Marcella

Ik ga het gewoon zeggen: Er is een nieuwe Sarah Lund opgestaan! De trui van Mart Smeets is ingeruild voor een parka met bontkraag en in plaats van knäckebröd staat er elke ochtend bloedworst met witte bonen in tomatensaus op het menu, maar er is een nieuwe Sarah Lund opgestaan. Eindelijk weer een ietwat emotioneel beschadigde, twee-keer-kijken-knapperd met snuffelskills waar Sherlock Holmes gierend jaloers op zou zijn. Uit met die vlaggen! We hebben hier met z’n allen veel te lang op moeten wachten, dus dit mag gevierd worden. Dit móét gevierd worden. Driewerf hoera voor de nieuwe van ITV, Marcella.

Dan zeg je je baan op om fulltime voor je gezin te zorgen, gaat je kerel er opeens vandoor. Mooi klote. Zit je dan werkeloos thuis. Op een gegeven moment komen al die herhalingen van Coronation Street en Eastenders ook wel je neus uit. Hoe lekker is het dan, als er opeens wordt aangebeld en je oude werkgever op de stoep staat? Of je misschien tijd hebt om naar wat foto’s te kijken? Foto’s van dooie mensen. Nou, dat is best lekker. Je was namelijk detective en je was daar verdomde goed in. Je besluit je badge weer op te spelden om af te rekenen met een geest uit het verleden, nietsvermoedend dat dit besluit je leven misschien alleen maar meer overhoop gooit. Dat is in het kort het leven van Marcella Backland en dat is dus best prima om naar te kijken.

Is Marcella de nieuwe The Killing? Nee. We zijn enthousiast en verkeren in gelukzalige euforie, maar we moeten wel realistisch blijven. Marcella is goed, Marcella is spannend en Marcella smaakt naar meer, maar Marcella is geen The Killing. Het is eerder de River van 2016. Scandinavische beklemmendheid op Britse bodem. Op zich niet verrassend als je bedenkt, dat het meesterbrein achter het Deens/Zweedse The Bridge, Hans Rosenfeldt, ook de geestelijk vader is van Marcella. Had River een weergaloze Stellan Skarsgård, Marcella leunt vol op de ijzige Anna Friel, die er op de één of andere manier vanaf aflevering één met je sympathie vandoor gaat. Ze is 160 cm powervrouw, die niet te bedonderd is om bij een geschil in de relationele sfeer de voortanden uit het gebit van haar 30 cm grotere echtgenoot te timmeren. Ze vaart volledig op haar onderbuik en deinst er niet voor terug om mensen, in haar zoektocht naar de waarheid, tegen de haren in te strijken. Ze oogt vaak hard en onverschillig, maar vanbinnen is het een orkaan van emoties. Emoties die zo nu en dan zorgen voor meltdowns, die Tsjernobyl doen lijken op een klein bedrijfsongevalletje. Het maakt haar net zo interessant als labiele voorgangers als Sarah Lund, Saga, Carrie Mathison en de zus van Dexter. Om maar wat heerlijke emotionele wrakken de revue te laten passeren.

Het verhaal zit lekker in z’n plotwendingen, waardoor je meer dan eens op het verkeerde been wordt gezet. Het kan irriteren dat er op het einde nogal wat losse eindjes overblijven, maar ik zie dat alleen maar als des te meer reden om Marcella op te laten draven voor een tweede seizoen. Ik wil dat namelijk graag, een tweede seizoen. Een tweede seizoen met wat antwoorden op nog openstaande vragen, maar vooral een seizoen met heel veel meer Marcella. Geef het me. Geef het me nu!

ondekt op Netflix, blij toe