Leuk?
1
0
Bekijk stemmen
How I Met Your Mother - Seizoen 9 (Eerste deel)
Kids, eind 2005 begon ik een nieuwe serie te kijken, het heette How I Met Your Mother. Het was een vernieuwende serie, met een interessant uitgangspunt en sympathieke personages. Het uitgangspunt was dat het hoofdpersonage, Ted Mosby, zijn kinderen het verhaal vertelt over hoe hij hun moeder leerde kennen, compleet met alle gebeurtenissen die tot dit moment zouden leidden. En de serie werd enorm populair, dankzij de kleine hints die je als kijker kreeg over de identiteit van de moeder, maar vooral door die sympathieke personages. De romantische dromer Ted, het schattige stel Lily en Marshal, de ambitieuze en onafhankelijke Robin en de womanizer Barney.
Maar zoals met vele populaire series gebeurt, wilden de makers alles eruit halen wat er in zat, en dus volgde seizoen op seizoen, en werd het moment dat de moeder zou verschijnen steeds weer uitgesteld. En dat werkt niet als je een serie hebt die naar een duidelijk punt in de toekomst toe werkt. Het werden te veel losse verhalen die begonnen af te leiden van wat deze serie zo interessant en vernieuwend maakte. Bovendien werden de eens zo sympathieke personages tot een soort karikaturen gemaakt die inmiddels niet alleen onsympathiek zijn, maar ook ongeïnspireerd overkomen.
Toen kwam het verlossende woord; het negende seizoen zou de laatste zijn. En toen niemand het meer verwachtte, was ze daar eindelijk helemaal aan het eind van seizoen acht. De moeder! In de hoop dat zij als frisse wind door het laatste seizoen zou waaien, begon ik met goede moed te kijken. Hoewel ik ook enigszins sceptisch bleef: de schrijvers, Carter Bays en Craig Thomas, hadden namelijk van tevoren al aangekondigd dat het seizoen zich grotendeels zou afspelen tijdens het weekend van de bruiloft van Barney en Robin. Maar dit zou slechts dienen als een soort omlijsting, waarin verhalen verteld zouden worden die er aan vooraf gingen. Ik was sceptisch omdat ik dacht, waarom zou je een stel personages die je al volledig hebt gereduceerd tot een stel karikaturen omdat je ze elke keer hetzelfde kunstje laat doen, ook nog eens op een en dezelfde plek laten zijn voor een heel seizoen? En nu, halverwege het seizoen, blijkt mijn angst gegrond te zijn.
In de aflevering Platonish, roept Lily uit: “Doen jullie dit nog steeds, zeven jaar later? Het is zo vervelend!” Dat is wat ik dit seizoen vaak dacht terwijl ik zat te kijken. Het personage Barney is niets veranderd (wat ergens ook logisch is, aangezien zijn fanbase nog zeer groot is), maar heeft zijn aanstaande vrouw Robin meegezogen in zijn verwerpelijke gedrag. Telkens wanneer zij de meest gewelddadige dingen roepen, elkaar dan in de ogen kijken en vertederd “aaahww” roepen, draait mijn maag zich even om. Is dit de Robin Scherbatsky die we in het eerste seizoen leerden kennen? Bovendien kwam het er dit seizoen ongeveer iedere aflevering op neer dat zij op een bepaald punt hun relatie in twijfel trokken. Nu lijkt iedere aflevering al een beetje overdreven vaak om aan je relatie te twijfelen, maar als je je dan ook nog eens bedenkt dat tussen deze afleveringen in het verhaal vaak maar een uur of een aantal uur zit, wordt het wel heel gortig. De ruzie tussen Robin en Loretta (de moeder van Barney die we leerden kennen als een lieve vrouw die vroeger een iets te losbandig leven had geleid) was voor mij de druppel, wat een verwerpelijke personages.
Dan heb je Ted, en we wisten dus al sinds het einde van het vorige seizoen dat het met Ted echt wel goed zou komen, want die moeder, die was dus eindelijk onderweg (letterlijk). Ik weet niet wat de makers hem anders hadden kunnen laten doen dit seizoen, maar om nogmaals het Ted/Robin pad op te gaan is in mijn ogen een fout geweest. Het maakt het voor de kijker verwarrend of je nou nog mee moet leven met Teds gevoelens voor Robin, terwijl ze op het punt staat te trouwen met een ander hoofdpersoon.
Lily heeft het dit seizoen grotendeels alleen moeten doen, aangezien degene met wie zij de meeste screen-time deelt zich ergens in een auto met een compleet overbodig nieuw personage bevond. De scènes tussen Marshal en Daphne voelden behoorlijk geforceerd, hoewel ik wel moet zeggen dat ik bij Marshal een soort karakterontwikkeling dacht te zien, iets wat bij zowel Lily als Marshal nooit echt eerder gebeurd was.
Maar er waren ook lichtpuntjes in dit seizoen. Iedere scène met de moeder, hoewel het er maar weinig waren, waren uiteindelijk toch die frisse wind die door de serie waait, zoals ik had gehoopt. En elke scène waarin er meer dan twee personages van de vertrouwde cast samen waren, brachten weer even dat oude ‘HIMYM-gevoel’ terug. De aflevering Platonish was zelfs een ouderwets leuke vertelling.
