Homeland - Seizoen 7

In een tijd waarin de politieke werkelijkheid in de Verenigde Staten soms idioter lijkt dan elke zichzelf respecterende scenarioschrijver kan bedenken, is het voor politieke films en series ontzettend moeilijk geworden om relevant en verrassend te blijven. Waar een serie als House of Cards duidelijk last had van de drastisch gewijzigde politieke realiteit, slaagden de makers van Homeland in het zesde seizoen wél in hun opdracht om zowel actueel als origineel te zijn. Met de zevende en voorlaatste reeks zetten de makers dit moeiteloos voort: Homeland tikt in het zevende seizoen bij vlagen het geweldige niveau van de eerste twee reeksen en het vierde seizoen aan, en is gelukkig geen matige kopie geworden van het Amerika van vandaag de dag.

Het zevende seizoen van Homeland speelt zich enkele maanden na het slot van de zesde reeks af. Carrie (Claire Danes) is inmiddels gestopt als adviseur van president Keane (Elizabeth Marvel) nadat een kleine tweehonderd CIA-collega’s werden opgepakt in verband met een mogelijke samenzwering die uiteindelijk uitmondde in een aanslag op Keane. Onder de arrestanten bevindt zich ook good old Saul Berenson (Mandy Patinkin), die door Keane’s nieuwe stafchef David Wellington (Linus Roache) gevraagd wordt om toe te treden tot het Witte Huis als nieuwe Nationale Veiligheidsadviseur. Wellington denkt de ervaring van Saul nodig te hebben om te kunnen dealen met de toenemende spanningen in de samenleving, onder meer aangewakkerd door Brett O’Keefe (Jake Weber), een complotdenker in de trant van Alex Jones, die op de vlucht voor de autoriteiten in een online show de woede jegens de president alleen maar verder aanwakkert. Carrie is inmiddels ingetrokken bij haar zus en houdt bezig met een persoonlijke klopjacht op Keane, waarbij ze samenwerkt met FBI-agent Dante Allen (Morgan Spector). En dan moeten Carrie’s psychologische problemen (zoals gebruikelijk in vrijwel alle seizoenen van Homeland) nog komen.

Homeland heeft altijd wat tijd nodig om op gang te komen, en dit is in het zevende seizoen niet anders. Na het zien van de eerste afleveringen mis je nog te vaak de rode draad en sluiten de verhaallijnen nog niet naadloos op elkaar aan. Wat hier mede debet aan is, is dat het sinds het vijfde seizoen van Homeland een traditie lijkt te worden om Carrie en Saul zo weinig mogelijk gezamenlijke scènes te geven. En dat is jammer, want juist de dynamiek tussen de twee centrale hoofdpersonages van de serie maakt Homeland vaak zo sterk. Gelukkig lijken de makers dit halverwege de reeks ook in te zien, wat hoop biedt voor de toekomst. Hoewel Claire Danes nog steeds fantastisch is als Carrie, beginnen haar psychologische problemen de serie bij tijd en wijle toch ook wel wat in de weg te zitten. In de eerste afleveringen wordt wederom gespeeld met de gedachte van een nieuwe inzinking die aanstaande is, en het is vooral daarom dat Carrie’s verhaallijn in de eerste afleveringen verrassend genoeg het meest irrelevant en oninteressant aanvoelen.

Maar hoe anders is dat in de verhaallijn met president Keane, O’Keefe en (natuurlijk) Saul. De spanning in deze verhaallijn wordt wél snel opgebouwd en kent in de vierde aflevering een ijzingwekkende climax. Vooral op de momenten dat Homeland een politieke thriller is, is de serie op zijn sterkst. O’Keefe is een geniepig en gehaaid personage, maar zijn karakter wordt, mede door het sterke spel van Weber, nooit een platte karikatuur. En waar president Keane (opnieuw zeer overtuigend neergezet door Elizabeth Marvel) in het begin van het zesde seizoen nog een miskleun van de makers leek daar zij te gretig uit waren gegaan van een overwinning van Hillary Clinton, blijkt Keane een complex personage dat opnieuw van alle kanten belaagd wordt en constant in het defensief gedrukt wordt. Saul is ook in dit seizoen vooral weer Saul en dat is altijd goed nieuws. Niemand die zo overtuigend geagiteerd rond kan lopen als Mandy Patinkin, die in feite niets hoeft te zeggen om over te komen als de meest rationele persoon in de omgeving. Als Donald Trump in zijn staf ook maar een halve Saul Berenson rond had lopen, was er waarschijnlijk geen vuiltje aan de lucht geweest.

Homeland blijft in het zevende seizoen zoals gebruikelijk dicht op de actualiteit en verliest daardoor nooit relevantie. De kenmerkende paranoia van het hedendaagse Amerika wordt ijzersterk gevangen, waarbij de makers er knap in slagen om er geen (te) duidelijk politiek gekleurde show van te maken. Fake news, Russische invloeden en complotdenkers? Je ziet het (wederom) allemaal in het zevende seizoen van Homeland, maar gelukkig wél op een originele en eigen manier. Een controversiële zakenman die president wordt? Die blijft gelukkig achterwege. Homeland tikt in haar zevende seizoen bij vlagen het ijzersterke niveau van enkele eerdere seizoenen aan, en maakt dan ook meer dan nieuwsgierig naar het achtste (en laatste) seizoen.