Leuk?
0
0
Bekijk stemmen
House of Cards - Seizoen 1
‘House of Cards’ is een van de meest besproken series in Amerika op dit moment. Het is een open aanval op het huidige landschap van Amerikaanse televisie. Zo goed en kwaad als het gaat, Netflix, wat helaas niet officieel beschikbaar is in Nederland, heeft een serie gemaakt dat grandioos en episch is in schaal, budget en uiterlijk. De serie is een ongelooflijk verslavende kijk in de politiek van Amerika, zo romantisch of rauw als die kan zijn.
Voor we ons in het verhaal verdiepen moet de opzet van de serie aanschouwd worden. Netflix, die pas een enkele keer geëxperimenteerd heeft met series, bestelde twee seizoenen van de serie gebaseerd op een BBC serie vertolkt uit een boek. Met een budget van 100 miljoen dollar is het een dure en gedurfde poging om mee te tellen in de business. Hoewel de streaming service, die in principe haar klanten welke film of TV serie dan ook laat kijken voor een maandelijkse prijs, nog geen concurrent van de huidige grote TV zenders is, kan dat nog best veranderen. Om in te haken op het moderne kijkgedrag, Netflix maakte alle afleveringen tegelijkertijd online beschikbaar. Inderdaad, alle 13 geproduceerde afleveringen waren tegelijk, meteen te zien op de eerste dag. Geen vervelende reclames, geen weken tussen nieuwe afleveringen, zelfs niet de noodzaak om de serie op volgorde te kijken. Als je daar zin in hebt kan je de laatste aflevering voor de eerste kijken. Helaas is de service alleen in Nederland te zien via een omweg, maar zelfs als je Netflix’ vaste bibliotheek niet wil, is ‘House of Cards’ de moeite en de gratis proefmaand zeker waard.
De serie draait om vertegenwoordiger Frank Underwood (Kevin Spacey in zijn beste rol in een decennia) die recentelijk de positie van Staatssecretaris ontzegt was. Ontevreden plot hij zijn weg naar meer macht binnen de overheid van de V.S. ongeacht wie hij daarbij schaadt. Underwood is een briljant personage op zichzelf. Gebouwd op de hype van slimme, scherpzinnige alternatieve mannelijke hoofdrollen, is Underwood een stijlvolle en imposante interpretatie daarvan. Hij is intelligent en manipulatief, maar hij maakt ook fouten. Hij heeft een sterke band met zijn vrouw, Claire Underwood (een fantastische Robin Wright), samen met haar plot hij, valt hij aan en verslind de tegenstanders. Maar hij heeft nooit genoeg. Hij is eigenwijs, vastberaden en een snelle prater. Wat hem zo indrukwekkend maakt in de hoofdrol is dat hij een complex verleden heeft bestaande uit vele, subtiele factoren die hem de man maken zoals hij nu te zien is. Van een jeugdvriend met wie hij een speciale band heeft tot een kleine tent in een arm gedeelte van de stad waar hij regelmatig komt, Underwood is een genot om naar te kijken.
De personages in Underwood’s wereld die een rol spelen bij zijn honger naar macht zijn even inhoudelijk als dat ze noodzakelijk zijn. Het zijn allemaal middelen om het plot voort te duwen wat het moeilijk maakt om verder te kijken dan hun functies in Underwood’s plan. Maar, als de serie eenmaal voortkabbelt worden alle personages interessanter en minder voorspelbaar. Het is verfrissend om een serie te hebben die gemaakt is voor het marathon-kijken. Het staat toe dat personages details hebben die doorgaans onopgemerkt zouden blijven. Het favoriete drankje van een personage wordt benoemd in één aflevering en verkeerd, en daarom opmerkelijk, geschonken in de volgende. Het is niet belangrijk voor het verhaal, maar de tuitende lippen van het personage als hij toestemt om zijn niet-favoriete drankje te drinken zijn een beloning voor de oplettende kijker. De serie, en daarmee haar karakters, zit vol met dit soort details. Dankzij het besloten plot worden personages continue gebruikt en hergebruikt. Er zijn bijvoorbeeld een aantal afleveringen met verhaallijnen die te maken hebben met de functie van Underwood’s chauffeur. Niet belangrijk voor de politiek in de senaat maar het bewijst wel dat alle facetten van Underwood’s wereld maximaal benut worden voor mogelijke verhaallijnen.
