House of Cards - Seizoen 2

House of Cards is terug, en hoe. Het bejubelde eerste seizoen heeft veel nominaties en enkele prijzen opgeleverd (waaronder Emmy’s, de Oscar’s van de TV-wereld) en de verwachting van recensenten is dat het tweede seizoen weer prijzen in de wacht zal slepen. In seizoen 2 wordt aandacht besteed aan de gevolgen van wat Frank Underwood in seizoen 1 heeft gedaan. Hij heeft mensen gemanipuleerd, zoals journalist Zoe Barnes, met wie hij zowel een zakelijke als een persoonlijke (buitenechtelijke) relatie heeft; hij geeft haar nieuws over zijn vijanden, zodat zij hun zwart kan maken. Verder heeft hij verschillende Congresleden gemanipuleerd om zijn zin en meer macht te krijgen. Bijvoorbeeld de Vicepresident die de baan niet wil, aftreedt en Peter Russo opvolgt zodat Frank Underwood ingezworen als Vicepresident.

Het is echter niet alleen de macht die corrumpeert, hoewel dat zeker ook het geval is. Het is ook de weg naar macht; Frank en zijn vrouw zijn de weg ingeslagen en ze kunnen niet meer terug. Dus ze gaan door met manipuleren, macht vergaren en tegenstanders zwartmaken. Ook nieuweling Jaqueline Sharp (Molly Walker) moet het ontgelden. Hoewel ze Frank’s opvolger als Majority Whip is, en dus vaak (onwetend) een bondgenoot is, keert zij zich soms ook tegen de Underwoods. En dat maakt het soms moeilijk voor de Underwoods; ze hebben weliswaar nu meer macht, maar ze staan ook in de schijnwerpers en krijgen te maken met meer en ingewikkelder problemen. Ze moeten alles uit seizoen 1 afwikkelen (Peter Russo’s dood en journalisten die dit mysterie willen ontrafelen) terwijl er problemen ontstaan met de Chinese regering, waarin Underwood en zakenman Raymond Tusk (vriend en vertrouweling van de president) een vete uitvechten.

Zoals gezegd, staan de Underwoods meer in de schijnwerpers. Wanneer Claire in een nationaal interview wordt geconfronteerd met uitspraken die precies hetzelfde waren in eerder interviews (en dus ingestudeerd zijn), ziet zij zich gedwongen om de waarheid achter de ingestudeerde antwoorden te onthullen, wat een rimpel effect heeft en lijdt tot een nieuw wetsvoorstel – wat de Underwoods weer kunnen gebruiken voor hun machtsspel en manipulatie.

House of Cards is een schaakspel, en de Underwoods zitten aan de ene kant van de tafel. Het is een genot om te zien hoe vaardig ze zijn en hoe ze de persoon aan de andere kant van de tafel aanpakken en manipuleren. De ene keer zijn het journalisten of Raymond Tusk, de andere keer politieke vijanden, zoals de Chinese overheid, de president, of Congresleden. Het is moeilijk om een kant te kiezen: de Underwoods zijn vaardig en manipulatief, maar soms wil je dat ze winnen. Dat komt ook deels doordat Frank “the fourth wall”doorbreekt, de kijker direct aanspreekt. Aan de andere kant veroordeel je soms hun tactieken en wil je dat ze verliezen. Tijdens de verhaallijn met de journalisten, bijvoorbeeld. Je hoopt dat het de journalisten lukte om Underwood te ontmaskeren. Hoewel de oplossing wel schokkend en te veroordelen was, ben je dit enkele afleveringen later weer vergeten vanwege de nieuwe problemen die zich aandienen. Problemen waarbij je weer in Team Underwood zit.

Het tweede seizoen is dus grimmiger van aard en focust zich ook meer op de Underwoods zelf. Enkele personages worden afgeschreven of vervangen, anderen zie je niet meer zoveel als in het eerste seizoen. Hoewel er bij het eerste seizoen nog wel weerstand was van recensenten tegen het binge-kijken, was dit bij het tweede seizoen veel minder na previews van de eerste afleveringen. Kortom, House of Cards groeit en wordt steeds beter. Er wordt goed geacteerd en de verhaallijnen worden interessanter. Er werd niets voor niets al een derde seizoen besteld op 4 februari 2014, 10 dagen voordat het tweede seizoen beschikbaar werd gemaakt.

Er rijst echter wel de vraag hoeveel seizoenen er nog komen, voordat de kwaliteit minder word en de verhaallijnen ongeloofwaardiger. Hoewel de kwaliteit en verhaallijnen in de eerste twee seizoenen sterk stegen in kwaliteit, is het de vraag hoeveel plausibele verhaallijnen er nog zijn te verzinnen. Het kan zo maar gedaan zijn met Frank Underwood, om twee redenen: er is straks niet meer zoveel wat hij nog kan/wil bereiken, en door zijn dominante aanwezigheid zijn er maar weinig geloofwaardige tegenstanders meer.