Leuk?
0
0
Bekijk stemmen
Grey's Anatomy - Seizoen 10 (Eerste deel)
Grey's Anatomy is al weer toe aan haar tiende seizoen en dan kan enige herhaling opspelen. de driehoeksverhoudingen, de rampen, de medische conflicten die verschillende discussies oproepen, we hebben het al tientallen keren gezien. Toch is het nog steeds niet saai. Kijkend naar de eerste helft van het seizoen lijkt de serie nog even leuk, spannend en dramatisch als het altijd is. Met een gezonde dosis verbintenis met de personages blijft de serie vrolijk op het gebaande pad.
De storm, die aan het einde van vorig seizoen de elektriciteit uitschakelde, is gaan liggen. Zoals Meredith Grey al zo onheilspellend zei kunnen we nu zien wie het overleefd heeft. Arme Dr. Webber, die al een flinke portie ongeluk heeft moeten verdragen, is geëlektrocuteerd vlak voordat de credits seizoen negen afsluiten. Nu, zo lijkt het, ligt hij nog precies hetzelfde aangezien zijn collega's al genoeg aan hun hoofd hebben. De twee uur durende première begint zoals we de ziekenhuiscrew hebben achtergelaten. April, verloofd met Matthew, verklaart haar liefde aan Jackson en stelt daarmee het minimum van een driehoeksrelatie (vierhoeks als je Jacksons vriendin meerekent) in de serie veilig. Callie moet verwerken dat haar vrouw Arizona is vreemdgegaan. Meredith weet niet wat er allemaal gebeurt nu ze aan bed gebonden is na haar bevalling. Cristina en Owen hebben moeite om bij hun beslissing te blijven om hun relatie nu echt te beëindigen. Passie, liefde en intriges, het is allemaal leuk en aardig tot iemand echt in de problemen komt. Wetende dat dit Grey's Anatomy is, kan je zeker zijn dat iemand snel in de problemen komt.
Dit seizoen richt zich minder op een overkoepelend verhaal, zoals de samenvoeging van de ziekenhuizen of de rechtszaak. Het heeft daarom meer tijd om te richten op de personages als mensen en niet zo zeer als doktoren. Een insteek die je moet liggen. De patiënt-van-de-week verhalen zijn deze keer best vergetelijk, en dat zegt wel wat. In plaats daarvan krijgen we een worstelende Arizona te zien die Callie opnieuw moet veroveren. Haar verhaal is verfrissend, omdat ze duidelijk fout zat, maar haar motivatie is gegrond. Ze heeft daarnaast ook nog steeds seksuele behoeftes, wil deel uitmaken van haar dochters leven en leert ook te accepteren wie ze is met een prothetisch been. Het klinkt allemaal best soap-achtig, maar door de tijd en rust die het verhaal krijgt is Arizona's emotionele ontwikkeling een stuk geloofwaardiger. Hetzelfde geldt voor Bailey, die een van de minder goede verhaallijnen in de serie meemaakt. We zijn al lichtjaren verwijderd van de Nazi, maar met het schuldgevoel dat ze heeft omdat ze Webber een "dronkelap" noemde, en haar huwelijksproblemen, zien we nu een nog emotionelere Bailey. Een versie die we nog nooit echt eerder hebben gezien en een die niet echt past bij het personage dat we bewonderen en waar we al tien jaar van houden. Omdat haar verhaal rustig wordt aangepakt voelt het al wel geloofwaardiger dan wanneer het uit het niets kwam en plots weer voorbij is.
Het beste gedeelte van het seizoen is verreweg Meredith en Cristina's ruzie. Deze twee vrouwen zijn elkaars persoon. Ze hebben toegegeven dat hun partners een belangrijke rol spelen in hun leven en ze niet altijd elkaars "persoon" kunnen zijn, maar voor het grote gedeelte zijn ze dat wel. We zien hoe deze twee vrienden langzaam uit elkaar groeien, nu Meredith het moederschap van twee kinderen moet combineren met een belangrijk onderzoek en Cristina haar privéleven opzij zet voor een focus op haar carrière. Kijkers hebben tot nu toe een gemixte reactie gehad op de problemen rondom deze iconische vriendschap. Elke vriendschap, zelfs een zo voorbeeldig als deze, kent conflicten. In dit geval gaat het over een 3D printer die Meredith aangeschaft voor haar onderzoek maar die Cristina kan gebruiken voor een speciale patiënt. Wat begint als een meningsverschil wortelt zich verder in de kern van deze persoonlijkheden. Het is een verrassend relevant verhaal. Kan een vrouw het echt allemaal hebben: baan en familie? Is het acceptabel als een vrouw geen kinderen wil en alleen voor carrière gaat? De subtiliteit en zelfs kalmte van deze verhaallijn (ze springen elkaar niet in de haren om vervolgens in een zwembad te vallen, zoals de cliché wil) is wonderbaarlijk. De vriendschap is voor velen het hart van de serie en heeft al veel te verduren gehad. De schrijvers hebben toch een conflict gevonden dat deze twee dames grondig verschilt en dat is pakkend, intelligent en de onrust waard.
