Leuk?
1
0
Bekijk stemmen
Mad Men - Seizoen 1
Sex ‘n drugs and rock ’n roll. Dàt zijn the sixties. En dat zijn meteen ook de kernwoorden van het eerste seizoen van Mad Men. De serie gaat een halve eeuw terug in de tijd, een periode waarin reclamebureaus nog grote poen konden scheppen. Zo ook het New Yorkse Sterling Cooper Advertising Agency waar competitie, big business, overspel en alcohol dagelijkse routine zijn.
We maken kennis met Don Draper (Jon Hamm – The Day the Earth Stood Still, The Town). Hij is zowat de beste in de reclamewereld én in bed. Zijn gezin mag dan wel het perfecte plaatje van ‘The American Dream’ zijn, Don deelt meerdere bedden. Eén daarvan is uiteraard met zijn eigen vrouw Betty (January Jones – Unknown, American Wedding). Van top tot teen modieus en trendy, supersexy en altijd een sigaret in de hand. Betty maakt menig man warm, maar is zelf ijskoud. Moedertje spelen is niets voor haar, maar geen haar op haar prachtige blonde haardos die er aan denkt om niet te voldoen aan het Amerikaanse model.
Ook aan Don is geen kreukje te bespeuren. Althans, aan de buitenkant. Zijn onbeschrijfbaar groot ego loopt immers het risico af te brokkelen in verband met verschillende onberekenbare issues. Zijn verleden zit hem op de hielen en zijn jonge, ambitieuze collega’s dreigen hem in te halen.
Eén van die groentjes is Peggy Olson (Elisabeth Moss - The one I love). Het welopgevoede meisje dat haar intrede doet in de seksistische, buitensporige en materiële wereld. Met vallen en opstaan, maar met de nodige portie feminisme. Het tegenovergestelde van hoofdsecretaresse Joan Harris (Christina Hendricks – Drive). Een vrouw die het reclamespelletje sensueel meespeelt en haar vrouwelijke troeven strategisch weet uit te spelen. Iets waar baas Roger Sterling (John Slattery – Iron Man 2, Desperate Housewives) niet ongevoelig voor is. Minder mysterieus dan Don en met een ego waarin stiekem wel een peperkoeken hartje is verstopt, is Roger een echte bon vivant. Meer dan decadent.
Maar het is die decadentie die de serie zo fantastisch maakt. In de jaren ’60 breekt een nieuw tijdperk aan waar consumptie hét codewoord is. Iets waar Sterling Cooper Advertising Agency gretig op inspeelt en het zelfs aanwakkert. Roken, drinken, fast food, … het levert het grote geld op. Ethiek is ver te zoeken, meestal zelfs onvindbaar. Maar dat kan je geen moer schelen als kijker.
Waar de volgende reeksen al iets meer de diepte ingaan, blijft deze eerste reeks nogal oppervlakkig. Maar de zalige sixties-sfeer, de wilde levensstijl die je stiekem zelf wil hebben, de materiële luxe, de meestal niet zo dubbelzinnige woordspelingen, slepen je meer dan voldoende mee. Morgen koop jij sigaretten, een sixties kleedje/kostuum met veel glamour en droom je achter je computer op het werk van een slippertje met je collega in dat ene kleine vergaderzaaltje waar niemand komt.
Volg Mad MenWe maken kennis met Don Draper (Jon Hamm – The Day the Earth Stood Still, The Town). Hij is zowat de beste in de reclamewereld én in bed. Zijn gezin mag dan wel het perfecte plaatje van ‘The American Dream’ zijn, Don deelt meerdere bedden. Eén daarvan is uiteraard met zijn eigen vrouw Betty (January Jones – Unknown, American Wedding). Van top tot teen modieus en trendy, supersexy en altijd een sigaret in de hand. Betty maakt menig man warm, maar is zelf ijskoud. Moedertje spelen is niets voor haar, maar geen haar op haar prachtige blonde haardos die er aan denkt om niet te voldoen aan het Amerikaanse model.
Ook aan Don is geen kreukje te bespeuren. Althans, aan de buitenkant. Zijn onbeschrijfbaar groot ego loopt immers het risico af te brokkelen in verband met verschillende onberekenbare issues. Zijn verleden zit hem op de hielen en zijn jonge, ambitieuze collega’s dreigen hem in te halen.
Eén van die groentjes is Peggy Olson (Elisabeth Moss - The one I love). Het welopgevoede meisje dat haar intrede doet in de seksistische, buitensporige en materiële wereld. Met vallen en opstaan, maar met de nodige portie feminisme. Het tegenovergestelde van hoofdsecretaresse Joan Harris (Christina Hendricks – Drive). Een vrouw die het reclamespelletje sensueel meespeelt en haar vrouwelijke troeven strategisch weet uit te spelen. Iets waar baas Roger Sterling (John Slattery – Iron Man 2, Desperate Housewives) niet ongevoelig voor is. Minder mysterieus dan Don en met een ego waarin stiekem wel een peperkoeken hartje is verstopt, is Roger een echte bon vivant. Meer dan decadent.
Maar het is die decadentie die de serie zo fantastisch maakt. In de jaren ’60 breekt een nieuw tijdperk aan waar consumptie hét codewoord is. Iets waar Sterling Cooper Advertising Agency gretig op inspeelt en het zelfs aanwakkert. Roken, drinken, fast food, … het levert het grote geld op. Ethiek is ver te zoeken, meestal zelfs onvindbaar. Maar dat kan je geen moer schelen als kijker.
Waar de volgende reeksen al iets meer de diepte ingaan, blijft deze eerste reeks nogal oppervlakkig. Maar de zalige sixties-sfeer, de wilde levensstijl die je stiekem zelf wil hebben, de materiële luxe, de meestal niet zo dubbelzinnige woordspelingen, slepen je meer dan voldoende mee. Morgen koop jij sigaretten, een sixties kleedje/kostuum met veel glamour en droom je achter je computer op het werk van een slippertje met je collega in dat ene kleine vergaderzaaltje waar niemand komt.
Reacties (0)