Leuk?
2
0
Bekijk stemmen
Maltese - Seizoen 1
Sicilië was in de jaren zeventig niet bepaald een omgeving waarin je politieagent moest willen zijn. Tenminste, als je je functie op een integere manier wilde uitoefenen. Want de maffia regeerde met harde hand en wie zich daar niet naar wilde voegen, moest dat met de dood bekopen. Over het eiland lag als het ware een deken van angst. Horen, zien en zwijgen was het motto.
Die harde hand ondervindt bijvoorbeeld commissario Gianni Peralta (Claudio Castrovianni, Il silenzio dell’acqua). Hoe voorzichtig hij ook te werk ging, dat hij heimelijk onderzoek deed naar maffiapraktijken werd op den duur bekend, hij was in verkeerde kringen en daarom werden hij en zijn bruid, kort voordat ze gingen trouwen, door twee mannen op een scooter doodgeschoten. Wat dat betreft is er vandaag de dag geen nieuws onder de zon. Dat gebeurt voor de ogen van Gianni’s vriend Dario Maltese (Kim Rossi Stuart, Anche libero va bene), die speciaal voor de bruiloft is teruggekeerd naar het plaatsje Trapani, waar hij zijn jeugd heeft doorgebracht.
Een sentimental journey kun je het echter niet noemen, want Maltese heeft er nogal wat ‘rommel’ achtergelaten, zoals hij later aan zijn dochtertje vertelt. Zijn vader pleegde er zelfmoord toen hij nog een kind was. Over de reden voor die zelf gekozen dood (?) deden destijds allerlei verhalen de rondte, maar Maltese betwijfelt of het echte motief ooit aan het licht is gekomen. In ieder geval brachten die verhalen hem er destijds toe het eiland hals over kop te ontvluchten. Dat is een van de lijnen in het verhaal: Malteses zoektocht naar de toedracht van zijn vaders dood.
Een andere verhaallijn is zijn echtscheiding. Zijn vrouw woont inmiddels met hun dochtertje en een nieuwe partner in de VS. Daardoor heeft Maltese vooralsnog enkel telefonisch met haar contact en dat zit hem behoorlijk dwars. Al met al lijkt er voldoende aanleiding om hem als een van de getourmenteerde helden te beschouwen die de misdaadliteratuur populair hebben gemaakt. In werkelijkheid is hij echter verre van dat.
De belangrijkste verhaallijn is echter de zoektocht naar de moordenaar(s) van Gianni Peralta en daarbij zien we alles voorbijkomen wat we inmiddels uit andere maffiafilms kennen: een corrupte overheid, samenzweringen, bloedige afrekeningen, drugstransporten. En een liefde die eigenlijk niet kan.
Al met al zijn er voldoende ingrediënten voor een spannend verhaal, zoals je mag verwachten als de strijd van de politie tegen de georganiseerde misdaad centraal staat. Toch bracht Il commissario Maltese niet helemaal wat ik ervan verwachtte. Toegegeven, aan sfeer ontbreekt het niet. De serie is in technicolor gefilmd, waardoor je het idee hebt naar oude filmbeelden uit de jaren zeventig te kijken. Ook de natuur op Sicilië, die soms adembenemend mooi is, maar soms ook meedogenloos kaal, droog en dus hard, draagt aan de speciale sfeer in het verhaal bij.
Met een beetje fantasie zou je die natuur een personage op zich kunnen noemen. En dan zijn er alle parafernalia die typerend zijn voor de jaren zeventig. De vele classic cars bijvoorbeeld, Alfa Romeo’s met name. Ze rijden met de regelmaat van de klok door het beeld. Maar de verhaalverwikkelingen zijn te vaak lachwekkend amateuristisch. Het ongemotiveerde stelletje rechercheurs die Maltese op het politiebureau van Trapani aantreft, doet eerder denken aan Comedy Capers (bekend onder ‘oudere kijkers’) dan aan The Sopranos of Gomorra. Maffiosi en politie wisselen regelmatig heftige schotenwisselingen uit, maar doden vallen daarbij niet. Achtervolgingen en invallen zijn gespeend van ieder raffinement en zouden in geen enkele moderne misdaadfilm nog kunnen. Daar veranderen die paar uiterst gewelddadige scenes die het verhaal ook telt, weinig aan.
Eigenlijk vond ik het verhaal over Malteses zoektocht naar de ware toedracht van zijn vaders dood nog het meest overtuigend. Er zou destijds sprake zijn geweest van een buitenechtelijke verhouding met een minderjarig meisje, een van Malteses vriendinnetjes nota bene, maar hij weigert dat te geloven. Eenmaal terug in Trapani is hij vastbesloten de waarheid eens en voor altijd boven water te halen. Dat hij ook daarbij stuit op leugen en bedrog, zal de kijker niet verbazen. Ook zijn vaders dood blijkt in alle opzichten het merkteken van de maffia te dragen, al levert de ontknoping nog wel een fikse verrassing op.
Hoe gaat Maltese straks de boeken in? Wat mij betreft als een boeiende serie die anders is dan wat we gewend zijn; uit Scandinavië en het VK bijvoorbeeld. Het verhaal heeft alles om de kijker acht afleveringen aan de buis te houden, maar echt spannend is alleen de laatste aflevering. De slotscène toont Dario Maltese in zijn eentje aan het strand, de voeten nog net op het droge. Je zou het best een symbolisch beeld kunnen noemen: deze speurder was geen loser maar op het nippertje een held.
