Leuk?
2
0
Bekijk stemmen
Grond - Seizoen 1
Grond kaart de Marokkaanse traditie aan, waarbij overledenen begraven moeten worden in hun land van herkomst, Marokko.
De familie Boulasmoum is al jaren een begrip voor de Marokkaanse gemeenschap in België. Hun business is repatriëringen organiseren voor Marokkaanse overledenen. Op zich een business die goed zou moeten draaien, want de traditie wil dat overleden Marokkanen begraven worden in hun thuisland.
Vader Omar, een weduwnaar, besluit de aandelen van zijn zaak te verdelen tussen zijn twee kinderen, wanneer hij besluit naar Mekka te trekken. Dochter Nadia en haar man Rachid helpen al jaren in de zaak, terwijl zoon Ishmael, ook bekend als Smile samen met zijn vriend JB vooral de meest idiote manieren tracht te vinden om snel rijk te worden.
[image-310109]
Ishmael, die een trauma heeft opgelopen door het vroege overlijden van zijn moeder en haar repatriëring naar Marokko, is echter niet opgezet met de gekregen aandelen. Wanneer hij echter in de zaak is wanneer de familie van een overledene een discussie heeft over de traditionele repatriëringen, groeit bij hem het idee om Marokkaanse grond naar België te halen, zodat de familie zijn overledenen toch kan begraven in België.
Het onderwerp mag dan bloedserieus zijn, de serie is dat zeker niet. Smile en JB zijn niet direct kerels met een groot licht en er loopt heel wat mis op hun weg naar de roem. Problemen met de traditionele Rachid, met de gemeentediensten, enkele buren en ook met landgenoten zorgen ervoor dat niet alles loopt zoals Smile het zou willen. Zijn enige steun en toeverlaat in de zaak is zijn zus, maar ook zij ziet op een bepaald de fratsen van haar broer niet meer door de vingers.
Grond zit vol sarcastische humor die vooral tijdens de eerste afleveringen de serie op een hoog niveau plaatst. Eens halfweg kom je echter tot de ontdekking dat de swung er langzaam maar zeker uitgaat. De oorzaak ligt volgens mij vooral bij enkele karakters die in de serie worden opgevoerd. Zij evolueren niet en blijven te veel hangen in het cliché dat hen tijdens de eerste aflevering werd aangemeten. Het resultaat is dat er te veel in herhaling gevallen wordt. Hierdoor wordt de serie, eens je halfweg bent, een beetje te voorspelbaar.
De familie Boulasmoum is al jaren een begrip voor de Marokkaanse gemeenschap in België. Hun business is repatriëringen organiseren voor Marokkaanse overledenen. Op zich een business die goed zou moeten draaien, want de traditie wil dat overleden Marokkanen begraven worden in hun thuisland.
Vader Omar, een weduwnaar, besluit de aandelen van zijn zaak te verdelen tussen zijn twee kinderen, wanneer hij besluit naar Mekka te trekken. Dochter Nadia en haar man Rachid helpen al jaren in de zaak, terwijl zoon Ishmael, ook bekend als Smile samen met zijn vriend JB vooral de meest idiote manieren tracht te vinden om snel rijk te worden.
[image-310109]
Ishmael, die een trauma heeft opgelopen door het vroege overlijden van zijn moeder en haar repatriëring naar Marokko, is echter niet opgezet met de gekregen aandelen. Wanneer hij echter in de zaak is wanneer de familie van een overledene een discussie heeft over de traditionele repatriëringen, groeit bij hem het idee om Marokkaanse grond naar België te halen, zodat de familie zijn overledenen toch kan begraven in België.
Het onderwerp mag dan bloedserieus zijn, de serie is dat zeker niet. Smile en JB zijn niet direct kerels met een groot licht en er loopt heel wat mis op hun weg naar de roem. Problemen met de traditionele Rachid, met de gemeentediensten, enkele buren en ook met landgenoten zorgen ervoor dat niet alles loopt zoals Smile het zou willen. Zijn enige steun en toeverlaat in de zaak is zijn zus, maar ook zij ziet op een bepaald de fratsen van haar broer niet meer door de vingers.
Grond zit vol sarcastische humor die vooral tijdens de eerste afleveringen de serie op een hoog niveau plaatst. Eens halfweg kom je echter tot de ontdekking dat de swung er langzaam maar zeker uitgaat. De oorzaak ligt volgens mij vooral bij enkele karakters die in de serie worden opgevoerd. Zij evolueren niet en blijven te veel hangen in het cliché dat hen tijdens de eerste aflevering werd aangemeten. Het resultaat is dat er te veel in herhaling gevallen wordt. Hierdoor wordt de serie, eens je halfweg bent, een beetje te voorspelbaar.
Over de auteur, Peter Rotthier
Peter Rotthier is begin jaren negentig in de muziekjournalistiek gerold. Bijna twintig jaar lang was hij hoofdredacteur van een Vlaams rock/metal tijdschrift dat naast muziek ook oog had voor randverschijnselen als games, films, series en strips. In de meer dan vijftig jaar dat hij al op deze aardbol loopt heeft hij al heel wat series de revue zien passeren. Alle genres kunnen zijn interesse wekken en krijgen enkele afleveringen om zich te bewijzen. Zijn favorieten van de voorbije jaren waren onder andere Braquo, Black Sails, Games Of Thrones, The Leftovers, Mafiosa, The Brink en Hell On Wheels, om er maar een paar te noemen.
Meer recensies van Peter Rotthier
Reacties (0)