In Therapie - Seizoen 2

Zelden heb ik zo moeten wennen aan een tweede seizoen van een serie als bij het tweede seizoen van In Therapie. Op zich is dat ook helemaal niet vreemd. Zowel de setting als de gehele cast (op Paul na) zijn compleet anders ten opzichte van het eerste seizoen. Maar eigenlijk is dit tweede seizoen net het koude zeewater op een hete zomerdag. Als je eenmaal doorbent, is het eigenlijk best lekker.

De verhalen beginnen met Paul, die, in navolging van de cliffhanger van seizoen 1, verplicht zelf in therapie moet. Paul is enorm irritant als patiënt. Continu ziet hij zijn gesprekken met de nieuwe therapeut Jonathan als een strijd. Hij heeft enorm veel moeite om zich over te geven en vult ook vaak zelf de gesprekken al in. Misschien juist wel doordat je Paul al kent in een andere rol, is zijn verhaallijn het minst interessant van alle vijf.

De gesprekken op dinsdag en donderdag zijn het heftigst en in mijn ogen ook het best. Op dinsdag kijken we naar Sacha, een jonge studente die zo’n heftig probleem heeft, dat ze dit tijdens de eerste sessie zelfs naar Paul sms't, omdat ze het niet durft uit te spreken. Op donderdag leren we Wouter beter kennen. Wouter, gespeeld door de enige bekende acteur in dit seizoen (Jeroen Krabbe), is CEO van een grote organisatie, maar heeft vooral problemen met zijn dochter. Op woensdag hebben we Olivier, een brugklasser die het thuis en op school zwaar heeft. Op vrijdag hebben we dan nog de verhalen van Marit, een succesvolle carrièrevrouw, die vroeger ook al eens patiënt van Jonathan is geweest.

Eigenlijk vertonen alle verhaallijnen gelijke patronen. In de eerste week zijn de patiënten alles behalve spraakzaam. Jonathan moet er hard aan trekken om de gesprekken op gang te krijgen en om informatie te achterhalen. Gedurende de weken trekken de afleveringen steeds meer richting monologen, waarbij Jonathan steeds minder tekst krijgt en de patiënten de afleveringen echt dragen. Dat maakt dit seizoen zo sterk!

Wat verder ook een pluspunt is van dit seizoen, ten opzichte van het eerste, is dat de verhaallijnen grotendeels allemaal worden afgesloten binnen zes weken. Alleen het verhaal van Olivier heeft een redelijk open einde. Aangezien dit bij mij in seizoen 1 echt een vervelend gevoel achterliet, ben ik hier erg blij mee.

Of we in Nederland een derde seizoen gaan krijgen is nog niet duidelijk. In Amerika was dit wel het geval, en gezien het succes van de eerste twee seizoenen is het in Nederland ook zeker niet uit te sluiten.