Jessica Jones - Seizoen 2

Laten we eerlijk zijn, de afgelopen twee jaar waren de Marvel/Netflix-series nou niet je van het. The Defenders en Iron Fist vielen tegen, en Luke Cage en The Punisher waren goed, maar niet zonder gebreken. Als je het zo opsomt, zijn alleen de eerste seizoenen van Daredevil en Jessica Jones echt goed. Gaan Marvel en Netflix het in 2018 beter doen? Hun eerste project dit jaar is de terugkeer van Jessica Jones. Kan het fenomenale eerste seizoen geëvenaard worden? Dat niet, maar toch is Jessica Jones nog steeds een goede serie.

Wanneer een serie een fantastisch eerste seizoen heeft, ligt er altijd een druk op het vervolg om datzelfde niveau te halen. Een van de grootste troeven tijdens seizoen één was de tegenstander van Jessica: Kilgrave, fantastisch gespeeld door David Tennant (Doctor Who). Nu Kilgrave buiten beeld is, moet de serie met ander materiaal werken. De schrijvers hebben er dit seizoen voor gekozen om de slechterik (Janet McTeer, Battle Creek) niet echt een duidelijke schurkenrol te geven. In eerste instantie valt deze keuze tegen. De aanwezigheid van een echte schurk geeft het verhaal structuur en een doel om naartoe te werken. En deze structuur mist nu heel erg.

Ondanks sterk acteerwerk van Janet McTeer, is haar rol als echte schurk onduidelijk en dat schaadt de structuur en focus tijdens dit seizoen

Aan de andere kant laat dit zien dat Jessica Jones ook iets heel anders dan een superheldenserie kan zijn. Het eerste seizoen toonde al dat deze serie veel meer over de personen zelf gaat die achter de rol van schurk of held zitten. Kilgrave had dat ook, maar daar zag je al van mijlenver aankomen dat dit een slechte man was. Bij McTeer’s personage is dat niet altijd even duidelijk, waardoor de focus veel meer op haar karakter en haar relatie met Jessica (nog steeds heel goed gepeeld door Krysten Ritter, Breaking Bad) komt te liggen. Beide actrices zijn ijzersterk in hun spel en in het uitdiepen van hun karakter, en dat helpt enorm om de serie op hoog niveau te houden.

Ook de secundaire personages zitten goed in hun rol. Zo krijgen Jessica’s beste vriendin Trish Walker (Rachael Taylor, 666 Park Avenue), haar buurman/collega Malcolm Ducasse (Eka Darville, The Originals) en advocate Jeri Hogarth (Carrie-Anne Moss, Vegas) veel meer interessant materiaal om mee te werken. Ook nieuwkomers als Jessica’s nieuwe huisbaas Victor (J.R. Ramirez, Power) en de rivaliserende privédetective Pryce Cheng (Terry Chen, Continuum) doen het prima. Ze zijn leuke toevoegingen aan de cast, maar net zoals Trish, Malcolm en Jeri in het eerste seizoen, krijgen ze nog niet veel interessante verhaallijnen.

De actualiteit bewijst maar weer waarom series als Jessica Jones hard nodig zijn

Waar de filmwereld vorig jaar een primeur had met de eerste grote vrouwelijke superheldenfilm, waren de superhelden op televisie de films voor, toen Jessica Jones eind 2015 verscheen. Op dit moment is het duidelijk (duidelijker dan in 2015) dat we er met gelijkheid en gelijkwaardigheid tussen mannen en vrouwen nog lang niet zijn. In haar eerste seizoen tapte Jessica Jones al uit dat vaatje, maar nu voelen de gebeurtenissen nog actueler aan. Nu moet ik zeggen dat de trucjes die de schrijvers uithaalden om hierop in te haken vrij makkelijk waren, maar dat maakte ze niet minder effectief. Series als Jessica Jones zijn nog steeds heel erg nodig om deze ongelijkheid aan de kaak te stellen.

Net als in het eerste seizoen is de regie weer top. De jazzachtige muziek en de paarse waas die over de New Yorkse wijk Hell’s Kitchen lijkt te hangen geven het geheel een stijlvolle, maar enigszins deprimerende atmosfeer. Deze past perfect bij de verhaallijn en de thema’s die langskomen.

Helaas kampt het tweede seizoen van Jessica Jones met een probleem waar eigenlijk elke Marvel/Netflix-serie ook mee kampt. En dat is de speelduur. Wederom blijkt dat er te weinig verhaal is om dertien afleveringen van elk ongeveer 50 minuten mee te vullen. Vooral tijdens de eerste paar afleveringen gebeurt er weinig en komt het verhaal moeizaam op gang. Gelukkig compenseert de tweede helft van het seizoen dit ruimschoots. Toch zou ik mezelf als Netflix-baas even achter de oren krabben en kortere seizoenen overwegen. Dit verhaal had ook makkelijk in tien afleveringen verteld kunnen worden, en dat denk ik ook van The Punisher, Luke Cage, Daredevil en Iron Fist.

De afwezigheid van de fantastische schurk Kilgrave wordt nog steeds gevoeld, en verhaaltechnisch zijn er zeker kanttekeningen te maken. Toch is ook het tweede seizoen van Jessica Jones erg goed. De acteurs halen het beste uit hun personages, de sfeer zit er goed in en de maatschappijkritiek is actueel en effectief. Of er een derde seizoen komt, is nog niet bekend. Wel kunnen we ons in ieder geval verheugen op juni, wanneer het tweede seizoen van Luke Cage verschijnt.