Een tweede verhaallijn die een oudgediende door het stof haalt maar toch de moeite waard is, is dat van Alex. Hij is altijd het derde wiel aan de wagen van Meredith en Cristina’s vriendschap geweest en daar heeft hij nooit moeite mee gehad, zelfs niet toen hij hun hulp kon gebruiken. Het is dus verfrissend om zijn nieuwe liefde Jo te zien zonder dat ze gek blijkt te zijn of kanker heeft. Om Alex in een functionele relatie te zien is al een wonder, maar nu moet hij ook nog een iemand uit het verleden tegen komen. Deze man heeft ook altijd pech. Na tien jaar van mysterie is het wel fijn om de sluier rondom Alex iets te lichten en informatie te krijgen over de Alex zoals hij was voor hij ons leven binnen liep. Hij is ontwikkeld als een gecompliceerd karakter wiens grootste tekortkoming en tegelijk kracht is dat hij alles opkropt. Nu heeft hij iemand om zijn leven mee te delen en dat moet hij wel of niet kunnen. Het is mooi om te zien hoe hij beetje bij beetje meer van zichzelf laat zien aan Jo en aan de kijkers.
Zoals je inmiddels kan verwachten eindigt de helft van het seizoen met een bruiloft. Je kan ook verwachten dat dit betekent dat alle grote, meeslepende verhaallijnen hun climax zullen beleven op deze grote dag. Wat fijn is aan deze bekende weg is dat de serie wel weet hoe het sommige gedoemde relaties betekenisvol weet te houden. Deze personages kennen elkaar nu al een paar jaar en toch zijn er nog steeds verrassende vriendschappen om te ontdekken. Of bekende vriendschappen vallen uit elkaar. De serie, die inmiddels haar 200ste aflevering vierde met ‘Putting on the Ritz’, blijft goed door een schijnwerper te zetten op elk personage in de cast. Origineel blijven is moeilijk na al die jaren, maar dankzij haar vaste tempo en besef van wat kijkers willen zien is Grey’s Anatomy alsnog een van de meest verrassende en pakkende series. Daarmee is de eerste helft van deze mijlpaal zeker een reden voor een feestje.
Volg Grey's AnatomyDe storm, die aan het einde van vorig seizoen de elektriciteit uitschakelde, is gaan liggen. Zoals Meredith Grey al zo onheilspellend zei kunnen we nu zien wie het overleefd heeft. Arme Dr. Webber, die al een flinke portie ongeluk heeft moeten verdragen, is geëlektrocuteerd vlak voordat de credits seizoen negen afsluiten. Nu, zo lijkt het, ligt hij nog precies hetzelfde aangezien zijn collega's al genoeg aan hun hoofd hebben. De twee uur durende première begint zoals we de ziekenhuiscrew hebben achtergelaten. April, verloofd met Matthew, verklaart haar liefde aan Jackson en stelt daarmee het minimum van een driehoeksrelatie (vierhoeks als je Jacksons vriendin meerekent) in de serie veilig. Callie moet verwerken dat haar vrouw Arizona is vreemdgegaan. Meredith weet niet wat er allemaal gebeurt nu ze aan bed gebonden is na haar bevalling. Cristina en Owen hebben moeite om bij hun beslissing te blijven om hun relatie nu echt te beëindigen. Passie, liefde en intriges, het is allemaal leuk en aardig tot iemand echt in de problemen komt. Wetende dat dit Grey's Anatomy is, kan je zeker zijn dat iemand snel in de problemen komt.