Zoe Barnes (Kate Mara) is een jonge journaliste die werkt voor een grote krant in Washington. Ze komt in contact met Underwood via een subtiel moment in de eerste aflevering en wordt zijn toegang tot de media. Haar relatie met Underwood, vanzelfsprekend, wordt persoonlijker verder in de serie, maar haar wereld wordt ook sterk beïnvloed. We volgen Barnes terwijl ze een ervaren medewerker, Janine Skorksy (Constance Zimmer) dwarsboomt, flirt met een ander en zelfs het ontslag van een meerdere in werking zet. Het is indrukwekkend hoe de serie omgaat met het rimpel effect, met Underwood’s aanraking die mensen verandert. Barnes ontwikkeld zich als een gehaaide, ambitieuze schrijfster die uiteindelijk geconfronteerd wordt met haar loyaliteit voor Underwood.
Een andere ziel die in de ijzeren greep van Frank Underwood is de vertegenwoordiger Peter Russo (Corey Stoll). Als een cocaïne snuivende, overspelige zuiplap die altijd een prostituee in de buurt heeft, lijkt hij niet echt bruikbaar voor Underwood. Maar dankzij een specifiek probleem in zijn district waar honderden banen op het spel staan, wordt Russo een pion in Underwood’s spel. Het verhaal geeft een noodzakelijke menselijkheid aan de wereld van exclusieve feestjes en vermogende politici. Uiteindelijk wordt die wereld mogelijk gemaakt door het volk en het is duidelijk hoe onverschillig Underwood is tegenover het werk van de gewone inwoners. Het morele conflict waarin Russo zichzelf vindt is een perfect voorbeeld van de politiek zoals we dat gewend zijn, hoe accuraat dat ook is.
‘House of Cards’ is een indrukwekkend, groot-schalige vertelling van Amerika’s machtigste mannen. Meer dan andere huidige series die de president als personage hebben, is deze serie een schaakspel. Strategische manipulaties en zorgzaam georchestreerde investeringen zijn de basis regels en Underwood is de belangrijkste speler. Eerlijk gezegd levert de serie niet de ontknoping van dit spel. Zelfs met elke aflevering die nog subtieler en beter geconstrueerd is dan de vorige, lijkt de serie het beste voor het volgende seizoen te bewaren. Met de meesterlijke shots van regisseur en producent David Fincher (The Social Network) gecombineerd met de majesteitelijke muziek van componist Jeff Beal (Rome) wordt het uiterlijk van de serie zo machtig als het verhaal. Het is misschien niet de meest realistische kijk op de manipulaties van de leiders van Amerika, maar het is zeker weten de meest vermakelijke.
Volg House of Cards (2013)Voor we ons in het verhaal verdiepen moet de opzet van de serie aanschouwd worden. Netflix, die pas een enkele keer geëxperimenteerd heeft met series, bestelde twee seizoenen van de serie gebaseerd op een BBC serie vertolkt uit een boek. Met een budget van 100 miljoen dollar is het een dure en gedurfde poging om mee te tellen in de business. Hoewel de streaming service, die in principe haar klanten welke film of TV serie dan ook laat kijken voor een maandelijkse prijs, nog geen concurrent van de huidige grote TV zenders is, kan dat nog best veranderen. Om in te haken op het moderne kijkgedrag, Netflix maakte alle afleveringen tegelijkertijd online beschikbaar. Inderdaad, alle 13 geproduceerde afleveringen waren tegelijk, meteen te zien op de eerste dag. Geen vervelende reclames, geen weken tussen nieuwe afleveringen, zelfs niet de noodzaak om de serie op volgorde te kijken. Als je daar zin in hebt kan je de laatste aflevering voor de eerste kijken. Helaas is de service alleen in Nederland te zien via een omweg, maar zelfs als je Netflix’ vaste bibliotheek niet wil, is ‘House of Cards’ de moeite en de gratis proefmaand zeker waard.
De serie draait om vertegenwoordiger Frank Underwood (Kevin Spacey in zijn beste rol in een decennia) die recentelijk de positie van Staatssecretaris ontzegt was. Ontevreden plot hij zijn weg naar meer macht binnen de overheid van de V.S. ongeacht wie hij daarbij schaadt. Underwood is een briljant personage op zichzelf. Gebouwd op de hype van slimme, scherpzinnige alternatieve mannelijke hoofdrollen, is Underwood een stijlvolle en imposante interpretatie daarvan. Hij is intelligent en manipulatief, maar hij maakt ook fouten. Hij heeft een sterke band met zijn vrouw, Claire Underwood (een fantastische Robin Wright), samen met haar plot hij, valt hij aan en verslind de tegenstanders. Maar hij heeft nooit genoeg. Hij is eigenwijs, vastberaden en een snelle prater. Wat hem zo indrukwekkend maakt in de hoofdrol is dat hij een complex verleden heeft bestaande uit vele, subtiele factoren die hem de man maken zoals hij nu te zien is. Van een jeugdvriend met wie hij een speciale band heeft tot een kleine tent in een arm gedeelte van de stad waar hij regelmatig komt, Underwood is een genot om naar te kijken.
