Lovecraft Country - Seizoen 1

Na een aantal jaar en wat veranderingen van de acteurs in de serie heeft Lovecraft Country eindelijk het kleine scherm weten te behalen. Door Amerikaanse recensenten al snel geprezen tot één van de beste series van dit jaar leek HBO alweer een gouden hit in hun handen te hebben. Het onderwerp van de serie voelt extra tijdig aan dankzij de vernieuwde intensiteit van de Black Lives Matter beweging die door de hele wereld te voelen is. Helaas hebben kijkers de serie niet zo erg omarmd als de recensenten en bleken achteraf de kijkcijfers toch niet verrassend goed te zijn. Een grote reden hiervan zal waarschijnlijk de enorme onsamenhangendheid van het verhaal zijn. Ik val zelf in het kamp waarin ik niet zo goed weet wat ik van de serie moet maken, maar heel veel gedachten heb over de kwaliteit en het concept. Het is lastig om Lovecraft Country dan ook maar iets te noemen, want de serie is niet goed noch slecht.

Ik heb nog nooit een serie gezien die zo gevarieerd is in kwaliteit.

Lovecraft Country volgt Atticus Freeman (Jonathan Majors, When We Rise), terwijl hij samen met zijn vriend Letitia en zijn oom George (Courtney B. Vance, Flashforward) op reis gaat door Jim Crow America uit de jaren 50, op zoek naar zijn vermiste vader. Dit begint een strijd om te overleven en zowel de racistische verschrikkingen van het witte Amerika te overwinnen als de angstaanjagende monsters die uit een Lovecraft-paperback kunnen worden gerukt. Er zijn monsters in vele soorten en maten. Figuurlijk en letterlijk. De groep wordt onwillig omwikkeld in een samenzwering van magie, wat beide positieve en negatieve effecten blijkt te hebben.

Waar te beginnen? Lovecraft Country is gebaseerd op een succesvol boek, wat ook zeer te voelen is in de afleveringen. Iedere aflevering leidt af van een hoofdstuk in het boek en brengt dit gevoel van hoofdstukken erg mee in de serie. Vòòr de première werd Lovecraft Country dan ook wel een anthologieserie genoemd, maar dit label is eigenlijk niet echt passend. Er zit constante serialisatie in de verhaallijn, al gaat het plot wel alle kanten op. Dit laatste zorgt er dan ook voor dat de kwaliteit hierin mee gaat en het maar van aflevering tot aflevering een gok is of we deze week een goed hoofdstuk gaan krijgen. De serie heeft daarnaast ook vele aanpassingen gemaakt die soms wel en soms niet bepaald logisch zijn. Karakters die spontaan te vinden zijn op plekken waar ze in het boek nooit zijn geweest voor schijnbaar weinig reden.

Ik heb nog nooit een serie gezien die zo gevarieerd is in kwaliteit. Wanneer de serie z’n beste beentje voort zet, zorgt het voor geweldige televisie, zoals in het geval van Sundown en Holy Ghost. Wanneer dit niet het geval is krijgen we helaas afleveringen zoals Whitey’s on the Moon en Full Circle, die mogelijk wat van de slechtste televisie van dit jaar vormen. Hiernaast zit er genoeg tussenin, beide aan de hogere en lagere kant. Het is verbazingwekkend hoe grotendeels dezelfde schrijver door het hele seizoen, Misha Green (Underground), zo’n zooitje kan maken van de hele boel. Mogelijk komt dit door beperkingen van het boek zelf en is het niet per definitie de schuld van het schrijfwerk, maar dat heeft nog nooit iemand hiervoor gestopt om positieve veranderingen te maken.



De grote verhaallijn van het seizoen focust op de magische aspecten. Helaas is het magische plot het slechtste van de serie en oprecht slechte televisie. Eén van de grote spelers in dit deel is Christina, gespeeld door Abbey Lee (Mad Max: Fury Road). Zowel de acteur als het karakter zijn duidelijk niet goed. Christina had een mysterieuze, intimiderend figuur kunnen zijn in de grotere mythologie van de serie, maar dit komt helemaal niet zo over. Het acteerwerk is zeer slap en verstoken van enige persoonlijkheid, en het schrijfwerk bestaat uit slaapverwekkende dialoog vol met technische mumbo jumbo. Wat één van de spannendste delen van de serie had moeten zijn, wordt op één of andere manier omgetoverd tot een verhaallijn bomvol saaie fantasie tropes en belachelijke plotkeuzes.

De verhaallijn zit bomvol saaie fantasie tropes en belachelijke plotkeuzes.

Toch is ook hier weer een goede tegenpool te vinden in de groep die centraal staat. Leti, Atticus, Montrose, George, Ruby en Hippolyta zijn allemaal erg interessante karakters die ieder een goede indruk weten te maken door de serie heen. Ze worden tot leven gebracht door erg goede acteurs, met name die van Leti, Jurnee Smollett (Underground), en Ruby, Wunmi Mosaku (Luther). Zij zijn het dynamische duo in het midden van de serie en weten altijd net het materiaal wat te verheffen. Ze spelen hun rollen absoluut uitstekend en weten elke scène waarin ze zich bevinden te stelen. Het is zeker indrukwekkend wat dit complete ensemble weet te doen, wat alleen maar de slechtere onderdelen van de serie weet te benadrukken.

Zelfs de productie van de serie is geheel tweedelig. Aan de ene kant wordt de wereld van Lovecraft Country geweldig tot leven gebracht. De cinematografie ziet er prachtig uit en de regie is erg goed uitgevoerd. Aan de andere kant zijn de visuele effecten constant afleidend slecht, waarmee ik grotendeels de monsters en het hilarisch slecht gefilmde auto-ongeluk in de finale bedoel. Ook wordt er gebruik gemaakt van muziek die totaal niet bij de tijd en het gevoel van de serie past, maar tegelijkertijd heb je erg slimme momenten met muziek zoals de arc van “Sh Boom, Sh Boom”. Zelfs in dit veld weet de serie niet één duidelijke indruk te maken en blijft het van alles wat. Juist met een serie van HBO zou je verwachten dat zelfs als al het andere slecht is, dat je altijd kan rekenen op de productie om het allemaal net wat boven niveau te trekken.

De finale is er één die compleet focust op alle slechte aspecten van de serie en dus ook een erg slechte laatste indruk van de serie geeft. Mijn grote hoop voor seizoen twee is dat ze de verhaallijn weten recht te trekken en een nieuwe, samenhangende, interessante verhaallijn weten te creëren nu er geen beperkingen van het boek meer zijn. Er worden allemaal belangrijke thema’s behandeld die alleen maar lijden aan de focus op de matige fantasie-elementen. Houd deze er vooral in, aangezien ze een onderdeel van de identiteit zijn van de serie, maar maak ze wat interessanter. Lovecraft Country heeft een grote mogelijkheid voor een sterk verbeterd en zowaar goed tweede seizoen, maar daar is erg veel werk voor nodig. De vraag zal blijven of ze het nodige werk hierin willen steken, of dat de serie tevreden is met de niet ideale manier waarop het zich in het eerste seizoen heeft voortgebracht. Is Lovecraft Country een slechte serie? Nee. Maar is het een goede serie? Dat ook zeker niet.