Glee - Seizoen 1

De hype rond deze serie in Amerika is een klein beetje overgewaaid naar Nederland. Genoeg redenen voor mij om de serie eens te bekijken: erger nog, het bleef niet bij even kijken. Wat een talent zit er in deze serie. Nu is het nog de vraag of het zangtalent, of acteertalent is.

Op iedere middelbare school heb je altijd wel van die clubjes zoals de schoolkrant, toneelgroepen, debatteams en gothics die rondhangen in de biologiegang. Waarom laat ik je even terugdenken? In de serie Glee staat er namelijk een club centraal, een Gleeclub. Glee is geen bekend woord voor Nederlanders, maar kort omschreven is het een zanggroep die liedjes ten gehore brengt. Je raadt het vast al: zingen staat centraal in deze serie. Maar naast zingen komen er ook nog eens allemaal maatschappelijke zaken aan de orde. Is het niet genoeg dat het gaat over tienerzwangerschappen, verlamde mensen in een rolstoel, leugens, kapotte huwelijken, homoseksualiteit: dan is alleen de aanwezigheid van Jane Lynch die de meedogenloze gymlerares Sue Sylvester speelt al wel genoeg om deze serie een kans te geven. Ohw.. en voordat ik het vergeet: er wordt prachtig in gezongen!

Nu de serie beoordelen. Dat wordt echt een lastige! De moeilijkheid ligt echt op het acteerwerk wat overduidelijk gedaan wordt door mensen van Broadway die niet gewend zijn om op TV te komen en alleen weten wat over-acting is. Soms kan ik me zo mateloos ergeren aan het simpele verhaal waar de serie zich op laat drijven. Maar: dan wordt er ineens gezongen, komen de momenten van vreugde en van emotie. Weet je ineens weer waarom je een serie van 43 minuten van voor tot achter wilt kijken, het is amusement. Dat Madonna haar hele repertoire zonder na te denken vrijgaf voor deze show om te gebruiken zegt volgens mij al genoeg. Als nu de acteurs nog even werken aan hun acteerkunsten en wat de show af en toe wat minder ‘gay’ wordt, dan kan ik niets anders doen dan genieten van een simpel verhaal met een complex gehalte.