt te vaak gekozen voor de minst voor de hand liggende oplossing. Meer bezig zijn met je ex dan je huidige partner? Slippertjes begaan met de persoon waar je partner een hekel aan heeft? Kom op... Ik ben een man van deze tijd, vrij modern zou ik zeggen, maar hoeveel mannen heeft Juliette in twee seizoenen al gehad? Welk beeld wil Nashville hiermee afgeven? Dat jonge supersterren naïef en promisceus zijn? Noem 'voortdurend vluchten in de armen van een ander' gerust een negatieve karaktertrek. Mevrouw Barnes is nog steeds zelfdestructief. De schrijvers blijven maar volhouden aan deze kant van Juliette. Er zit geen groei in het personage. Juliette is er allerminst op vooruit gegaan.
Zelfs als man vind ik dit een leuke serie. Ik kijk de serie graag. Maar ik gaf het al eens aan: moet je daarom maar dingen door de vingers zien en niet objectief zijn? Ik vind het leuk, maar ik ben niet bang om de vinger op de zere plek te leggen. Dit seizoen is niet goed. Het is matig geschreven en ik kan het niemand aanraden. Maar, net als in het eerste seizoen is het de muziek die het interessant houdt. En ik houd niet eens van Country. Ik ben van de R&B, Hip-Hop en Soul. Country vertoont wat dat betreft veel gelijkenissen met Soul: het zijn ballades des levens. Het is muziek recht uit het hart. Het is oprechte, eerlijke muziek. Dat kan ik zeker waarderen. De muziek is en blijft uitstekend. De dochters van Rayna (muzikanten Lennon en Maisy Stella), bijvoorbeeld, zijn toch supergetalenteerd?! En de nummers 'Everything I'll Ever Need' van Hayden Panettiere en Jonathan Jackson, en 'I Ain't Leaving Without Your Love' van Sam Palladio, Chaley Rose en (wederom) Jonathan Jackson mogen er zeker wezen.
Ik kan eerlijk zeggen dat zonder de muziek dit seizoen een straf zou zijn. Ik heb wel genoten van mevrouw Britton (Connie kan bij mij niet verkeerd). Helaas zijn de goede momenten (buiten de muziek) te sporadisch. Niks springt er uit. Het derde seizoen gaat van start in september. Dat seizoen ga ik zeker volgen en ik hoop op beterschap! Nashville is voor mij typisch een serie dat teveel afleveringen per seizoen heeft, waardoor er veel opvulafleveringen (fillers) zijn. Zie maar eens constante kwaliteit te leveren voor twintig afleveringen en meer. Deze serie zou gebaat zijn bij een seizoen van dertien afleveringen. Maar goed: mijn cowboylaarzen en cowboyhoed berg ik nog niet op. Ik ben een kijker die volhoudt. Ik geef vaak ook het voordeel van de twijfel. Denk ik dat Nashville beter zal worden? Nee, dat denk ik niet. Door bepaalde personages die mij boeien (Rayna, Deacon, Zoey) ga ik er toch voor zitten. Nu maar hopen dat het in ieder geval beter wordt dan dit seizoen, dan ben ik al tevreden.
Volg NashvilleNa het eerste seizoen hebben Rayna (Connie Britton, Friday Night Lights) en Juliette (Hayden Panettiere, Heroes) een betere verstandhouding. Rayna is aan het begin herstellende van haar ongeval in de vorige seizoensfinale en zij vreest voor haar carrière. Privé is er ook het een en ander veranderd nadat Deacon (Charles Esten, Whose Line is it Anyway) achter de waarheid kwam. Rayna is inmiddels gescheiden en er is weer ruimte voor liefde in haar leven. Met Juliette gaat alles goed totdat zij betrokken raakt in een schandaal. Gevolg: de countrywereld kotst haar uit. Haar carrière krijgt een flinke klap. Daarentegen gaan de carrières van de opkomende artiesten uit het eerste seizoen lekker. De meeste personages zitten in een nieuwe fase in hun leven en carrière. Er is dus veel veranderd.
