Leuk?
0
0
Bekijk stemmen
Gossip Girl - Seizoen 2
De schrijversstaking van 2008 was moeilijk voor iedereen in Hollywood en het leverde de kijkers thuis kortere seizoenen op. Pas toen de series in het najaar van 2008 terugkeerden was duidelijk hoe belangrijk schrijvers zijn voor televisieseries. Gossip Girl is slechts één van de vele series die oneindig veel beter terugkwam van de lange afwezigheid. Seizoen 2 heeft nog steeds de beperkte premisse van de gehele serie (mooie, rijke, blanke kinderen met luxe problemen), maar het is tevens een van de vermakelijkste seizoenen op publieke televisie. Het seizoen is duidelijk het werk van gepassioneerde, intelligente mensen. Het seizoen is een zeldzame onafgebroken reeks van memorabele afleveringen.
Gossip Girl ontdekt in seizoen 2 dat het niets anders hoeft te zijn dan de belichaming van Westers narcisme. Popcultuur houdt van roddelen, seks, schandalen en niemand is daar zo gevoelig voor dan tieners in het laatste jaar van de middelbare school. Terwijl de afleveringen personages willekeurig naar elkaar toe schuiven, met elkaar laat slapen om een week later weer een ander te vinden, let de serie op details en kent het de personages beter dan de kijker. Het is een perfecte middenweg van de dramaversie van reality TV en een volwaardig gescripte serie. Ja, er is een vaste routine van nieuwe personages die het opnemen tegen de hoofdclique, een recept dat in latere seizoenen oneindig herhaald zal worden, maar hier nog verrassend en smakelijk is. De echte kracht achter dit sterke seizoen zijn de personages zelf. Serena, Dan, Chuck, Blair, Vanessa, Jenny en zelfs Nate worden binnenstebuiten gekeerd, geconfronteerd met hunzelf en herinnerd aan hun verleden. Zelfs met de oppervlakkige twists en een narratief dat vooral gedreven wordt door wie er met wie zoent, belichaamt de serie de onzekerheid en verlorenheid van jong zijn. Het werkt met de tegenstelling van de oneindige mogelijkheden waar de personages toegang hebben. Dat resulteert in een reeks afleveringen die herkenbaar doch schaamteloos en o zo vermakelijk zijn.
De eerste helft van het seizoen biedt een volwassen kijk op het uitgaan van een liefdevolle relatie. Natuurlijk is dit de Upper East Side en zijn er onnodige leugens, vermijdelijke misverstanden en de verwachte messteken in ieders rug, maar het is tevens brutaal eerlijk en confronterend. Kan je een mooiboy als Dan en een bizarre schoonheid als Serena echt serieus nemen als ze praten over hun problemen? Ja, en nog meer dan dat, ze worden geportretteerd als echte mensen. Irrationeel, onzeker en dynamischer dan dat de wereld ze inschat. Het is moeilijk te beargumenteren dat Gossip Girl één van de betere series is die er bestaat, maar het weigert om afgedaan te worden als een simpele soap. Deze ogenschijnlijk oppervlakkige personages worden menselijk gemaakt door vorige verhaallijnen te herinneren en er zelfs door gevormd te worden. Consistentie is zo belangrijk voor TV series en slechts weinige producenten weten dit zo goed als Josh Schwartz en Stephanie Savage. De ogen van een volwassene rollen wellicht in hun oogkassen als ze Nate met de zoveelste meid een "serieuze" relatie zien beginnen, maar Gossip Girl weet dit en laat het absoluut niet onopgemerkt voorbij gaan. Daar kunnen sommige HBO series nog van leren.
De grootste prestatie van seizoen 2 is wellicht Chuck en Blair. Simpelweg twee van de beste personages die het medium ooit heeft voortgebracht. Hun oneliners, gewoontes en spetterende chemie verbeteren elke scène, een bewijs van het fenomenale werk dat de jonge Ed Westwick en Leighton Meester leveren elke week. Maar het is hun masochistische, complexe en onzekere liefde dat dit seizoen draagt. Natuurlijk bouwen de makers op een zullen-ze-of-zullen-ze-niet waar TV kijkers zo van houden. Zonder de emotionele blootstelling van beide personages door het gehele seizoen zou het echter niet werken. De controlerende Blair die zichzelf de hoogste eisen stelt, ziet toe hoe haar toekomst juist door haar persoonlijkheid tussen haar vingers wegglipt. De zelf ondermijnende, koude vrouwenverslinder Chuck valt ten prooi aan zijn eigen zwaktes en persoonlijke tragedie en wordt geforceerd te erkennen dat ook hij liefde nodig heeft. Neem het serieus of niet, maar de 25 afleveringen van Gossip Girl seizoen 2 geven een moderne twist aan een episch liefdesverhaal.
Het hele seizoen is slim geplot met aandacht voor de personages. Niet alle acteerprestaties zijn even goed en dat is te zien. De shots van New York, de mix van top 40 hits met onbekende bands, de ludieke feesten, het tekent een serie die geen recht heeft om zo fijn te zijn. Dankzij de rappe verhaalstructuur die niet bang is voor herhaling werken de afleveringen ook prima op zichzelf. New Haven Can Wait, The Magnificent Archibalds, The Age of Dissonance en The Grandfather laten allen zien hoe focus op personages, mooie locaties en kleine arena's de drama kunnen verrijken zonder af te doen aan het overkoepelende verhaal. Maar het zijn afleveringen als The Dark Night die Gossip Girl echt eer aan doen. Leugens, manipulatie en sexy schandalen tijdens een evenement met Kristen Bell die met haar zwoele voice-over voor zelfbewustzijn zorgt. Hoe goed dit seizoen ook is, hoe mooi het ook gemaakt is en hoe belangrijk/beschadigend het ook is voor de jeugd, laten we niet doen alsof we hier voor een andere reden zijn dan dit: we willen mooie mensen schandalige dingen zien doen. Dat laat Gossip Girl zien als geen ander.