De personages in Underwood’s wereld die een rol spelen bij zijn honger naar macht zijn even inhoudelijk als dat ze noodzakelijk zijn. Het zijn allemaal middelen om het plot voort te duwen wat het moeilijk maakt om verder te kijken dan hun functies in Underwood’s plan. Maar, als de serie eenmaal voortkabbelt worden alle personages interessanter en minder voorspelbaar. Het is verfrissend om een serie te hebben die gemaakt is voor het marathon-kijken. Het staat toe dat personages details hebben die doorgaans onopgemerkt zouden blijven. Het favoriete drankje van een personage wordt benoemd in één aflevering en verkeerd, en daarom opmerkelijk, geschonken in de volgende. Het is niet belangrijk voor het verhaal, maar de tuitende lippen van het personage als hij toestemt om zijn niet-favoriete drankje te drinken zijn een beloning voor de oplettende kijker. De serie, en daarmee haar karakters, zit vol met dit soort details. Dankzij het besloten plot worden personages continue gebruikt en hergebruikt. Er zijn bijvoorbeeld een aantal afleveringen met verhaallijnen die te maken hebben met de functie van Underwood’s chauffeur. Niet belangrijk voor de politiek in de senaat maar het bewijst wel dat alle facetten van Underwood’s wereld maximaal benut worden voor mogelijke verhaallijnen.
Zoe Barnes (Kate Mara) is een jonge journaliste die werkt voor een grote krant in Washington. Ze komt in contact met Underwood via een subtiel moment in de eerste aflevering en wordt zijn toegang tot de media. Haar relatie met Underwood, vanzelfsprekend, wordt persoonlijker verder in de serie, maar haar wereld wordt ook sterk beïnvloed. We volgen Barnes terwijl ze een ervaren medewerker, Janine Skorksy (Constance Zimmer) dwarsboomt, flirt met een ander en zelfs het ontslag van een meerdere in werking zet. Het is indrukwekkend hoe de serie omgaat met het rimpel effect, met Underwood’s aanraking die mensen verandert. Barnes ontwikkeld zich als een gehaaide, ambitieuze schrijfster die uiteindelijk geconfronteerd wordt met haar loyaliteit voor Underwood.
Een andere ziel die in de ijzeren greep van Frank Underwood is de vertegenwoordiger Peter Russo (Corey Stoll). Als een cocaïne snuivende, overspelige zuiplap die altijd een prostituee in de buurt heeft, lijkt hij niet echt bruikbaar voor Underwood. Maar dankzij een specifiek probleem in zijn district waar honderden banen op het spel staan, wordt Russo een pion in Underwood’s spel. Het verhaal geeft een noodzakelijke menselijkheid aan de wereld van exclusieve feestjes en vermogende politici. Uiteindelijk wordt die wereld mogelijk gemaakt door het volk en het is duidelijk hoe onverschillig Underwood is tegenover het werk van de gewone inwoners. Het morele conflict waarin Russo zichzelf vindt is een perfect voorbeeld van de politiek zoals we dat gewend zijn, hoe accuraat dat ook is.
‘House of Cards’ is een indrukwekkend, groot-schalige vertelling van Amerika’s machtigste mannen. Meer dan andere huidige series die de president als personage hebben, is deze serie een schaakspel. Strategische manipulaties en zorgzaam georchestreerde investeringen zijn de basis regels en Underwood is de belangrijkste speler. Eerlijk gezegd levert de serie niet de ontknoping van dit spel. Zelfs met elke aflevering die nog subtieler en beter geconstrueerd is dan de vorige, lijkt de serie het beste voor het volgende seizoen te bewaren. Met de meesterlijke shots van regisseur en producent David Fincher (The Social Network) gecombineerd met de majesteitelijke muziek van componist Jeff Beal (Rome) wordt het uiterlijk van de serie zo machtig als het verhaal. Het is misschien niet de meest realistische kijk op de manipulaties van de leiders van Amerika, maar het is zeker weten de meest vermakelijke.
Reacties (0)