Grey's Anatomy - Seizoen 12 (Eerste deel)

Grey’s Anatomy is beter dan het ooit geweest is. De eerste acht afleveringen van het twaalfde seizoen zijn variërend in kwaliteit maar wanneer de serie goed is, is het beter dan vrijwel alles op televisie. Inclusief de zogenaamde kwaliteitsseries. Eerder sprak ik al eens over de gedurfde wending die de serie afgelopen voorjaar nam en over de onschatbare waarde van aflossing die alleen senioren TV series hebben. Maar Seizoen 12 is meer dan dat; het is het product van een groep mensen die na jaren hard werk uitschieten in hun vak. In die twaalf jaar lanceerde het medium van TV drama zichzelf in het publieke oog als een kwaliteitsmedium, met filmische regiestijlen en literaire verhaalstructuren. Grey's Anatomy kabbelde ondertussen rustig door als "guilty pleasure" bij uitstek. Het is en blijft een serie met knappe, zoenende doktoren en een episodisch format. Het is de ziekenhuisvariant van NCIS. Wat is hier nou kwalitatief aan? Kort gezegd: alles.

Onder het toeziend oog van televisiegodin Shonda Rhimes is de serie, met inmiddels een enorme roulerende cast en crew, van vermakelijke popcorn televisie tot serieus drama opgegroeid. Niet dat Seizoen 12 nu urenlang filosofische gesprekken laat zien in een auto ergens in Louisiana. In tegendeel, de fundatie van elke aflevering nieuwe patiënten, seksende doktoren en meer terugkerende hoofdrollen dan Goede Tijden Slechte Tijden, staat nog steeds. Alleen nu is het vaker een karakterdrama dat óók vermakelijk is. Al sinds seizoen 9, toen Cristina en Meredith onderling ruzie kregen, zijn naast de romantische- ook de vriendschappelijke- en familierelaties langzaam op de voorgrond geschoven. De personages zijn na al deze tijd rijk gevuld tot volwaardige mensen in al hun complexiteit. In het centrum staat ferm Meredith Grey (Ellen Pompeo op volle toeren), een hoofdpersonage dat in recente jaren zo veel diepgang heeft gekregen dat ze met recht een serie kan dragen. Natuurlijk gaat Grey's Anatomy op haar pensioenleeftijd geen Emmy's meer winnen. Maar dat weerhoudt niemand om hun beste werk ooit af te leveren.

Het magnum opus van de serie is de 250ste aflevering. Een (bijna) schip-in-de-fles-aflevering waarin (bijna) de gehele cast is uitgenodigd voor een diner bij Meredith thuis. Getiteld 'Guess Who's Coming to Dinner' neemt de aflevering ons mee naar een setting waar er vrijwel geen plot is en alleen personages op elkaar reageren. Toneel doet dit op hoog niveau met vier of vijf spelers. Rhimes schrijft een eenduidige, zinderende aflevering met meer dan tien spelers, zonder een steek te laten vallen. Want het team van Grey's Anatomy kent de serie binnenste buiten. Het begrijpt dat Alex en Meredith's vriendschap onbedoeld het hart van de serie is geworden. Het begrijpt dat gebeurtenissen in vroegere afleveringen het nu vormen. Het kent de zwakheden van de personages en de relaties die het pijnlijkst zijn. Zoals Callie en Meredith, die ondanks dat ze al bijna een decennium in elkaars leven zijn, nooit écht vrienden zijn geworden. Of zoals Meredith die waarde hecht aan zusterrelaties. En dat, om nieuwe personages echt te laten integreren, er nieuwe tradities geïntroduceerd moeten worden of juist het gebrek daar aan benoemen. De muziek is een eigen karakter met covers die nooit vervelen. De acteerprestaties worden oprecht beter. De sociale onderwerpen zijn harder doch genuanceerd, zoals de aflevering 'Something Against You' waarin white privilege geadresseerd wordt (wat onlangs voor Nederland nog controversieel bleek te zijn). De makers kennen de serie even goed als de fans, houden alle ballen moeiteloos in de lucht én pakken de ruimte om zichzelf te verbeteren.

Het is geen wonder dat de achtste aflevering van deze reeks, die in alles fris en toch vertrouwd voelt, een explosie van afbetaling is. De aflevering 'Things We Lost in The Fire' heeft minder waarde voor kijkers die eerdere afleveringen of seizoenen (of zelfs Private Practice) niet gezien hebben. Het neemt niet de moeite om op plot te leunen en draait alleen om de centrale relaties. Het is niet voor niets dat de traditionele "grote ramp" waar de serie faam mee verwierf nu niet eens te zien is. Ja, er zijn nog steeds knappe zoenende doktoren en episodische verhalen met een patiënt van de week (die ook nog emotioneel werken), maar in het twaalfde seizoen is Grey's Anatomy vooral een volwaardig karakterdrama. Een en al kwaliteit.