Leuk?
1
0
Bekijk stemmen
Nashville - Seizoen 1
Nashville heeft Connie Britton! En dat... dat is een zegen voor Nashville. Na vijf seizoenen Tami Taylor is mevrouw Britton nu Rayna James. En dus ging deze liefhebber, die Friday Night Lights rekent tot de beste series die hij ooit heeft gezien, kijken. Zou ik het wel waarderen, vroeg ik mij af. Zou het niet één grote soap zijn? Een zoetsappig melodrama met de nadruk op drama? Ja, ik kan Nashville zeker waarderen. Dit eerste seizoen vind ik nog leuk ook. Máár! Er is toch wel het een en ander aan te merken op Nashville.
De serie gaat niet toevallig over Nashville en de twee diva's die de stad hun thuis noemen. Rayna James (Connie Britton, Friday Night Lights) is de koningin van countrymuziek. Rayna is een levende legende, een icoon. Juliette Barnes (Hayden Panettiere, Heroes) is de nieuwe ster aan het firmament. Juliette wordt aanbeden door jonge fans, maar zij wil van haar jeugdige imago af. Juliette wil serieus genomen worden en de fanbase aanspreken die naar Rayna luistert. Rayna en Juliette kunnen, eigenlijk, niet met elkaar overweg, maar worden min of meer op elkaar aangewezen. De een wil de koningin blijven en in de spotlights blijven staan, de ander wil de koningin van haar troon stoten en zelf een grote serieuze artiest worden. Daarnaast komen hun privélevens (zonder dat geen drama) aan bod.
En privé gebeurt er heel wat bij deze dames. Je kunt veel van Nashville zeggen, maar er gebeurt altijd wat. Dat wat er gebeurt is helaas niet altijd even goed. Veel werkt ronduit op de zenuwen. Juliette werkt dit seizoen zeker op de zenuwen. Het personage is niet bijster goed geschreven. Juliette Barnes wil een serieuze artieste zijn, maar doet zelf alles om dat te ondermijnen. Jaloezie, kinderachtigheid, rancune; noem het maar op. Nashville maakt Juliette duidelijk het zwarte schaap en duwt haar echt in een hokje. Rayna wordt veel sympathieker en genuanceerder belicht. Die rolverdeling tussen de twee stoort regelmatig. Nashville komt er grotendeels mee weg omdat Connie Britton een geweldige actrice is. Britton is elegant, gracieus en heeft klasse. Dat zijn eigenschappen die de koningin van country zou moeten hebben en Britton overtuigt op elk vlak.
Maar Hayden Panettiere heeft mij positief verrast. Panettiere is duidelijk gegroeid als actrice. Ondanks dat het personage wat jammerlijk is geschreven, weet zij toch regelmatig te ontroeren. De interessantste (en de meest problematische) verhaallijnen zijn die van de jonge opkomende artiesten die het proberen te maken. Nashville geeft een interessant kijkje in de countrykeuken en wat ervoor nodig is om het te maken. Vooral Scarlet O'Connor (Claire Bowen, Home and Away) is sympathiek. Het lieve mooie meisje dat te zacht is voor de muziekwereld. Twee andere 'opkomers' Gunnar Scott (Sam Palladio, Episodes) en Avery Barkley (Jonathan Jackson, General Hospital) hebben het niet getroffen met hun verhaallijnen. De twee zijn te regelmatig een blok aan het been en wekken teveel ergernis op. De driehoeksverhouding tussen Scarlet, Gunnar en Avery is een van de mindere aspecten van dit seizoen.
Door dit soort 'dramatische' verhaallijnen laat Nashville steken vallen. Het zijn personages als Deacon Claybourne (Charles Esten, Whose Line is it Anyway) die het de moeite waard maken. De sympathiekere personages zijn genuanceerder en gelaagder geschreven. Zij hebben meerdere eigenschappen die hen interessant maken, in plaats van 'de moeilijke jonge popster' of 'de zeurende jonge artiesten' die het allemaal te langzaam vinden gaan. Dat is wat ontbreekt aan dit seizoen: gelaagdheid en nuance! Gelukkig brengt de muziek elke aflevering redding. Van soulvolle ballades, naar het uptempo werk: Nashville schud het allemaal uit de mouw. Ik denk dat velen zullen erkennen dat de muziek beter is dan driekwart van wat de serie te bieden heeft. Maar het acteerwerk is grotendeels uitstekend en de muziek dus ook. Het tweede seizoen, ik kom eraan!
