Gossip Girl - Seizoen 1

Gossip Girl is de belichaming van popcultuur in de tweede helft van de jaren '00. De serie was techniek vooruit, zelfbewust, met moderne ideeën van romantiek en had een doelgroep van verwende, materialistische generatie die hunkert naar zowel individualiteit als gevestigde orde. Met haar idolisatie van rijkdom, versnippering van monogamie en uitvergrootte idee van eigenbelang is de serie een intrigerende les voor zowel oudere als toekomstige generaties. De muziek is verouderd, de verwijzingen naar wat er speelde klinken suf en de mobieltjes zien er pre-historisch uit. Dit is wat blanke, rijke tieners in 2007 belangrijk vonden. Voor de rest van ons, is het alsnog zeer vermakelijk.

Gebaseerd op de boeken van Cecily von Ziegesar richt Gossip Girl zich op de terugkeer van socialiste Serena van der Woodsen (een ondergewaardeerde Blake Lively, The Sisterhood of the Traveling Pants). Na een jaar afwezigheid moet er toch wel een reden zijn dat Manhattans mooiste terugkeert. Gelukkig is daar de digitale roddelkont Gossip Girl die dankzij haar netwerk van fotosmakende, sms'jes sturende tieners alle ins en outs van de elite tieners kan rapporteren. Zo ook Serena's terugkeer. Haar komst wordt opgemerkt door haar beste vriendin Blair Waldorf (Leighton Meester, Veronica Mars) die nauwelijks blij is om Serena te zien. Blairs vriendje Nate (Chace Crawford, The Covenant) had immers altijd een zwak voor Serena. Maar ook einzelgänger Dan Humphrey (Penn Badgley, John Tucker Must Die) merkt op dat zijn droomvrouw terug is. Seizoen één volgt de gevolgen van Serena's re-integratie in New Yorks rijkste kringen. De tieners gaan allen naar een privéschool in de stad, lunchen op de traptreden van het Metropolitan Museum en leven voor alles wat een designerlabel heeft.

Het is niet te ontkennen dat Gossip Girl het slechtste van de westerse cultuur ophemelt: kapitalisme, roddels en het belang om mooi, blank en jong te zijn. Hoewel de serie af en toe ongelijkheid aankaart in de vorm van de Humphreys (die overigens in een riante loft in Brooklyn wonen, alsof dat armoede is), is het vastberaden om glitter en glamour te laten zegevieren. Blair vertelt haar protegee Jenny (Taylor Momsen), de zus van Dan, dat haar wereld een prijskaartje heeft. Wie de toegang niet kan betalen heeft er niets te zoeken. Voorbij culturele relevantie is seizoen één van de serie waarop The CW gebouwd is alsnog een plezier. Het knipoogt vaak genoeg naar de kijker door middel van kritiek op het wereldje geuit door Dan. Zelfs aangewezen boegbeelden Serena en Nate erkennen dat het leven meer in zich heeft. Dit is vooral te danken aan de makers van de serie, Josh Schwartz en Stephanie Savage, die die andere rijkeluis wereld vol tienerdrama menselijk maakte, The O.C. Seizoen één van Gossip Girl verwijst overigens vaak naar die serie. Een pak slaag bij Catillion, een laatste dans bij een bruiloft, het wordt allemaal herhaalt in deze serie. Maar het werkt.

Gossip Girl is een serie over absoluut niets. Bijna alle conflicten tussen personages worden gecreëerd door de personages zelf. Onnodige leugens, opzettelijk zwijgen, sociale druk, echt drama is er nooit. En dat is misschien wel het punt. Net als het afkraken van vreemde mensen een vermaak kan zijn op het terras, biedt Gossip Girl een fictieve versie waar de kijker kan OMG-en, No-Way-en en af en toe een gil kan slaan. Toch weet dit seizoen de personages nog best goed te bedienen en zijn verhaallijnen intelligent opgezet. Het plot gaat met een treinvaart vooruit en is met aandacht ontworpen. Vriendschappen staan op springen, principes worden overboord gegooid en consequenties blijven nooit uit. Het is wellicht een van de meest schaamteloze series ooit gemaakt. Gossip Girl heeft geen enkele pretentie op prestigieus TV drama, het wil juist zo schandalig zijn dat de kijker erover moet praten. Daarom valt elke kritische noot ook in het niet bij de zoveelste willekeurige zoensessie of personage dat wegloopt tijdens een gesprek. Is dit niet waar series op gebouwd zijn? Ontkennen heeft geen zin, Gossip Girl weet dat we van d'r houden. Xoxo.