Leuk?
0
0
Bekijk stemmen
Lie to me - Seizoen 1
Deze recensie is geschreven door Wilco van Doorn.
Ik heb mezelf voorgenomen om niet te liegen, toch is de verleiding erg groot...
Het probleem is dat ik een recensie schrijf over de serie Lie to me, een productie van Fox Television. Lie to me gaat over cases die opgelost worden door een team leugenanalisten. Vergelijkbaar met CSI, maar dan met emotionele reacties (of het uitblijven daarvan) in plaats van forensisch materiaal.
Aan het hoofd van dit groepje menselijke leugendetectoren staat Cal Lightman, een rol die goed uitgespeeld wordt door Tim Roth. Een man die feilloos elke leugen doorziet. Hij wordt ondersteund door een team experts die elk zo hun eigen werkwijzen en achtergronden hebben. Een mooi voorbeeld daarvan is Eli Loker, gespeeld door Brendan Hines. Hij spreekt tegenover collega’s vaak de waarheid, wat soms laat zien dat liegen op zijn tijd sociaal gewenst kan zijn.
Elke episode begint met (meestal) twee cases waarbij Dr. Lightman en zijn team betrokken raken. De cases verschillen enorm in soort en grootte. Dit varieert van terreurdreiging tot persoonlijke liefdeskwesties. Het fijne hieraan is dat elke aflevering in potentie een volledig ander verhaal kan vertellen. Echter, net als in soortgelijke andere series waarin er een case per aflevering wordt afgerond, is er een vaste blauwdruk te vinden die regelmatig terugkeert. In dit geval komt men er wekelijks al vrij snel achter dat de helft van de betrokkenen (bij de desbetreffende zaak) liegt, waarna je niet moet afvragen wie er liegt, maar waarom er gelogen wordt.
In de eerste aflevering wordt er uitgesproken dat het niet gaat om de leugen, maar om de reden van de leugen. Een verhelderend citaat, waarvan er in de serie nog velen volgen. Elke aflevering is doorspekt met kleine weetjes en anekdotes over liegen. Daarnaast worden er talloze foto’s uit de actualiteit gebruikt om aan te tonen dat er op elk niveau in onze maatschappij gelogen wordt. Het wetenschappelijke aspect voegt op deze wijze meerwaarde toe aan de verhalen. Als kijker leer je te denken en te handelen als Cal Lightman en is het soms best leuk om te ontdekken dat je bepaalde dingen al doorhad, voordat deze in de serie worden verklaard. Simpelweg omdat je de micro-expressie, een kleine vertekening in het gelaat van de ander, al gezien had.
In potentie een serie die ik erg graag wilde bekijken. Uiteindelijk kan ik zeggen dat de serie goed in elkaar zit. Dat de verhalen redelijk afwisselend zijn en dat het past bij liefhebbers van het genre.
Alleen…
Aangezien ik hier niet wil gaan liegen, ben ik eerlijk en vond ik er persoonlijk erg weinig aan. Dit is jammer, omdat ik zie en voel dat het een prima serie is. Toch raakt het me niet. Ik wil graag delen waaraan dat bij mij ligt, temeer omdat ik daarmee kan helpen te bepalen of de serie wel of niet wat voor jou als lezer is.
De vaste blauwdruk die elke aflevering bijna een geijkt patroon lijkt te volgen, had ik te snel door en verlaagt bij mij enorm de spanning. Je weet altijd dat men pas na 30 minuten een beetje op de juiste lijn zit. Ergens bouw ik daar weerstand tegen op, op den duur wordt het te voorspelbaar. Terwijl de plots van de verhalen doorgaans goed doordacht zijn, ben ik tijdens het kijken al aan het hopen dat de volgende aflevering wellicht het vaste stramien gaat doorbreken. Dit was overigens ook mijn probleem met House M.D.
Daarnaast biedt de serie een wetenschappelijk referentiekader aan wat nog veel betwist wordt. Zelf kan ik gevoelsmatig ook niet helemaal meegaan in alle zaken die als feit worden gepresenteerd. Dat zou niet erg zijn als de serie pretendeert duidelijk fictie te zijn, echter door de koppeling met actuele foto’s en gebeurtenissen, lijkt het erop dat de serie daadwerkelijk een stelling poneert over de zichtbaarheid van de menselijke leugen. Dit stoort me, al kan ik me goed voorstellen dat anderen hiermee weglopen.
Tot slot lijkt het karakter van Cal Lightman op sommige momenten een letterlijke kopie van dokter House uit de gelijknamige serie. De alwetendheid die House enige arrogantie meegeeft, zorgt tevens voor diepgang van zijn karakter. Cal Lightman is tot nog toe redelijk eendimensionaal. Ook verdere diepgang van karakters ontbreekt, tenzij het toevallig samenhangt met de case die men aan het oplossen is.
Geen slechte serie. Ik snap best dat veel mensen hier erg enthousiast over zijn. Persoonlijk kan ik er helaas weinig mee. Subjectief gezien zou het lager scoren, objectief ben ik wel geneigd dit een 6,8 te geven.