Wat is niet veranderd? De hoeveelheid aan drama! Zucht... Alleen zijn de verhaallijnen nog problematischer. Nashville gaat van drama naar drama en van driehoeksverhouding naar driehoeksverhouding. Het is het recept dat ook aanwezig was in het eerste seizoen, maar nu is het écht storend. Personages maken keuzes die je ongemakkelijk en met een verrekijker ziet aankomen. Keuzes waardoor je veel te vaak je hoofd schudt. Je kijkt ernaar en ziet het onheil aankomen. Meermaals hoopte ik dat de schrijvers de stap niet zouden nemen, maar dat gebeurde dan toch. Het lijkt soms alsof alle rationaliteit is verdwenen. Als kijker vraag je je af waarom bepaalde personages überhaupt bepaalde keuzes zouden maken. Het kan alleen maar fout gaan en desastreus aflopen. Nashville is te gericht op het creëren van drama. Helaas gebeurt dit niet op een organische of doordachte manier. En wat te denken van de talloze oppepspeeches die er voortdurend worden gegeven. Zucht!
Alle nuance is dit seizoen helemaal verdwenen. De woorden 'onlogisch' en 'onrealistisch' doen dit seizoen hun intrede. Wat de personages meemaken is niet uitzonderlijk, maar er wordt te vaak gekozen voor de minst voor de hand liggende oplossing. Meer bezig zijn met je ex dan je huidige partner? Slippertjes begaan met de persoon waar je partner een hekel aan heeft? Kom op... Ik ben een man van deze tijd, vrij modern zou ik zeggen, maar hoeveel mannen heeft Juliette in twee seizoenen al gehad? Welk beeld wil Nashville hiermee afgeven? Dat jonge supersterren naïef en promisceus zijn? Noem 'voortdurend vluchten in de armen van een ander' gerust een negatieve karaktertrek. Mevrouw Barnes is nog steeds zelfdestructief. De schrijvers blijven maar volhouden aan deze kant van Juliette. Er zit geen groei in het personage. Juliette is er allerminst op vooruit gegaan.
Zelfs als man vind ik dit een leuke serie. Ik kijk de serie graag. Maar ik gaf het al eens aan: moet je daarom maar dingen door de vingers zien en niet objectief zijn? Ik vind het leuk, maar ik ben niet bang om de vinger op de zere plek te leggen. Dit seizoen is niet goed. Het is matig geschreven en ik kan het niemand aanraden. Maar, net als in het eerste seizoen is het de muziek die het interessant houdt. En ik houd niet eens van Country. Ik ben van de R&B, Hip-Hop en Soul. Country vertoont wat dat betreft veel gelijkenissen met Soul: het zijn ballades des levens. Het is muziek recht uit het hart. Het is oprechte, eerlijke muziek. Dat kan ik zeker waarderen. De muziek is en blijft uitstekend. De dochters van Rayna (muzikanten Lennon en Maisy Stella), bijvoorbeeld, zijn toch supergetalenteerd?! En de nummers 'Everything I'll Ever Need' van Hayden Panettiere en Jonathan Jackson, en 'I Ain't Leaving Without Your Love' van Sam Palladio, Chaley Rose en (wederom) Jonathan Jackson mogen er zeker wezen.
Ik kan eerlijk zeggen dat zonder de muziek dit seizoen een straf zou zijn. Ik heb wel genoten van mevrouw Britton (Connie kan bij mij niet verkeerd). Helaas zijn de goede momenten (buiten de muziek) te sporadisch. Niks springt er uit. Het derde seizoen gaat van start in september. Dat seizoen ga ik zeker volgen en ik hoop op beterschap! Nashville is voor mij typisch een serie dat teveel afleveringen per seizoen heeft, waardoor er veel opvulafleveringen (fillers) zijn. Zie maar eens constante kwaliteit te leveren voor twintig afleveringen en meer. Deze serie zou gebaat zijn bij een seizoen van dertien afleveringen. Maar goed: mijn cowboylaarzen en cowboyhoed berg ik nog niet op. Ik ben een kijker die volhoudt. Ik geef vaak ook het voordeel van de twijfel. Denk ik dat Nashville beter zal worden? Nee, dat denk ik niet. Door bepaalde personages die mij boeien (Rayna, Deacon, Zoey) ga ik er toch voor zitten. Nu maar hopen dat het in ieder geval beter wordt dan dit seizoen, dan ben ik al tevreden.
Reacties (1)