Volg NashvilleDe serie gaat niet toevallig over Nashville en de twee diva's die de stad hun thuis noemen. Rayna James (Connie Britton, Friday Night Lights) is de koningin van countrymuziek. Rayna is een levende legende, een icoon. Juliette Barnes (Hayden Panettiere, Heroes) is de nieuwe ster aan het firmament. Juliette wordt aanbeden door jonge fans, maar zij wil van haar jeugdige imago af. Juliette wil serieus genomen worden en de fanbase aanspreken die naar Rayna luistert. Rayna en Juliette kunnen, eigenlijk, niet met elkaar overweg, maar worden min of meer op elkaar aangewezen. De een wil de koningin blijven en in de spotlights blijven staan, de ander wil de koningin van haar troon stoten en zelf een grote serieuze artiest worden. Daarnaast komen hun privélevens (zonder dat geen drama) aan bod.
En privé gebeurt er heel wat bij deze dames. Je kunt veel van Nashville zeggen, maar er gebeurt altijd wat. Dat wat er gebeurt is helaas niet altijd even goed. Veel werkt ronduit op de zenuwen. Juliette werkt dit seizoen zeker op de zenuwen. Het personage is niet bijster goed geschreven. Juliette Barnes wil een serieuze artieste zijn, maar doet zelf alles om dat te ondermijnen. Jaloezie, kinderachtigheid, rancune; noem het maar op. Nashville maakt Juliette duidelijk het zwarte schaap en duwt haar echt in een hokje. Rayna wordt veel sympathieker en genuanceerder belicht. Die rolverdeling tussen de twee stoort regelmatig. Nashville komt er grotendeels mee weg omdat Connie Britton een geweldige actrice is. Britton is elegant, gracieus en heeft klasse. Dat zijn eigenschappen die de koningin van country zou moeten hebben en Britton overtuigt op elk vlak.
Maar Hayden Panettiere heeft mij positief verrast. Panettiere is duidelijk gegroeid als actrice. Ondanks dat het personage wat jammerlijk is geschreven, weet zij toch regelmatig te ontroeren. De interessantste (en de meest problematische) verhaallijnen zijn die van de jonge opkomende artiesten die het proberen te maken. Nashville geeft een interessant kijkje in de countrykeuken en wat ervoor nodig is om het te maken. Vooral Scarlet O'Connor (Claire Bowen, Home and Away) is sympathiek. Het lieve mooie meisje dat te zacht is voor de muziekwereld. Twee andere 'opkomers' Gunnar Scott (Sam Palladio, Episodes) en Avery Barkley (Jonathan Jackson, General Hospital) hebben het niet getroffen met hun verhaallijnen. De twee zijn te regelmatig een blok aan het been en wekken teveel ergernis op. De driehoeksverhouding tussen Scarlet, Gunnar en Avery is een van de mindere aspecten van dit seizoen.
Door dit soort 'dramatische' verhaallijnen laat Nashville steken vallen. Het zijn personages als Deacon Claybourne (Charles Esten, Whose Line is it Anyway) die het de moeite waard maken. De sympathiekere personages zijn genuanceerder en gelaagder geschreven. Zij hebben meerdere eigenschappen die hen interessant maken, in plaats van 'de moeilijke jonge popster' of 'de zeurende jonge artiesten' die het allemaal te langzaam vinden gaan. Dat is wat ontbreekt aan dit seizoen: gelaagdheid en nuance! Gelukkig brengt de muziek elke aflevering redding. Van soulvolle ballades, naar het uptempo werk: Nashville schud het allemaal uit de mouw. Ik denk dat velen zullen erkennen dat de muziek beter is dan driekwart van wat de serie te bieden heeft. Maar het acteerwerk is grotendeels uitstekend en de muziek dus ook. Het tweede seizoen, ik kom eraan!
Reacties (0)