His Dark Materials - Seizoen 3

Met het derde seizoen krijgt His Dark Materials een emotionele, spectaculaire, maar bovenal waardige afsluiter.

Het zit erop! De iconische boekenreeks van Philip Pullman is eindelijk volledig verfilmd! In mijn ogen is His Dark Materials een waardige verfilming die het bronmateriaal uitstekend weet te respecteren, maar niet bang is om soms een eigen draai aan het verhaal te geven. Ook dit seizoen doet dat. Het derde boek is veel dikker dan de eerste twee, maar toch slaagt de serie erin om het hele verhaal rustig te vertellen en doet het precies wat het moet doen.

Aan het einde van seizoen twee werd Lyra (Dafne Keen, Refugiados) ontvoerd door haar moeder, Mrs. Coulter (Ruth Wilson, Luther). Zij hoopt Lyra te beschermen tegen het Magisterium en de uitkomst van een onheilspellende profetie. Will (Amir Wilson, The Letter for the King) is op zoek naar Lyra, maar twee engelen proberen hem mee te krijgen naar Lyra’s vader, Lord Asriel (James McAvoy, Shameless). Asriel is bezig met een oorlog tegen een goddelijk wezen genaamd The Authority en Wills mystieke mes kan instrumentaal zijn om deze entiteit te verslaan.

Er is veel spektakel, maar dat is vaak ondergeschikt aan de emotionele groei van de hoofdpersonages

Er gebeurt ontzettend veel in dit seizoen en het tempo ligt op bepaalde moment erg hoog. Toch vindt de serie voldoende rust. Zeker, er woedt een oorlog, maar dat is niet de hoofdmoot. Het is vooral de emotionele reis van Will en Lyra die ertoe doet. Dit blijkt bijvoorbeeld tijdens twee grootschalige gevechten in de tweede en in de zevende aflevering. De oorlog is slechts bijzaak. Hoewel ik zeker meer van deze twee scènes had willen zien, stoort het niet dat ze vrij summier in beeld zijn. Ook de finale neemt voldoende rust en tijd om de reis van Will en Lyra te voltooien. De oorlog tegen een wezen dat in feite God is, is daarbij slechts bijzaak. Hier en daar raakt een verhaallijn soms wat ondergesneeuwd, maar uiteindelijk hebben alle personages en verhaallijnen een doel en tegen het einde komt alles mooi samen.

Wat helpt is de fantastische cast. Dafne Keen en Amir Wilson zijn weer in topvorm. Ze zijn allebei een stuk volwassener geworden en dat merk je ook in het complexer geworden acteerwerk. En uiteraard is het een genoegen om Ruth Wilson weer bezig te zien. Mrs. Coulter is ontzettend gelaagd. Ja, ze is kwaadaardig, maar ze heeft ergens ook nog een hart en Ruth Wilson slaagt er heel goed in om zowel medelijden als afkeer op te wekken. Ook James McAvoys personage Asriel bezit ongeveer diezelfde kwaliteiten. Je kan sympathie voor zijn doel hebben, maar zijn middelen zijn soms ronduit verwerpelijk. Het is in elk geval fijn om eindelijk meer van hem te zien na een vrij beperkte rol in de eerste twee seizoenen. En wanneer Asriel en Coulter het scherm delen, druipt de energie zo je televisie uit.



Verder hebben we ook de nodige sterke bijrollen. Nieuwkomers als Sian Clifford (Fleabag) en Jonathan Aris (Stan Lee’s Lucky Man) als minimensjes genaamd Gallivespians, Jamie Ward (Tyrant) als de Magisterium-agent Gomez en Adewale Akinnuoye-Agbaje (Lost) als Asriels rechterhand Ogunwe doen allemaal het erg goed. Verder is het fijn om verschillende interessante personages uit eerdere seizoenen weer terug te zien, waaronder de gepantserde ijsbeer Iorek (Joe Tandberg), de wetenschapper Mary Malone (Simone Kirby, Hidden Assets), de heksenkoningin Serafina Pekkala (Ruta Gedmintas, The Strain) en nog een aantal andere verrassende figuren.

De makers weten goed de balans te vinden tussen het bronmateriaal en eigen ideeën

Waar we in de eerste twee seizoenen al een paar bijzondere werelden en haar bijzondere bewoners hebben gezien, gaat dit seizoen helemaal los. Het lijkt onmogelijk om al dit alles goed in beeld te brengen, maar toch slagen de makers daarin. We zien engelen, gevleugelde harpijen, olifantachtige Mulefa, Gallivespians en meer. Er wordt daarbij wel wat afgeweken van het bronmateriaal, maar het stoort niet echt. Hetzelfde geldt voor bepaalde verhaallijnen. De makers realiseren zich dat zaken die in de boeken wel goed werken, in televisieseries misschien een stuk minder logisch of geloofwaardig zouden zijn. Hiervoor hebben ze creatieve oplossingen gevonden zonder dat het afbreuk doet aan het grote verhaal.

Na drie seizoenen is het dan eindelijk voorbij. Het verhaal van Lyra en Will kan op een gepaste manier afgesloten worden in een seizoen dat zichzelf weet te overtreffen op het gebied van spektakel en emotie. Hoewel His Dark Materials nu voorbij is, heeft Philip Pullman meerdere verschillende korte verhalen over de wereld van Lyra geschreven. Ook is hij bezig met een tweede trilogie in deze wereld, The Book of Dust. Eén van de producenten heeft al aangegeven interesse te hebben om The Book of Dust ook te verfilmen. En ik hoop van harte dat we deze verhalen ook ooit nog eens op ons scherm mogen zien.