Volg Gossip GirlGossip Girl ontdekt in seizoen 2 dat het niets anders hoeft te zijn dan de belichaming van Westers narcisme. Popcultuur houdt van roddelen, seks, schandalen en niemand is daar zo gevoelig voor dan tieners in het laatste jaar van de middelbare school. Terwijl de afleveringen personages willekeurig naar elkaar toe schuiven, met elkaar laat slapen om een week later weer een ander te vinden, let de serie op details en kent het de personages beter dan de kijker. Het is een perfecte middenweg van de dramaversie van reality TV en een volwaardig gescripte serie. Ja, er is een vaste routine van nieuwe personages die het opnemen tegen de hoofdclique, een recept dat in latere seizoenen oneindig herhaald zal worden, maar hier nog verrassend en smakelijk is. De echte kracht achter dit sterke seizoen zijn de personages zelf. Serena, Dan, Chuck, Blair, Vanessa, Jenny en zelfs Nate worden binnenstebuiten gekeerd, geconfronteerd met hunzelf en herinnerd aan hun verleden. Zelfs met de oppervlakkige twists en een narratief dat vooral gedreven wordt door wie er met wie zoent, belichaamt de serie de onzekerheid en verlorenheid van jong zijn. Het werkt met de tegenstelling van de oneindige mogelijkheden waar de personages toegang hebben. Dat resulteert in een reeks afleveringen die herkenbaar doch schaamteloos en o zo vermakelijk zijn.
De eerste helft van het seizoen biedt een volwassen kijk op het uitgaan van een liefdevolle relatie. Natuurlijk is dit de Upper East Side en zijn er onnodige leugens, vermijdelijke misverstanden en de verwachte messteken in ieders rug, maar het is tevens brutaal eerlijk en confronterend. Kan je een mooiboy als Dan en een bizarre schoonheid als Serena echt serieus nemen als ze praten over hun problemen? Ja, en nog meer dan dat, ze worden geportretteerd als echte mensen. Irrationeel, onzeker en dynamischer dan dat de wereld ze inschat. Het is moeilijk te beargumenteren dat Gossip Girl één van de betere series is die er bestaat, maar het weigert om afgedaan te worden als een simpele soap. Deze ogenschijnlijk oppervlakkige personages worden menselijk gemaakt door vorige verhaallijnen te herinneren en er zelfs door gevormd te worden. Consistentie is zo belangrijk voor TV series en slechts weinige producenten weten dit zo goed als Josh Schwartz en Stephanie Savage. De ogen van een volwassene rollen wellicht in hun oogkassen als ze Nate met de zoveelste meid een "serieuze" relatie zien beginnen, maar Gossip Girl weet dit en laat het absoluut niet onopgemerkt voorbij gaan. Daar kunnen sommige HBO series nog van leren.
De grootste prestatie van seizoen 2 is wellicht Chuck en Blair. Simpelweg twee van de beste personages die het medium ooit heeft voortgebracht. Hun oneliners, gewoontes en spetterende chemie verbeteren elke scène, een bewijs van het fenomenale werk dat de jonge Ed Westwick en Leighton Meester leveren elke week. Maar het is hun masochistische, complexe en onzekere liefde dat dit seizoen draagt. Natuurlijk bouwen de makers op een zullen-ze-of-zullen-ze-niet waar TV kijkers zo van houden. Zonder de emotionele blootstelling van beide personages door het gehele seizoen zou het echter niet werken. De controlerende Blair die zichzelf de hoogste eisen stelt, ziet toe hoe haar toekomst juist door haar persoonlijkheid tussen haar vingers wegglipt. De zelf ondermijnende, koude vrouwenverslinder Chuck valt ten prooi aan zijn eigen zwaktes en persoonlijke tragedie en wordt geforceerd te erkennen dat ook hij liefde nodig heeft. Neem het serieus of niet, maar de 25 afleveringen van Gossip Girl seizoen 2 geven een moderne twist aan een episch liefdesverhaal.
Het hele seizoen is slim geplot met aandacht voor de personages. Niet alle acteerprestaties zijn even goed en dat is te zien. De shots van New York, de mix van top 40 hits met onbekende bands, de ludieke feesten, het tekent een serie die geen recht heeft om zo fijn te zijn. Dankzij de rappe verhaalstructuur die niet bang is voor herhaling werken de afleveringen ook prima op zichzelf. New Haven Can Wait, The Magnificent Archibalds, The Age of Dissonance en The Grandfather laten allen zien hoe focus op personages, mooie locaties en kleine arena's de drama kunnen verrijken zonder af te doen aan het overkoepelende verhaal. Maar het zijn afleveringen als The Dark Night die Gossip Girl echt eer aan doen. Leugens, manipulatie en sexy schandalen tijdens een evenement met Kristen Bell die met haar zwoele voice-over voor zelfbewustzijn zorgt. Hoe goed dit seizoen ook is, hoe mooi het ook gemaakt is en hoe belangrijk/beschadigend het ook is voor de jeugd, laten we niet doen alsof we hier voor een andere reden zijn dan dit: we willen mooie mensen schandalige dingen zien doen. Dat laat Gossip Girl zien als geen ander.
Reacties (1)