Nu zijn we dus halverwege en kunnen we de balans op maken. En ik weet niet hoe de serie het toch iedere keer weer doet, maar de midseason finale heeft mij weer helemaal lekker gemaakt voor de laatste helft van het seizoen. Maar dan wil ik wel iets meer moeder, iets meer realistische situaties (serieus, wat was dat met Robin in dat paarse gympakje?), en wat meer verhaallijnen waardoor ik me kan herinneren waarom dit personages zijn die ooit heel sympathiek waren. Iets meer ouderwetse How I Met Yout Mother graag, ja, zelfs met die overdreven, zoetsappige romantische wendingen. Ik ga kijken!
Volg How I Met Your MotherMaar zoals met vele populaire series gebeurt, wilden de makers alles eruit halen wat er in zat, en dus volgde seizoen op seizoen, en werd het moment dat de moeder zou verschijnen steeds weer uitgesteld. En dat werkt niet als je een serie hebt die naar een duidelijk punt in de toekomst toe werkt. Het werden te veel losse verhalen die begonnen af te leiden van wat deze serie zo interessant en vernieuwend maakte. Bovendien werden de eens zo sympathieke personages tot een soort karikaturen gemaakt die inmiddels niet alleen onsympathiek zijn, maar ook ongeïnspireerd overkomen.
Toen kwam het verlossende woord; het negende seizoen zou de laatste zijn. En toen niemand het meer verwachtte, was ze daar eindelijk helemaal aan het eind van seizoen acht. De moeder! In de hoop dat zij als frisse wind door het laatste seizoen zou waaien, begon ik met goede moed te kijken. Hoewel ik ook enigszins sceptisch bleef: de schrijvers, Carter Bays en Craig Thomas, hadden namelijk van tevoren al aangekondigd dat het seizoen zich grotendeels zou afspelen tijdens het weekend van de bruiloft van Barney en Robin. Maar dit zou slechts dienen als een soort omlijsting, waarin verhalen verteld zouden worden die er aan vooraf gingen. Ik was sceptisch omdat ik dacht, waarom zou je een stel personages die je al volledig hebt gereduceerd tot een stel karikaturen omdat je ze elke keer hetzelfde kunstje laat doen, ook nog eens op een en dezelfde plek laten zijn voor een heel seizoen? En nu, halverwege het seizoen, blijkt mijn angst gegrond te zijn.
In de aflevering Platonish, roept Lily uit: “Doen jullie dit nog steeds, zeven jaar later? Het is zo vervelend!” Dat is wat ik dit seizoen vaak dacht terwijl ik zat te kijken. Het personage Barney is niets veranderd (wat ergens ook logisch is, aangezien zijn fanbase nog zeer groot is), maar heeft zijn aanstaande vrouw Robin meegezogen in zijn verwerpelijke gedrag. Telkens wanneer zij de meest gewelddadige dingen roepen, elkaar dan in de ogen kijken en vertederd “aaahww” roepen, draait mijn maag zich even om. Is dit de Robin Scherbatsky die we in het eerste seizoen leerden kennen? Bovendien kwam het er dit seizoen ongeveer iedere aflevering op neer dat zij op een bepaald punt hun relatie in twijfel trokken. Nu lijkt iedere aflevering al een beetje overdreven vaak om aan je relatie te twijfelen, maar als je je dan ook nog eens bedenkt dat tussen deze afleveringen in het verhaal vaak maar een uur of een aantal uur zit, wordt het wel heel gortig. De ruzie tussen Robin en Loretta (de moeder van Barney die we leerden kennen als een lieve vrouw die vroeger een iets te losbandig leven had geleid) was voor mij de druppel, wat een verwerpelijke personages.
Dan heb je Ted, en we wisten dus al sinds het einde van het vorige seizoen dat het met Ted echt wel goed zou komen, want die moeder, die was dus eindelijk onderweg (letterlijk). Ik weet niet wat de makers hem anders hadden kunnen laten doen dit seizoen, maar om nogmaals het Ted/Robin pad op te gaan is in mijn ogen een fout geweest. Het maakt het voor de kijker verwarrend of je nou nog mee moet leven met Teds gevoelens voor Robin, terwijl ze op het punt staat te trouwen met een ander hoofdpersoon.
Lily heeft het dit seizoen grotendeels alleen moeten doen, aangezien degene met wie zij de meeste screen-time deelt zich ergens in een auto met een compleet overbodig nieuw personage bevond. De scènes tussen Marshal en Daphne voelden behoorlijk geforceerd, hoewel ik wel moet zeggen dat ik bij Marshal een soort karakterontwikkeling dacht te zien, iets wat bij zowel Lily als Marshal nooit echt eerder gebeurd was.
Maar er waren ook lichtpuntjes in dit seizoen. Iedere scène met de moeder, hoewel het er maar weinig waren, waren uiteindelijk toch die frisse wind die door de serie waait, zoals ik had gehoopt. En elke scène waarin er meer dan twee personages van de vertrouwde cast samen waren, brachten weer even dat oude ‘HIMYM-gevoel’ terug. De aflevering Platonish was zelfs een ouderwets leuke vertelling.
Nu zijn we dus halverwege en kunnen we de balans op maken. En ik weet niet hoe de serie het toch iedere keer weer doet, maar de midseason finale heeft mij weer helemaal lekker gemaakt voor de laatste helft van het seizoen. Maar dan wil ik wel iets meer moeder, iets meer realistische situaties (serieus, wat was dat met Robin in dat paarse gympakje?), en wat meer verhaallijnen waardoor ik me kan herinneren waarom dit personages zijn die ooit heel sympathiek waren. Iets meer ouderwetse How I Met Yout Mother graag, ja, zelfs met die overdreven, zoetsappige romantische wendingen. Ik ga kijken!
Reacties (2)