9.5
Mandy Gelling-Potharst geeft "Mindhunter - Seizoen 2" een 9.5.
Geschreven door Mandy Gelling-Potharst op 8 september 2019.
Leuk?
7
0
Bekijk stemmen
Mindhunter - Seizoen 2
'Pretty girl, pretty pretty girl
Cease to exist
Just, come an' say you love me
Give up, your world
Come on you can be.'
Charles Manson – Cease to exist
Als je echt wilt weten wat een seriemoordenaar beweegt, met andere woorden waarvoor deze zijn bed uitkomt, dan is Mindhunter echt een aanrader. De lugubere gedachten gangen van de seriemoordenaars doen je echt afvragen: zijn deze mensen echt of zijn ze ontsproten uit de pen van een af andere horrorschrijver. Edmund Kemper (Cameron Britton, Barry), de man die lijkt op je stille vreemde buurman, Charles Manson (Damon Herriman, Justified), je excentrieke muzikale buurman: het zijn echte personen en ze zijn doodeng.
Manson, die geportretteerd wordt door Herriman, heeft niet een hele grote rol, maar ik snap waarom Quentin Tarantino hem uitgekozen heeft voor zijn nieuwste werk Once Upon a Time in Hollywood. Het eerste seizoen was al goed en je kon duidelijk de hand van regisseur David Fincher (House of Cards (2013) er in herkennen. Geen enge schrikmomenten, maar doodenge dialogen en foto’s waarbij je er nog te veel fantasie op los kon laten. Het eerste seizoen verliep in een Fincher tempo. Maar het rare is dat het tweede seizoen zo voorbij was.
Ford heeft zijn eigen kijk op hoe je met monsters (lees: seriemoordenaars) moet omgaan. Dat brengt hem in de problemen. Bij de FBI houden ze niet zo van agenten die op hun instinct afgaan. Maar Ford bereikt wel wat met dat instinct. Alleen de enorme tegenwerking en ongeloof waar hij tegen aanloopt is voor de kijker af en toe stuitend. Maar gezien dat dit het prille begin is van Criminal Minds is de scepticisme ook wel weer begrijpelijk. Mindhunter neemt de kijker dan ook mee op een prachtig begin van het profiling.
Mindhunter is geen serie om vlot weg te kijken. De problematiek van de FBI-agenten, de gruwelijke daden van de seriemoordenaars, de zoektocht naar een kindermoordenaar en het prille begin van een bizarre seriemoordenaar staan garant voor een prachtige serie. Het tweede seizoen is minder taai en daardoor vlieg je met een sneltreinvaart door de negen afleveringen. Waarbij ik mijn hoop uitspreek dat van deze boeiende serie nog een derde seizoen komt. Want het einde schreeuwt om een vervolg.
9.5 punten voor seriemoordenaars en de mensen die ze moeten onderzoeken.
Cease to exist
Just, come an' say you love me
Give up, your world
Come on you can be.'
Charles Manson – Cease to exist
Als je echt wilt weten wat een seriemoordenaar beweegt, met andere woorden waarvoor deze zijn bed uitkomt, dan is Mindhunter echt een aanrader. De lugubere gedachten gangen van de seriemoordenaars doen je echt afvragen: zijn deze mensen echt of zijn ze ontsproten uit de pen van een af andere horrorschrijver. Edmund Kemper (Cameron Britton, Barry), de man die lijkt op je stille vreemde buurman, Charles Manson (Damon Herriman, Justified), je excentrieke muzikale buurman: het zijn echte personen en ze zijn doodeng.
