Hollands Hoop - Seizoen 3

Hollands Hoop is wat mij betreft één van de beste Nederlandse series van de afgelopen jaren. Hoewel bepaalde elementen afgekeken lijken van Amerikaanse topseries als Breaking Bad (sullige familieman wordt drugsbaas) en Fargo (zwarte humor en extreem geweld), weten de makers er heel goed een eigen draai aan te geven. Het derde – tevens laatste – seizoen gaat direct verder waar seizoen twee ophield. Na een explosieve confrontatie trekt de rook op en wordt de schade duidelijk. Terwijl Fokke (Marcel Hensema, Penoza) zijn gezin steeds verder uit elkaar ziet drijven, moet hij hen zien te beschermen tegen de Slavische bende van zijn voormalige medewerker Saša (Nikola Djuricko).

Je moet weer even inkomen. Seizoen twee eindigde met een flinke cliffhanger en de eerste aflevering staat volledig in het teken van de nasleep van het vorige seizoen. Wat mij betreft is dit ook het zwakste deel van seizoen drie. De rommel van het vorige seizoen moet nog opgeruimd worden en de serie is daar zo druk mee bezig dat men vergeet waar het echt om draait. Daar staat tegenover dat het niveau vanaf de tweede aflevering weer ouderwets hoog is en vol zit met alles wat Hollands Hoop nou zo goed maakt: een strak verhaal, fantastische acteurs en een eigenzinnig sfeertje

Er lijkt veel geleend van Amerikaanse series, maar de makers geven het een eigen draai.

Als je de elementen van Hollands Hoop gaat ontleden, merk je dat er veel geleend is van series als Breaking Bad en Fargo. Maar een bekend gezegde luidt: beter goed gejat dan slecht verzonnen. En dat hebben regisseur Dana Nechushtan en schrijver Franky Ribbens heel goed begrepen. Zo zit de serie vol met zwarte humor, vreemde flashforwards die pas later op hun plek vallen, geweldsexplosies die soms totaal uit het niets lijken te komen en prachtige, lange shots. En toch werkt het, omdat de makers er met allerlei details een heerlijk sausje van Hollandse (en ook vooral Groningse) kneuterigheid overheen hebben gegoten.

Marcel Hensema en Kim van Kooten zijn de hoogtepunten van de serie.

De hoogtepunten zijn voor mij de dialogen tussen Fokke en zijn vrouw Machteld (Kim van Kooten, Missie Aarde). Beide acteurs weten precies wat ze aanmoeten met hun tekst en laten zien dat hun uitstapjes naar de donkere kant van de moraliteit eerder regel dan uitzondering zijn. Een perfect voorbeeld hiervan is een gesprek waarin Fokke mijmert over de lichamen van een paar dode Joegoslaviërs, terwijl Machteld hardop over het avondeten nadenkt. De personages lijken aan de oppervlakte langs elkaar heen te praten, maar onder dat gesprek loopt een vorm van non-verbale communicatie die Hensema en Van Kooten op voortreffelijke wijze naar het scherm weten te toveren.

Ook de rest van de cast is niet onverdienstelijk. Martijn Lakemeijer (Feuten) doet het nog steeds goed als zoon Pepijn en is vooral sterk wanneer hij samen met zijn vriendin Talia (Gaite Jansen, Ik Weet Wie Je Bent) op het scherm is. Ook Peter van den Begin blijft amusant als de Vlaamse oud-TBS’er Dimitri. Ook dit seizoen hebben de makers hem weer genoeg leuk materiaal meegegeven. Een hele leuke nieuwe toevoeging is Chris Zegers (Onderweg Naar Morgen) als Talia’s excentrieke polyamoreuze vader. Zijn absurde en verknipte karakter past perfect in het wereldje van Hollands Hoop. Wat ik wel jammer vond was dat de rol van Hadewych Minis (De Meiden van De Wit) dit seizoen redelijk beperkt was. Ze is nog steeds in topvorm als de bemoeizuchtige buurvrouw van de familie Augustinus, maar nu heeft ze een stuk minder interessants te doen.

Met dit derde seizoen komt Hollands Hoop ten einde. Het is prettig dat de serie niet te lang door is gegaan en dat de makers het op hun manier konden beëindigen. Hoewel het einde ervoor zorgt dat de deur voor een vervolg een kiertje blijft openstaan, heb ik vrede met de drie prachtige seizoenen die nu gemaakt zijn.