House of Cards - Seizoen 1

Om maar meteen met de deur in huis te vallen, ik ben verslaafd. Verslaafd aan House of Cards. Ik hang aan de lippen van Francis Underwood en ik vind het heerlijk. En tegelijkertijd vind ik het doodeng. Francis (Frank) Underwood is een doodenge man. Noch Dexter of Hannibal en zelfs niet Norman Bates, Underwood is de gevaarlijkste man die op dit moment rond loopt in serieland. Waarom hoor ik je denken? Ik zal het proberen uit te leggen zoals ik het zie. House of Cards vertelt het verhaal van Francis Underwood en zijn beeldschone elegante vrouw Claire. Francis, gespeeld door Kevin Spacey kennen wij van films als American Beauty en The Usual Suspects. De man heeft al twee Oscars op zak en hij verdient, volgens mijn bescheiden mening, een vette prijs voor deze rol. Robin Wright (Santa Barbara) heeft al een Golden Globe voor haar prachtige rol als Claire Underwood. Maar laten we terug gaan naar waarom Underwood gevaarlijk en eng is.

Francis Underwood is The Whip in het parlement van Amerika. Hier in Nederland is deze functie verboden. Maar in Amerika, Canada en Groot Brittannië is de functie algemeen aanvaard en zeer belangrijk. The Whip zorgt namelijk door middel van onderhandeling, ruilhandel en zelfs (milde) chantage voor stemmen binnen het parlement. Als Whip moet Underwood dus zorgen voor genoeg stemmen om een wet door het parlement te krijgen. Als Whip zorgt Underwood dat het zijn werk is om iedereen te kennen. Wat zijn tegenstanders willen of juist niet willen en welke skeletten er in hun kast liggen. Maar Underwood wil in House of Cards meer dan alleen The Whip zijn. Er is hem beloofd dat hij minister van Buitenlandse zaken gaat worden onder de nieuwe President Garrett Walker (Michael Gill). Deze baan wordt hem door de neus geboord en hij zint op wraak. En dat doet hij met verve. Francis Underwood is samen met zijn vrouw op oorlogspad en ze gaan letterlijke en figuurlijk over lijken. Niets en niemand wordt gespaard in hun zucht naar wraak en macht. De Underwoods gaan diep en heel ver om het machtigste stel van de wereld te worden.

Omdat Francis machtig is, is hij levensgevaarlijk. Hij gebruikt de tomeloze ambitie van beginnend journaliste Zoe Barnes (Kate Mara, American Horror Story) om de pers naar zijn hand te kunnen zetten. Zijn stafchef Doug Stamper (Michael Kelly, Criminal Minds: Suspect Behavior) haalt de hete kolen voor hem uit het vuur. En zo verzamelt Underwood spelers om zich heen die alleen hem verder moeten helpen in zijn honger naar macht. Claire, zijn altijd elegante, charmante en ijskoude echtgenote stimuleert die honger. Zo heel af en toe zie je dat Claire ontdooit, maar lang duurt dat nooit. Claire wil de First Lady worden en ook zij heeft daar alles voor over. Francis, die volgens eigen zeggen meer van zijn vrouw houdt dan haaien van bloed, vertelt zijn vrouw alles. Ze weet van zijn verhoudingen en hij die van haar. Tijdens het eerste seizoen zie je hele kleine aanwijzingen van genegenheid maar veel is het niet. Het echtpaar is maar op twee aparte gelegenheden gelukkig; Francis als hij met oude schoolvrienden een weekeinde doorbrengt op zijn oude school en Claire als zij een paar dagen doorbrengt met voormalig minnaar en fotograaf Adam Galloway (Ben Daniels, The Paradise).

Als kijker word je betrokken bij het verhaal door Francis Underwood zelf. Hij kijkt recht in de camera en maakt je deelgenoot van zijn gedachten en hersenspinsels. Maar wat vooral briljant is dat je als kijker het idee hebt dat je betrokken wordt bij zijn zoektocht naar wraak en macht. Hij kijkt in de camera met een blik van: “Dat zei ik je toch.” En dat maakt het voor mij als kijker spannend en onheilspellend tegelijk. Als hij parlementslid Peter Russo (Corey Stoll, The Strain) voor zijn karretje spant weet je dat Francis en Claire alles doen met een reden. Elke stap die ze zetten is vooruit bedacht. Francis laat niets aan toeval over. Al krijgt hij wel te maken met geduchte tegenstanders als lobbyist Remy Danton (Mahershala Ali, Treme) en zakenman Raymond Tusk (Gerald McRaney, Major Dad). Maar zoals alles bij Francis Underwood weet hij de meeste zaken weer naar zijn hand te zetten. Of iets zo te draaien dat hij daar voordeel uit kan halen.

Je wordt serieus genomen als kijker en het script zit ingenieus in elkaar. De beelden vullen het verhaal aan en sommige beelden zou je wel stil willen zetten omdat ze zo mooi gemaakt zijn. Kevin Spacey en Robin Wright stuwen het verhaal naar grote hoogte en niets lijkt aan het toeval te zijn overgelaten. Je zou als kijker een hekel moeten hebben aan de charmante, intelligente en arrogante Underwood, maar ik kan geen hekel aan hem hebben. Misschien komt dat door Kevin Spacey zelf of is het karakter van Underwood zo opgebouwd dat je de man gewoonweg niet kan haten. Maar wat het ook is, House of Cards heeft mij bij de keel gegrepen en ik zie daar voorlopig geen einde aan komen. Want 14 februari 2014 is het tweede seizoen uitgezonden en Netflix heeft inmiddels laten weten ook aan een derde seizoen te werken.

10 punten voor het fascinerend kijkje in de keuken van de Amerikaanse regering.