Leuk?
0
0
Bekijk stemmen
Hostages - Seizoen 1
Op een vrij gemoedelijke dag kwam ik thuis van een vermoeiend dagje werk. Eindelijk stond ik voor mijn deur en kon ik gaan nadenken over mijn bank waar ik spoedig op zou plaatsnemen. Mijn kapstok keek mij aan terwijl ik mijn jas ophing en niet snel daarna deed ik mijn schoenen uit. Nu kon ik mijn weg naar de woonkamer eindelijk vervolgen. Ik deed de woonkamerdeur open en tot mijn schrik zag ik vier gemaskerde bandieten die al op mijn bank zaten. Zij aten mijn chips en dronken mijn cola! Vervolgens zei de grootste van het stel: "Het is helemaal niet de bedoeling dat je ons serieus neemt, wij nemen onszelf niet eens serieus, maar hoe dan ook; je bent vanaf nu gegijzeld. Wij eisen dat jij een recensie schrijft over ons". Komt voor elkaar, Hostages. Op mij kunnen jullie rekenen!
In Hostages wordt het gezin van Ellen Sanders (Toni Colette, United States of Tara) gegijzeld in de hoop dat Ellen zo gedwongen wordt om de president van de Verenigde Staten om het leven te brengen. Ellen is namelijk chirurg en ook de dienstdoende chirurg bij een naderende operatie van president Kincaid. Ellen wordt dus voor de keuze gesteld om het leven van de president binnenkort te beëindigen of het leven wordt beëindigd van haar en haar gezin. Ondertussen hebben ook de gijzelaars zo hun eigen motieven en problemen die wij te zien krijgen.
Hostages had nooit gemaakt mogen worden, laat dat duidelijk zijn. Dit is een serie uit het afvoerputje van het medium televisie. Dit is een serie die niks met kwaliteit te maken heeft en herinnerd zal worden als een van die shows die haar publiek totaal niet serieus nam. Hostages is een serie die ons eigenlijk in onze gezicht uitlacht en met het vingertje naar ons wijst, en zegt: "Wij van Hostages gaan de meest onzinnige, onlogische en stupide wendingen naar het scherm gooien, want dat zullen jullie zeker waarderen. Maar denk er niet bij na en ga maar mee in alles wat wij jullie presenteren!" Series als Hostages dragen bij aan de verdomming van het publiek. De makers schotelen vijftien afleveringen van leeghoofdige entertainment voor en dat kun je hen zeer kwalijk nemen.
Gedurende deze vijftien afleveringen werd elke aflevering onlogischer en onrealistischer. Nu is 'realisme' sowieso geen predikaat wat je kunt ophangen aan deze serie, maar Hostages maakt het wel heel bont. Dat het concept ongeloofwaardig is, is tot daar aan toe, maar Hostages grijpt dat dan ook meteen maar aan om de ene onlogische plottwist na de andere op het scherm te toveren. Het kan Hostages werkelijk niet gek genoeg. Elke aflevering val je zodoende van de ene verbazing in de andere laten vallen. Je kunt je gewoon niet voorstellen dat schrijvers dit bedacht hebben, maker Jeffrey Nachmanoff dit aan CBS heeft gepitcht en de zender hiermee akkoord ging.
Nog nooit heb ik zulke kalme gegijzelden gezien, die nog tijd hadden om zich in het begin van de serie drukker te maken om andere zaken dan hun gijzeling. Die eerste afleveringen beschikten ook over bedroevende uitleggerige dialogen die er te dik bovenop lagen, alles werd voor ons uitgespeld alsof wij niet bij machte waren om zelf tot conclusies te komen. Personages gedroegen zich steeds dommer en onlogischer en dat is een probleem, aangezien het al bij voorbaat geen personages zijn waar je in geïnvesteerd raakt. Telkens worden er randzaken geïntroduceerd die op een opzichtige manier spanning moeten toevoegen, maar daardoor zo geforceerd zijn dat het averechts werkt.
