Narcos: Mexico - Seizoen 2

Narcos: Mexico probeert een meer relationele en psychische aanpak te realiseren.

Het tweede seizoen is het best te omschrijven als het lange wachten totdat er eindelijk wat vaart in komt. Het grootste probleem bij Narcos: Mexico is het gebrek aan aansprekende persoonlijkheden. Elk personage is het net niet. De pakkende personages van het vorige seizoen komen alleen terug in een gevangenisscène of hebben nu helemaal een marginaal bestaan op de zijlijn van het verhaal. Daartegenover staan helaas geen goede blikvangers. Gevolg is dat dit seizoen nauwelijks vlamt. Niet wat betreft karakters en zeker ook niet wat betreft actie.

Miguel Ángel Félix Gallardo is als leider van de verschillende plaza's (vrij vertaald regio's) niet machtig genoeg. Hij moet zich in allerlei bochten wringen om zich staande te houden. Gallardo loopt constant op zijn tenen om aan de ene kant zijn drugsimperium in stand te houden en aan de andere kant de politiek te blijven beïnvloeden. Om zijn machtspositie te behouden probeert hij, meestal vruchteloos, de samenwerking met andere regio's te bewerkstelligen. Daarnaast doet hij een schijnbare wanhoopsdaad om de Colombianen, als leverancier van de drugs, te laten zien wat hij kan. Het uiteindelijk doel is alle macht in handen krijgen. Daarbij schuwt hij het geweld niet.

DEA agens Walt Breslin loopt tegen allerlei corruptie aan. Bovendien is het Amerikaanse beleid richting de drugsoorlog nogal ambivalent. Aan de ene kant moet het met veel politieke egards gebeuren, aan de andere kant wil men het liefst geweld gebruiken. Walt zijn persoonlijke drijfveer zorgt ervoor dat hij, samen met zijn collega's, zijn eigen route volgt. Dit levert hem waardevolle contacten en informatie op. De vraag is alleen of het allemaal te vertrouwen is.

[image-107754]

Het is niet slecht, maar het had zoveel beter kunnen zijn.

Narcos: Mexico probeert een meer relationele en psychische aanpak te realiseren. Dit lukt niet echt omdat de hoofdpersonages wel hun best doen, maar om verschillende redenen niet beklijven. Gallardo en Walt zijn eigenlijk eerder antihelden. Beide zijn niet de typische karakters die we van film en televisieseriehelden gewend zijn. Dat zou Narcos: Mexico sterker gemaakt kunnen hebben ware het niet dat de achtergrond en diepere motivatie van beide onvoldoende uitgewerkt is. Bij de overige personages blijft de achtergrond van hun acties helemaal grotendeels achterwege. Uitzondering is Pablo Acosta (Gerardo Taracena, Apocalypto). Zijn relatie met de Amerikaanse Mimi, zijn houding ten opzichte van Gallardo en zijn motieven worden eigenlijk het beste uitgewerkt. Het levert direct een interessant karakter op.

Helaas kan deze televisieserie nergens de kwaliteit van andere maffiafilms en series benaderen. Het enige wat er echt uitspringt zijn de kwaliteit van de geschoten beelden. Die beelden passen perfect bij het donkere karakter van de televisieserie. Het uitgangspunt om niet te kiezen voor de standaard helden en leiders en de kansen die de situatie in Mexico bieden bevat voldoende materiaal voor een goede, intense en spannende serie. Dit seizoen ontbeert eigenlijk alle drie de genoemde componenten. Het is niet slecht, maar het had zoveel beter kunnen zijn.