Leuk?
0
0
Bekijk stemmen
How I Met Your Mother - Seizoen 2
Seizoen 2 van How I Met Your Mother gaat vrolijk verder waar seizoen 1 dingen achterliet. Vrolijk in de zin dat Robin en Ted nu een stelletje zijn. In dat opzicht volgt deze verhaallijn enigszins de Friends-verhaallijn. Seizoen 1 gaf alle voorboden van een Ross/Rachel-relatie en seizoen 2 bevestigt dit. (Ook in Friends kwamen Ross en Rachel in seizoen 2 bij elkaar.) Minder vrolijk is de breuk die Lily en Marshall hadden. Deze nogal geforceerde cliffhanger wordt in dit seizoen niet erg doorgezet, waardoor je je als kijker afvraagt waarom deze gebeurtenis überhaupt nodig was. Barney besteedt zijn tijd nog steeds aan het veroveren van vrouwen.
In seizoen 1 hebben we karakters goed leren kennen. Seizoen 2 weet ze verder uit te diepen. Flashbacks geven inzicht in het verleden van de groep. Ook worden andere familieleden geïntroduceerd. Zo heeft Robin een jonger zusje en blijkt Barney een zwarte homoseksuele broer te hebben. Ook heeft hij een aparte kijk op wie zijn vader zou kunnen zijn (met de grappigste aflevering van dit seizoen als gevolg).
De sterke punten uit het eerste seizoen zijn ook hier weer te vinden. Elke aflevering die zich rondom Barney afspeelt hoort bij de betere. Neil Patrick Harris krijgt misschien fijn werkmateriaal van de schrijvers, maar zijn manier van invullen geeft het de nodige extra kwaliteit. Het nadeel hieraan – en dit was in seizoen 1 niet anders – is dat de kwaliteitsverschillen nogal opvallen. Ted (Josh Radnor) en Robin (Cobie Smulders) hebben zo nu en dan leuke momenten. Maar Marshall (Jason Segel) en Lily (Alyson Hannigan) krijgen opnieuw de mindere afleveringen.
Zoals in seizoen 1 is dit deels de schuld van de schrijvers. Dat Lily en Marshall uit elkaar gingen, bijvoorbeeld, is eigenlijk nergens op gebaseerd. Ook hun altijd-alles-samen-doen kan enigszins ergerlijke momenten veroorzaken. Maar in seizoen 2 wordt ook duidelijk dat met name Hannigan niet het charisma heeft om haar karakter voor het publiek toch interessant te maken. Samen met Marshall, maar ook alleen, komt ze zeurderig en soms zelfs vervelend over. Haar verstopte-neus-geluid helpt daar niet bij, hoe raar dat ook mag klinken. Er was een goede reden dat ze in American Pie speelde wie ze speelde, zo blijkt.
Toch kan dit de pret niet drukken. De serie heeft elke aflevering genoeg grappige momenten. Daarbij wordt geen enkele verhaallijn vergeten. In afleveringen achttien kunnen er dingen uit aflevering vier terugkomen. Zelfs losse eindjes uit seizoen 1 worden nog vastgeknoopt. Ik kan me voorstellen dat de meeste kijkers hopen op een 'Barney-episode', begrijpelijk, maar seizoen 2 biedt altijd genoeg humor en de vraag blijft uiteraard volledig open: wie is de moeder van de kinderen van Ted? Deze spanning wordt langzaam opgevoerd (al is nu al duidelijk dat seizoen 8 er gaat komen) en dat geeft de serie altijd dat beetje extra mysterie. Op naar seizoen 3.
Volg How I Met Your MotherIn seizoen 1 hebben we karakters goed leren kennen. Seizoen 2 weet ze verder uit te diepen. Flashbacks geven inzicht in het verleden van de groep. Ook worden andere familieleden geïntroduceerd. Zo heeft Robin een jonger zusje en blijkt Barney een zwarte homoseksuele broer te hebben. Ook heeft hij een aparte kijk op wie zijn vader zou kunnen zijn (met de grappigste aflevering van dit seizoen als gevolg).
De sterke punten uit het eerste seizoen zijn ook hier weer te vinden. Elke aflevering die zich rondom Barney afspeelt hoort bij de betere. Neil Patrick Harris krijgt misschien fijn werkmateriaal van de schrijvers, maar zijn manier van invullen geeft het de nodige extra kwaliteit. Het nadeel hieraan – en dit was in seizoen 1 niet anders – is dat de kwaliteitsverschillen nogal opvallen. Ted (Josh Radnor) en Robin (Cobie Smulders) hebben zo nu en dan leuke momenten. Maar Marshall (Jason Segel) en Lily (Alyson Hannigan) krijgen opnieuw de mindere afleveringen.
Zoals in seizoen 1 is dit deels de schuld van de schrijvers. Dat Lily en Marshall uit elkaar gingen, bijvoorbeeld, is eigenlijk nergens op gebaseerd. Ook hun altijd-alles-samen-doen kan enigszins ergerlijke momenten veroorzaken. Maar in seizoen 2 wordt ook duidelijk dat met name Hannigan niet het charisma heeft om haar karakter voor het publiek toch interessant te maken. Samen met Marshall, maar ook alleen, komt ze zeurderig en soms zelfs vervelend over. Haar verstopte-neus-geluid helpt daar niet bij, hoe raar dat ook mag klinken. Er was een goede reden dat ze in American Pie speelde wie ze speelde, zo blijkt.
Toch kan dit de pret niet drukken. De serie heeft elke aflevering genoeg grappige momenten. Daarbij wordt geen enkele verhaallijn vergeten. In afleveringen achttien kunnen er dingen uit aflevering vier terugkomen. Zelfs losse eindjes uit seizoen 1 worden nog vastgeknoopt. Ik kan me voorstellen dat de meeste kijkers hopen op een 'Barney-episode', begrijpelijk, maar seizoen 2 biedt altijd genoeg humor en de vraag blijft uiteraard volledig open: wie is de moeder van de kinderen van Ted? Deze spanning wordt langzaam opgevoerd (al is nu al duidelijk dat seizoen 8 er gaat komen) en dat geeft de serie altijd dat beetje extra mysterie. Op naar seizoen 3.
Reacties (0)