Het ergste van Hostages is nog dat niemand de woorden gelooft die zij zelf uitspreken, vooral de hoofdrolspelers niet. Het lijkt of de acteurs de serie aangrepen om hun rekeningen te kunnen betalen of om maar aan het werk te zijn. Dylan McDermot (American Horror Story) en Rhys Coiro (Entourage) vooral, ze komen zo ongeïnspireerd over dat het lachwekkend wordt. Zij lijken totaal geen moeite te doen om ook maar enigszins geloofwaardig hun vertolkingen neer te zetten. De acteurs lazen het script en besloten vervolgens allemaal om de serie niet serieus te nemen. Vervolgens dachten de makers en schrijvers dat goed te maken door totaal over-de-top te gaan en gingen zij all-in richting stupiditeit. Elke scène voor de break wordt dan ook begeleid met dreigende muziek, alsof de serie wil zeggen 'nu komt het, hoor!'.
Maar niemand heeft ook maar enige moeite gedaan om tijd te investeren in karakter, alles draait om plot in deze serie. Waardoor Hostages een van de grote zondes begaat, namelijk: er kan nog zoveel gebeuren qua plot, maar als je als kijker niet geïnteresseerd bent in wie daar de dupe van zijn heeft het allemaal geen zin. Je zou het erg moeten vinden voor president Kincaid, maar die blijkt een enorme lul te zijn. Je zou het erg moeten vinden voor Ellen en haar gezin, maar die maken de ene domme beslissing na de ander. Je zou vervolgens moeten gaan sympathiseren met sommige gijzelaars, maar die telefoneren hun vertolkingen zo opzichtig dat ook dat je totaal koud laat. Iedereen is een lul in Hostages en niemand is sympathiek. Nee, nogmaals; geen van de acteurs neemt Hostages serieus, dus waarom zou je dat als kijker wel doen? Hostages lacht je eigenlijk uit als je dat wel doet!
Dit is Hostages: onder elk bed ligt een boef (ja, echt!). In de kast zit een boef (ook daar...). Bovenop de kast zit een boef (NEE, zelfs daar?!). Achter elk deurtje staat een boef (zucht). Achter dat deurtje is weer een ander deurtje, die leidt naar een nieuwe boef die wéer aangestuurd wordt door de derde én de vierde boef. Ik hoop dat jullie begrijpen hoeveel boeven dat zijn?! Hostages reduceert zelfs een uitstekend actrice als Toni Colette tot een slechte. Om nog even te illustreren hoe slecht Hostages is: Hebben jullie ooit een serie gezien waar een karakter wordt geïntroduceerd als Maria Gonzalez en een paar afleveringen later zonder plausibele reden Sandrine Renault heet?
Nee, gijzelaars, jullie hebben dan wel mijn chips opgegeten en mijn cola opgedronken, maar het is nu tijd om van mijn bank af te gaan. Ik kan slechte televisie wel waarderen, maar van jullie heb ik nu echt genoeg gehad!
Volg HostagesIn Hostages wordt het gezin van Ellen Sanders (Toni Colette, United States of Tara) gegijzeld in de hoop dat Ellen zo gedwongen wordt om de president van de Verenigde Staten om het leven te brengen. Ellen is namelijk chirurg en ook de dienstdoende chirurg bij een naderende operatie van president Kincaid. Ellen wordt dus voor de keuze gesteld om het leven van de president binnenkort te beëindigen of het leven wordt beëindigd van haar en haar gezin. Ondertussen hebben ook de gijzelaars zo hun eigen motieven en problemen die wij te zien krijgen.
Hostages had nooit gemaakt mogen worden, laat dat duidelijk zijn. Dit is een serie uit het afvoerputje van het medium televisie. Dit is een serie die niks met kwaliteit te maken heeft en herinnerd zal worden als een van die shows die haar publiek totaal niet serieus nam. Hostages is een serie die ons eigenlijk in onze gezicht uitlacht en met het vingertje naar ons wijst, en zegt: "Wij van Hostages gaan de meest onzinnige, onlogische en stupide wendingen naar het scherm gooien, want dat zullen jullie zeker waarderen. Maar denk er niet bij na en ga maar mee in alles wat wij jullie presenteren!" Series als Hostages dragen bij aan de verdomming van het publiek. De makers schotelen vijftien afleveringen van leeghoofdige entertainment voor en dat kun je hen zeer kwalijk nemen.