6,8
Volg Lie to MeIk heb mezelf voorgenomen om niet te liegen, toch is de verleiding erg groot...
Het probleem is dat ik een recensie schrijf over de serie Lie to me, een productie van Fox Television. Lie to me gaat over cases die opgelost worden door een team leugenanalisten. Vergelijkbaar met CSI, maar dan met emotionele reacties (of het uitblijven daarvan) in plaats van forensisch materiaal.
Aan het hoofd van dit groepje menselijke leugendetectoren staat Cal Lightman, een rol die goed uitgespeeld wordt door Tim Roth. Een man die feilloos elke leugen doorziet. Hij wordt ondersteund door een team experts die elk zo hun eigen werkwijzen en achtergronden hebben. Een mooi voorbeeld daarvan is Eli Loker, gespeeld door Brendan Hines. Hij spreekt tegenover collega’s vaak de waarheid, wat soms laat zien dat liegen op zijn tijd sociaal gewenst kan zijn.
Elke episode begint met (meestal) twee cases waarbij Dr. Lightman en zijn team betrokken raken. De cases verschillen enorm in soort en grootte. Dit varieert van terreurdreiging tot persoonlijke liefdeskwesties. Het fijne hieraan is dat elke aflevering in potentie een volledig ander verhaal kan vertellen. Echter, net als in soortgelijke andere series waarin er een case per aflevering wordt afgerond, is er een vaste blauwdruk te vinden die regelmatig terugkeert. In dit geval komt men er wekelijks al vrij snel achter dat de helft van de betrokkenen (bij de desbetreffende zaak) liegt, waarna je niet moet afvragen wie er liegt, maar waarom er gelogen wordt.
In de eerste aflevering wordt er uitgesproken dat het niet gaat om de leugen, maar om de reden van de leugen. Een verhelderend citaat, waarvan er in de serie nog velen volgen. Elke aflevering is doorspekt met kleine weetjes en anekdotes over liegen. Daarnaast worden er talloze foto’s uit de actualiteit gebruikt om aan te tonen dat er op elk niveau in onze maatschappij gelogen wordt. Het wetenschappelijke aspect voegt op deze wijze meerwaarde toe aan de verhalen. Als kijker leer je te denken en te handelen als Cal Lightman en is het soms best leuk om te ontdekken dat je bepaalde dingen al doorhad, voordat deze in de serie worden verklaard. Simpelweg omdat je de micro-expressie, een kleine vertekening in het gelaat van de ander, al gezien had.
In potentie een serie die ik erg graag wilde bekijken. Uiteindelijk kan ik zeggen dat de serie goed in elkaar zit. Dat de verhalen redelijk afwisselend zijn en dat het past bij liefhebbers van het genre.
Alleen…
Aangezien ik hier niet wil gaan liegen, ben ik eerlijk en vond ik er persoonlijk erg weinig aan. Dit is jammer, omdat ik zie en voel dat het een prima serie is. Toch raakt het me niet. Ik wil graag delen waaraan dat bij mij ligt, temeer omdat ik daarmee kan helpen te bepalen of de serie wel of niet wat voor jou als lezer is.
De vaste blauwdruk die elke aflevering bijna een geijkt patroon lijkt te volgen, had ik te snel door en verlaagt bij mij enorm de spanning. Je weet altijd dat men pas na 30 minuten een beetje op de juiste lijn zit. Ergens bouw ik daar weerstand tegen op, op den duur wordt het te voorspelbaar. Terwijl de plots van de verhalen doorgaans goed doordacht zijn, ben ik tijdens het kijken al aan het hopen dat de volgende aflevering wellicht het vaste stramien gaat doorbreken. Dit was overigens ook mijn probleem met House M.D.
Daarnaast biedt de serie een wetenschappelijk referentiekader aan wat nog veel betwist wordt. Zelf kan ik gevoelsmatig ook niet helemaal meegaan in alle zaken die als feit worden gepresenteerd. Dat zou niet erg zijn als de serie pretendeert duidelijk fictie te zijn, echter door de koppeling met actuele foto’s en gebeurtenissen, lijkt het erop dat de serie daadwerkelijk een stelling poneert over de zichtbaarheid van de menselijke leugen. Dit stoort me, al kan ik me goed voorstellen dat anderen hiermee weglopen.
Tot slot lijkt het karakter van Cal Lightman op sommige momenten een letterlijke kopie van dokter House uit de gelijknamige serie. De alwetendheid die House enige arrogantie meegeeft, zorgt tevens voor diepgang van zijn karakter. Cal Lightman is tot nog toe redelijk eendimensionaal. Ook verdere diepgang van karakters ontbreekt, tenzij het toevallig samenhangt met de case die men aan het oplossen is.
Geen slechte serie. Ik snap best dat veel mensen hier erg enthousiast over zijn. Persoonlijk kan ik er helaas weinig mee. Subjectief gezien zou het lager scoren, objectief ben ik wel geneigd dit een 6,8 te geven.
6,8
Reacties (2)