Dit seizoen richt zich minder op een overkoepelend verhaal, zoals de samenvoeging van de ziekenhuizen of de rechtszaak. Het heeft daarom meer tijd om te richten op de personages als mensen en niet zo zeer als doktoren. Een insteek die je moet liggen. De patiënt-van-de-week verhalen zijn deze keer best vergetelijk, en dat zegt wel wat. In plaats daarvan krijgen we een worstelende Arizona te zien die Callie opnieuw moet veroveren. Haar verhaal is verfrissend, omdat ze duidelijk fout zat, maar haar motivatie is gegrond. Ze heeft daarnaast ook nog steeds seksuele behoeftes, wil deel uitmaken van haar dochters leven en leert ook te accepteren wie ze is met een prothetisch been. Het klinkt allemaal best soap-achtig, maar door de tijd en rust die het verhaal krijgt is Arizona's emotionele ontwikkeling een stuk geloofwaardiger. Hetzelfde geldt voor Bailey, die een van de minder goede verhaallijnen in de serie meemaakt. We zijn al lichtjaren verwijderd van de Nazi, maar met het schuldgevoel dat ze heeft omdat ze Webber een "dronkelap" noemde, en haar huwelijksproblemen, zien we nu een nog emotionelere Bailey. Een versie die we nog nooit echt eerder hebben gezien en een die niet echt past bij het personage dat we bewonderen en waar we al tien jaar van houden. Omdat haar verhaal rustig wordt aangepakt voelt het al wel geloofwaardiger dan wanneer het uit het niets kwam en plots weer voorbij is.
Het beste gedeelte van het seizoen is verreweg Meredith en Cristina's ruzie. Deze twee vrouwen zijn elkaars persoon. Ze hebben toegegeven dat hun partners een belangrijke rol spelen in hun leven en ze niet altijd elkaars "persoon" kunnen zijn, maar voor het grote gedeelte zijn ze dat wel. We zien hoe deze twee vrienden langzaam uit elkaar groeien, nu Meredith het moederschap van twee kinderen moet combineren met een belangrijk onderzoek en Cristina haar privéleven opzij zet voor een focus op haar carrière. Kijkers hebben tot nu toe een gemixte reactie gehad op de problemen rondom deze iconische vriendschap. Elke vriendschap, zelfs een zo voorbeeldig als deze, kent conflicten. In dit geval gaat het over een 3D printer die Meredith aangeschaft voor haar onderzoek maar die Cristina kan gebruiken voor een speciale patiënt. Wat begint als een meningsverschil wortelt zich verder in de kern van deze persoonlijkheden. Het is een verrassend relevant verhaal. Kan een vrouw het echt allemaal hebben: baan en familie? Is het acceptabel als een vrouw geen kinderen wil en alleen voor carrière gaat? De subtiliteit en zelfs kalmte van deze verhaallijn (ze springen elkaar niet in de haren om vervolgens in een zwembad te vallen, zoals de cliché wil) is wonderbaarlijk. De vriendschap is voor velen het hart van de serie en heeft al veel te verduren gehad. De schrijvers hebben toch een conflict gevonden dat deze twee dames grondig verschilt en dat is pakkend, intelligent en de onrust waard.
Een tweede verhaallijn die een oudgediende door het stof haalt maar toch de moeite waard is, is dat van Alex. Hij is altijd het derde wiel aan de wagen van Meredith en Cristina’s vriendschap geweest en daar heeft hij nooit moeite mee gehad, zelfs niet toen hij hun hulp kon gebruiken. Het is dus verfrissend om zijn nieuwe liefde Jo te zien zonder dat ze gek blijkt te zijn of kanker heeft. Om Alex in een functionele relatie te zien is al een wonder, maar nu moet hij ook nog een iemand uit het verleden tegen komen. Deze man heeft ook altijd pech. Na tien jaar van mysterie is het wel fijn om de sluier rondom Alex iets te lichten en informatie te krijgen over de Alex zoals hij was voor hij ons leven binnen liep. Hij is ontwikkeld als een gecompliceerd karakter wiens grootste tekortkoming en tegelijk kracht is dat hij alles opkropt. Nu heeft hij iemand om zijn leven mee te delen en dat moet hij wel of niet kunnen. Het is mooi om te zien hoe hij beetje bij beetje meer van zichzelf laat zien aan Jo en aan de kijkers.
Zoals je inmiddels kan verwachten eindigt de helft van het seizoen met een bruiloft. Je kan ook verwachten dat dit betekent dat alle grote, meeslepende verhaallijnen hun climax zullen beleven op deze grote dag. Wat fijn is aan deze bekende weg is dat de serie wel weet hoe het sommige gedoemde relaties betekenisvol weet te houden. Deze personages kennen elkaar nu al een paar jaar en toch zijn er nog steeds verrassende vriendschappen om te ontdekken. Of bekende vriendschappen vallen uit elkaar. De serie, die inmiddels haar 200ste aflevering vierde met ‘Putting on the Ritz’, blijft goed door een schijnwerper te zetten op elk personage in de cast. Origineel blijven is moeilijk na al die jaren, maar dankzij haar vaste tempo en besef van wat kijkers willen zien is Grey’s Anatomy alsnog een van de meest verrassende en pakkende series. Daarmee is de eerste helft van deze mijlpaal zeker een reden voor een feestje.
Reacties (0)