Making a Murderer

Na die teleurstellende seizoensfinale van Luther nog even iets om de dinsdagavond niet als een nachtkaars uit te laten gaan, dacht ik. Misschien is dat Making A Murderer waar iedereen zo hysterisch over loopt te doen wel wat, dacht ik. Zo fantastisch zal het allemaal ook weer niet zijn, want op social media maken mensen van een drol altijd een slagroomtaart, dacht ik. Dacht ik. Het is nu woensdagochtend en ik stap net trillend van de bank nadat ik 10 uur achter elkaar totaal verbijsterd naar m’n tv heb zitten staren. Wat de fok?! Waar heb ik naar zitten kijken? Hoe kan dit? Wat nu?

Ik geef het maar alvast mee, Making A Murderer wordt een helse klus voor mensen met een overontwikkeld gevoel voor rechtvaardigheid. Schrijf jij John de Mol dus nog wekelijks een brief, omdat het toch schandalig is dat niet Jim, maar Jamai met dat tenenkrommende Step Right Up er tijdens Idols 1 met de winst vandoor ging, dan is deze misschien niet voor jou.

Making A Murderer is het waargebeurde verhaal van de familie Avery en van Steven Avery in het bijzonder. De Avery’s worden door de buurt een beetje omschreven als de Tokkies van Mishicot, Wisconsin. De Nationale IQ Test zal door een Avery dus niet zo snel gewonnen worden, maar dit gebrek aan parate kennis maken zij ruimschoots goed met het opstropen van de mouwen op het terrein van Avery’s Auto Salvage. Ook zoon Steven trekt tegen betaling zo nu en dan een auto uit elkaar en van die zuur verdiende centen drinkt hij in de lokale kroeg dan een biertje. Soms lopen deze stapavondjes wat uit de hand en belandt de kat van de buren op de BBQ. Daarvoor moet Steven dan een nachtje brommen in de cel, maar dat vindt Steven geen probleem. Don’t do the crime, if you can’t do the time. Zo is Steven, een realist pur sang. Niet iedereen kan deze zorgeloze houding even goed waarderen, dus als er aan de kust van Wisconsin iets heel erg verkeerd gaat, is men er als de kippen bij om de onschuldige Steven de schuld in de schoenen te schuiven.



“The victim identified the perpatrator as wearing white underwear,
when Steven Avery didn’t even own underwear”



Als je dacht met Dear Zachary en The Imposter twee documentaires gezien te hebben, die je compleet verward in je woonkamer achterlieten, berg je dan maar. Making A Murder stapelt de OMG’s en WTF’s in zo’n rap tempo op, dat je er in no time een keukentrapje bij moet pakken. Zelfs de meest verstokte complotdenkers zouden bij deze moeder aller doofpotaffaires zoiets hebben van: “Nou nou nou, ho eens even. Mag het even wat minder allemaal? Dit wordt wel een heel erg stug verhaal zo.”. Alles is zo duidelijk en nauwkeurig in beeld gebracht, dat je jezelf er af en toe echt even aan moet helpen herinneren dat je niet naar een ongeloofwaardige SBS6 crimi zit te kijken maar naar de werkelijkheid. Een krankzinnige werkelijkheid. Een realiteit waarin stuitende domheid en de absolute arrogantie van de macht regeren en alles op hun weg verpletteren, hun slachtoffers vertwijfeld en machteloos achterlatend. Het is staatssecretaris Teeven die er een puinhoop van maakt, aftreedt en vervolgens doodleuk voor €8.000,- in de maand in de Tweede Kamer gaat zitten alsof er niks gebeurd is. Het is Blatter die zich, onderweg naar z’n privéjet met topless stewardessen, in z’n met bladgoud versierde Maybach afvraagt, hoe het toch komt dat de wereld zo’n vertekend beeld van hem heeft. Het is complete waanzin. Als je last hebt van hoge bloeddruk, zet je pillen dan maar vast klaar op grijpafstand, want je gaat ze nodig hebben. Misschien ook goed om te zorgen voor voldoende snacks en slurpwerk, want Making A Murderer is net een pak Bastogne koeken. Je begint er met één, maar stopt pas als het pak helemaal leeg is. Eet smakelijk.

Serie in een keer helemaal uitgekeken! Je moet er wel even inkomen (zoals bij veel serieus), maar na 2 of 3 afleveringen wordt het steeds spannender en wil je graag doorkijken!