Les Misérables (2018) - Seizoen 1

Al zo lang als ik me kan herinneren ben ik een groot musical-liefhebber. Jaarlijks bezoeken wij meerdere voorstellingen door heel het land, van moderne tot klassiekere verhalen. Les Misérables mag natuurlijk niet in dit rijtje ontbreken. In 2008 heb ik deze dan ook live op de planken gezien en enkele jaren later heb ik genoten van de gelijknamige film die de nodige prijzen in de wacht heeft gesleept. Toen ik hoorde dat de BBC een miniserie van het verhaal maakte was ik gelijk enthousiast. Hun beslissing om er geen musical van te maken en de bekende nummers achterwege te laten was een gewaagde. In mijn ogen is de muziek namelijk van groot belang bij het vertellen van dit verhaal. Meer gericht op het originele boek van Victor Hugo gingen de Britten aan het werk en met een prachtige serie als eindresultaat. Ik zal bij deze dan ook maar alvast waarschuwen, laat de lofzang beginnen!

Het is bijna onmogelijk om in een recensie van één A4tje Les Misérables te omschrijven zonder spoilers weg te geven en het verhaal overzichtelijk te houden.

Frankrijk heeft het zwaar na de Slag bij Waterloo. De bevolking is verdeeld en de verschillen tussen rijk en arm zijn groot. Wanneer de ‘crimineel’ Jean Valjean (Dominic West, The Affair) vrijkomt na jarenlang in een strafkamp te hebben gewerkt heeft hij in eerste instantie moeite om zijn criminele verleden achter zich te laten. Met vallen en opstaan weet hij toch een nieuw leven op te bouwen en onder een valse identiteit probeert hij zijn fouten uit het verleden te herstellen. De jonge Fantine (Lily Collins, The Last Tycoon) droomt ondertussen van een mooiere toekomst met haar geliefde, maar het leven is haar niet gunstig gezind. Ze komt in aanraking met de misdadige familie Thénardier (onder anderen Adeel Akhtar en Olivia Colman) en sluit hierdoor een pact met de duivel. Haar dochter Cosette is haar leven dus niet zeker en wanneer het er naar uit ziet dat zij wellicht niet altijd voor haar zal kunnen zorgen doet ze iemand die ze ooit vertrouwde een belangrijk verzoek. Alle verhaallijnen komen samen maar leiden ook alweer gauw hun eigen leven in dit verhaal dat drama niet schuwt.



Opvallend vond ik de keuzes voor bepaalde acteurs die qua afkomst niet overeen kwamen met de oorspronkelijke karakters uit dit verhaal. David Oyelowo als hoofd politie en gevangenenbeveiliger Javert bijvoorbeeld is gezien zijn huidskleur niet de meest voor de hand liggende acteur voor deze rol (die zich toch afspeelt in andere tijden). Ze hadden echter geen betere man kunnen kiezen! Vol overtuiging weet hij de door wraak en afschuw geteisterde politieagent neer te zetten en de rol tegelijkertijd ook een hart te geven. Les Misérables kent, zoals de naam ook doet vermoeden, veel dood en verderf. Toch zijn deze scènes in bepaalde zin hoogtepunten want door het goede acteerwerk van de cast komen ze stuk voor stuk keihard aan. Het enige kritiekpuntje dat ik kan bedenken is dat de Engelse taal wat apart klonk in de verder Franse omgeving. Het was niet afleidend en had ook wel een logische reden. Maar omdat de omgeving soms wel Frans sprak en er regelmatig wel Franse uitdrukkingen werden gebruikt viel het af en toe op.

Het drama grijpt je bij de keel en ik zal dan ook maar bekennen dat ik tijdens de finale meerdere tranen heb gelaten.

Het is bijna onmogelijk om in een recensie van één A4tje Les Misérables te omschrijven zonder spoilers weg te geven en het verhaal overzichtelijk te houden. Het kent immers zoveel verschillende lagen en speelt zich af verspreid over enkele tientallen jaren. In die tijd komen de burgers in opstand wat tot een climax leidt in 1832. Onder leiding van Enjolras (Joseph Quinn) gaat een groep studenten met hulp van de inwoners van Parijs de barricade op en de strijd aan met het Franse leger. De jonge Marius (Josh O’Connor), op dat moment op zoek naar zichzelf, belandt middenin deze veldslag terwijl hij met zijn hart bij de inmiddels volwassen Cosette (Ellie Bamber) is. Hij wordt op zijn beurt weer aanbeden door Éponine Thénardier (Erin Kellyman) terwijl politieagent Javert na al die jaren nog altijd op zoek is naar de verdwenen Jean Valjean. Ondanks het ingewikkelde verhaal wordt dit alles heel duidelijk uitgelegd in deze zesdelige miniserie. Hoewel ik zelf al bekend ben met het plot denk ik dat het merendeel van de kijkers door de manier van vertellen het allemaal ook prima kon volgen.

Het drama grijpt je bij de keel en ik zal dan ook maar bekennen dat ik tijdens de finale meerdere tranen heb gelaten. Het verhaal op zich is al hartverscheurend maar de manier waarop dit in beeld is gebracht draagt hier zeker aan bij. Van de locaties tot het acteren, alles klopt en al gauw mis je (als musicalliefhebber) de muziek totaal niet. Hier en daar hebben de makers een eigen draai gegeven aan het plot, maar over het algemeen blijft het verhaal erg dicht bij het origineel. Tekenend voor Les Misérables is het grote ensemble en hoewel er een aantal belangrijke hoofdrollen zijn doen de kleinere karakters absoluut niet voor hen onder. Hun acteerprestaties zijn van een gelijk niveau en met recht een toevoeging aan het geheel. Eerlijk gezegd vond ik deze serie dan ook mooier dan de filmversie. Emotioneel gezien is het een zware kluif om te kijken, maar achteraf zou ik ‘m zo nog meerdere malen kunnen zien. Ik vond het een geweldig eerbetoon aan dit bekende verhaal en kan dan ook niet anders dan een perfect cijfer geven voor deze (in mijn ogen) perfecte uitvoering!