Gedurende deze vijftien afleveringen werd elke aflevering onlogischer en onrealistischer. Nu is 'realisme' sowieso geen predikaat wat je kunt ophangen aan deze serie, maar Hostages maakt het wel heel bont. Dat het concept ongeloofwaardig is, is tot daar aan toe, maar Hostages grijpt dat dan ook meteen maar aan om de ene onlogische plottwist na de andere op het scherm te toveren. Het kan Hostages werkelijk niet gek genoeg. Elke aflevering val je zodoende van de ene verbazing in de andere laten vallen. Je kunt je gewoon niet voorstellen dat schrijvers dit bedacht hebben, maker Jeffrey Nachmanoff dit aan CBS heeft gepitcht en de zender hiermee akkoord ging.
Nog nooit heb ik zulke kalme gegijzelden gezien, die nog tijd hadden om zich in het begin van de serie drukker te maken om andere zaken dan hun gijzeling. Die eerste afleveringen beschikten ook over bedroevende uitleggerige dialogen die er te dik bovenop lagen, alles werd voor ons uitgespeld alsof wij niet bij machte waren om zelf tot conclusies te komen. Personages gedroegen zich steeds dommer en onlogischer en dat is een probleem, aangezien het al bij voorbaat geen personages zijn waar je in geïnvesteerd raakt. Telkens worden er randzaken geïntroduceerd die op een opzichtige manier spanning moeten toevoegen, maar daardoor zo geforceerd zijn dat het averechts werkt.
Het ergste van Hostages is nog dat niemand de woorden gelooft die zij zelf uitspreken, vooral de hoofdrolspelers niet. Het lijkt of de acteurs de serie aangrepen om hun rekeningen te kunnen betalen of om maar aan het werk te zijn. Dylan McDermot (American Horror Story) en Rhys Coiro (Entourage) vooral, ze komen zo ongeïnspireerd over dat het lachwekkend wordt. Zij lijken totaal geen moeite te doen om ook maar enigszins geloofwaardig hun vertolkingen neer te zetten. De acteurs lazen het script en besloten vervolgens allemaal om de serie niet serieus te nemen. Vervolgens dachten de makers en schrijvers dat goed te maken door totaal over-de-top te gaan en gingen zij all-in richting stupiditeit. Elke scène voor de break wordt dan ook begeleid met dreigende muziek, alsof de serie wil zeggen 'nu komt het, hoor!'.
Maar niemand heeft ook maar enige moeite gedaan om tijd te investeren in karakter, alles draait om plot in deze serie. Waardoor Hostages een van de grote zondes begaat, namelijk: er kan nog zoveel gebeuren qua plot, maar als je als kijker niet geïnteresseerd bent in wie daar de dupe van zijn heeft het allemaal geen zin. Je zou het erg moeten vinden voor president Kincaid, maar die blijkt een enorme lul te zijn. Je zou het erg moeten vinden voor Ellen en haar gezin, maar die maken de ene domme beslissing na de ander. Je zou vervolgens moeten gaan sympathiseren met sommige gijzelaars, maar die telefoneren hun vertolkingen zo opzichtig dat ook dat je totaal koud laat. Iedereen is een lul in Hostages en niemand is sympathiek. Nee, nogmaals; geen van de acteurs neemt Hostages serieus, dus waarom zou je dat als kijker wel doen? Hostages lacht je eigenlijk uit als je dat wel doet!
Dit is Hostages: onder elk bed ligt een boef (ja, echt!). In de kast zit een boef (ook daar...). Bovenop de kast zit een boef (NEE, zelfs daar?!). Achter elk deurtje staat een boef (zucht). Achter dat deurtje is weer een ander deurtje, die leidt naar een nieuwe boef die wéer aangestuurd wordt door de derde én de vierde boef. Ik hoop dat jullie begrijpen hoeveel boeven dat zijn?! Hostages reduceert zelfs een uitstekend actrice als Toni Colette tot een slechte. Om nog even te illustreren hoe slecht Hostages is: Hebben jullie ooit een serie gezien waar een karakter wordt geïntroduceerd als Maria Gonzalez en een paar afleveringen later zonder plausibele reden Sandrine Renault heet?
Nee, gijzelaars, jullie hebben dan wel mijn chips opgegeten en mijn cola opgedronken, maar het is nu tijd om van mijn bank af te gaan. Ik kan slechte televisie wel waarderen, maar van jullie heb ik nu echt genoeg gehad!
Reacties (6)