De serie, geïnspireerd door het boek van FBI-agent John E. Douglas, is een psychologische misdaadserie. Douglas, in de serie is hij Holden Ford, heeft van 1970 tot 1995 gewerkt voor de FBI en hij heeft werkelijk beruchte en doodenge seriemoordenaars geïnterviewd als Ted Bundy, Dannis Rader en James Earl Ray. De serie geeft een prachtige inkijk in de breinen van deze monsters. Kemper wordt gespeeld door een fantastische Britton, de man lijkt ook op de beruchte Co-Ed Killer.Look down at me and you see a fool, Look up at me and you see a god, Look straight at me and you see yourself. ― Charles Manson
© Netflix
Manson, die geportretteerd wordt door Herriman, heeft niet een hele grote rol, maar ik snap waarom Quentin Tarantino hem uitgekozen heeft voor zijn nieuwste werk Once Upon a Time in Hollywood. Het eerste seizoen was al goed en je kon duidelijk de hand van regisseur David Fincher (House of Cards (2013) er in herkennen. Geen enge schrikmomenten, maar doodenge dialogen en foto’s waarbij je er nog te veel fantasie op los kon laten. Het eerste seizoen verliep in een Fincher tempo. Maar het rare is dat het tweede seizoen zo voorbij was.
Wel was ook hier Fincher bij een groot deel van de regie van de afleveringen betrokken. Maar het tempo en de klinische blik van de beroemde regisseur ontbrak hier en daar. De karakters kregen meer tijd om zichzelf te profileren op een soms wat emotionele manier. Het persoonlijke leven van Bill Tench en Dr. Wendy Carr krijgen meer ruimte en dat is geen fraai verhaal. Ook krijgt Ford het zwaar te verduren door de aandacht van Kemper. Maar door de komst van Assistant Director Gunn (Michael Cerveris, Fringe) krijgt hij weer meer ruimte om zijn theorie te testen.When I see a pretty girl walking down the street, I think two things. One part wants to be real nice and sweet, and the other part wonders what her head would look like on a stick - Ed Kemper
Ford heeft zijn eigen kijk op hoe je met monsters (lees: seriemoordenaars) moet omgaan. Dat brengt hem in de problemen. Bij de FBI houden ze niet zo van agenten die op hun instinct afgaan. Maar Ford bereikt wel wat met dat instinct. Alleen de enorme tegenwerking en ongeloof waar hij tegen aanloopt is voor de kijker af en toe stuitend. Maar gezien dat dit het prille begin is van Criminal Minds is de scepticisme ook wel weer begrijpelijk. Mindhunter neemt de kijker dan ook mee op een prachtig begin van het profiling.
Mindhunter is geen serie om vlot weg te kijken. De problematiek van de FBI-agenten, de gruwelijke daden van de seriemoordenaars, de zoektocht naar een kindermoordenaar en het prille begin van een bizarre seriemoordenaar staan garant voor een prachtige serie. Het tweede seizoen is minder taai en daardoor vlieg je met een sneltreinvaart door de negen afleveringen. Waarbij ik mijn hoop uitspreek dat van deze boeiende serie nog een derde seizoen komt. Want het einde schreeuwt om een vervolg.
9.5 punten voor seriemoordenaars en de mensen die ze moeten onderzoeken.
Over de auteur, Mandy Gelling-Potharst
Mandy (1966) schrijft vanaf 2013 recensies, nieuwsberichten en columns. Inmiddels is het schrijven en meedenken voor MijnSerie een grote hobby geworden waar ze voorlopig nog niet mee wil stoppen. Ook maakte ze tussen 2016 en 2018 elke week een radiocolumn op Roulette FM voor het programma Ochtend Oostrom met Peter Oostrom. Vanaf januari 2019 gingen de twee weer samenwerken door éénmaal per maand een MijnSerie Podcast te maken. En sinds september 2018 is ze content manager. Vanaf 1 maart 2020 is ze hoofdredacteur van MijnSerie. Het genre series waar ze naar kijkt is nu ook zo uitgebreid dat ze niet kan zeggen welk genre, naast horror/thriller en alles over Sherlock Holmes, ze nu het beste vindt. Alle genres hebben wel iets wat haar aanspreekt. Ze staat altijd open voor goede tips over series die ze nog niet op haar kijk- of wensenlijstje heeft staan
Meer recensies van Mandy Gelling-Potharst
Reacties (1)