Mad Men - Seizoen 6

Mad Men is samen met Breaking Bad en The Walking Dead al vijf seizoenen lang het paradepaartje van de Amerikaanse zender AMC. Onder leiding van schrijver Matthew Weiner (onder andere bekend van The Soprano’s) bracht de zender een onderscheidend, slepend drama tegen de achtergrond van de New Yorkse reclamewereld eind jaren vijftig. Het succes kwam al snel. De monsterlijke budgetten (een slordige 3 miljoen dollar per aflevering) zorgden voor een ongekende kwaliteit van de aankleding, stijl en het vatten van de tijdsgeest. In combinatie met het pienter geplot drama heeft Mad Men vijf seizoen lang een hoge standaard weten te behouden; kan dat zeven seizoenen lang? Het laatste, zesde seizoen van Mad Men toont subtiel de gevaren van een serie die relatief lang doorgaat.

“Are you alone?” – seizoen vijf eindigt met een jonge vrouw die Don Draper vraagt naar zijn liefdesleven. Don Draper kijkt daarna peinzend in zijn glas, waarmee de prangende vraag rijst of Don trouw weet te blijven aan zijn tweede vrouw Megan. Die vraag wordt al snel in beantwoord in het begin van seizoen zes. De relatie tussen Don en Megan komt meer en meer op de achtergrond te staan, terwijl Don langzaam naar bekende wateren zeilt: drank, vrouwen, werken en de eeuwige worsteling met zijn verleden. Zijn bedrijf Sterling Cooper Draper Price heeft succes, maar succes is nooit groot genoeg. Samen Joan, Roger en Pete en alle anderen volgt de serie de koers van het bedrijf en hun persoonlijke strubbelingen.

Dat klinkt als weinig nieuws; het recept van Mad Men is inmiddels duidelijk. Hoe zorg je er als schrijvers dan voor dat Mad Men simpelweg leuk, spannend en boeiend blijft voor de trouwe kijkers? Die uitdaging wordt nauwelijks het hoofd geboden, zo lijkt het. De kijk in de advertentiekeuken, de context en de karakters blijven de sterke punten van de serie; de plaatsing van historische gebeurtenissen als de dood van Marthin Luther King en president Kennedy zorgen hiernaast voor interessante onderbrekingen van de verhaallijnen.

Een aantal zwakke punten beginnen echter de kop op te steken. De ontwikkelingen van de karakters gaan nog niet helemaal vervelen, maar nieuw zijn ze allerminst. Don Draper in een neerwaartse spiraal is inmiddels een al te bekend verhaal. De flashbacks naar zijn verleden ook – al leveren ze nieuwe informatie op, beklijven doen ze inmiddels veel minder dan in eerdere seizoenen. De onderlinge relaties krijgen daarbij, hoe sappig ook, bijna een soapy karakter. Was Mad Men hierin niet ooit iets subtieler? Of geïnspireerder misschien?

‘Teleurstellend” is een te groot woord voor dit seizoen, Mad Men blijft een steengoede dramaserie in een erg aantrekkelijke context. De rokende, drinkende, overspelige mannen en hun slachtoffers blijven een fijn schouwspel. Wel bevestigd het laatste seizoen de ijzeren wet van televisiedrama: er is een limiet wat betreft het aantal seizoenen waarin een serie goed en interessant blijft. Ik hoop van harte dat Mad Men deze limiet niet is overschreden. Het laatste seizoen zal uitsluitsel geven.