Volg MalteseDie harde hand ondervindt bijvoorbeeld commissario Gianni Peralta (Claudio Castrovianni, Il silenzio dell’acqua). Hoe voorzichtig hij ook te werk ging, dat hij heimelijk onderzoek deed naar maffiapraktijken werd op den duur bekend, hij was in verkeerde kringen en daarom werden hij en zijn bruid, kort voordat ze gingen trouwen, door twee mannen op een scooter doodgeschoten. Wat dat betreft is er vandaag de dag geen nieuws onder de zon. Dat gebeurt voor de ogen van Gianni’s vriend Dario Maltese (Kim Rossi Stuart, Anche libero va bene), die speciaal voor de bruiloft is teruggekeerd naar het plaatsje Trapani, waar hij zijn jeugd heeft doorgebracht.
Een sentimental journey kun je het echter niet noemen, want Maltese heeft er nogal wat ‘rommel’ achtergelaten, zoals hij later aan zijn dochtertje vertelt. Zijn vader pleegde er zelfmoord toen hij nog een kind was. Over de reden voor die zelf gekozen dood (?) deden destijds allerlei verhalen de rondte, maar Maltese betwijfelt of het echte motief ooit aan het licht is gekomen. In ieder geval brachten die verhalen hem er destijds toe het eiland hals over kop te ontvluchten. Dat is een van de lijnen in het verhaal: Malteses zoektocht naar de toedracht van zijn vaders dood.
Een andere verhaallijn is zijn echtscheiding. Zijn vrouw woont inmiddels met hun dochtertje en een nieuwe partner in de VS. Daardoor heeft Maltese vooralsnog enkel telefonisch met haar contact en dat zit hem behoorlijk dwars. Al met al lijkt er voldoende aanleiding om hem als een van de getourmenteerde helden te beschouwen die de misdaadliteratuur populair hebben gemaakt. In werkelijkheid is hij echter verre van dat.
De belangrijkste verhaallijn is echter de zoektocht naar de moordenaar(s) van Gianni Peralta en daarbij zien we alles voorbijkomen wat we inmiddels uit andere maffiafilms kennen: een corrupte overheid, samenzweringen, bloedige afrekeningen, drugstransporten. En een liefde die eigenlijk niet kan.
Al met al zijn er voldoende ingrediënten voor een spannend verhaal, zoals je mag verwachten als de strijd van de politie tegen de georganiseerde misdaad centraal staat. Toch bracht Il commissario Maltese niet helemaal wat ik ervan verwachtte. Toegegeven, aan sfeer ontbreekt het niet. De serie is in technicolor gefilmd, waardoor je het idee hebt naar oude filmbeelden uit de jaren zeventig te kijken. Ook de natuur op Sicilië, die soms adembenemend mooi is, maar soms ook meedogenloos kaal, droog en dus hard, draagt aan de speciale sfeer in het verhaal bij.
Met een beetje fantasie zou je die natuur een personage op zich kunnen noemen. En dan zijn er alle parafernalia die typerend zijn voor de jaren zeventig. De vele classic cars bijvoorbeeld, Alfa Romeo’s met name. Ze rijden met de regelmaat van de klok door het beeld. Maar de verhaalverwikkelingen zijn te vaak lachwekkend amateuristisch. Het ongemotiveerde stelletje rechercheurs die Maltese op het politiebureau van Trapani aantreft, doet eerder denken aan Comedy Capers (bekend onder ‘oudere kijkers’) dan aan The Sopranos of Gomorra. Maffiosi en politie wisselen regelmatig heftige schotenwisselingen uit, maar doden vallen daarbij niet. Achtervolgingen en invallen zijn gespeend van ieder raffinement en zouden in geen enkele moderne misdaadfilm nog kunnen. Daar veranderen die paar uiterst gewelddadige scenes die het verhaal ook telt, weinig aan.
Eigenlijk vond ik het verhaal over Malteses zoektocht naar de ware toedracht van zijn vaders dood nog het meest overtuigend. Er zou destijds sprake zijn geweest van een buitenechtelijke verhouding met een minderjarig meisje, een van Malteses vriendinnetjes nota bene, maar hij weigert dat te geloven. Eenmaal terug in Trapani is hij vastbesloten de waarheid eens en voor altijd boven water te halen. Dat hij ook daarbij stuit op leugen en bedrog, zal de kijker niet verbazen. Ook zijn vaders dood blijkt in alle opzichten het merkteken van de maffia te dragen, al levert de ontknoping nog wel een fikse verrassing op.
Hoe gaat Maltese straks de boeken in? Wat mij betreft als een boeiende serie die anders is dan wat we gewend zijn; uit Scandinavië en het VK bijvoorbeeld. Het verhaal heeft alles om de kijker acht afleveringen aan de buis te houden, maar echt spannend is alleen de laatste aflevering. De slotscène toont Dario Maltese in zijn eentje aan het strand, de voeten nog net op het droge. Je zou het best een symbolisch beeld kunnen noemen: deze speurder was geen loser maar op het nippertje een held.
Reacties (1)