Leuk?
0
0
Bekijk stemmen
Glee - Seizoen 4 (Tweede deel)
Een highschoolserie maken gaat altijd gepaard met problemen, want na een paar jaar komt het moment dat een aantal leerlingen van school af zal gaan. Soms stoppen series dan, maar er wordt ook wel geprobeerd om toch door te gaan met de leerlingen die nog een aantal jaar te gaan hebben op school. Dit laatste is het geval in de muziekserie Glee, die in hun vierde seizoen een heel andere richting ingeslagen zijn nadat een aantal leden van hun sterrencast hun geluk voor de toekomst ergens anders in ging zoeken. Hoewel deze keuze niet door iedereen op prijs gesteld wordt, hebben de makers van Glee zeker een aardige poging gedaan om hun serie in stand te houden, terwijl ze er ook een meer volwassener laag aan meegeven.
In de eerste helft van het vierde seizoen maken we al kennis met nieuwe karakters die de leegtes vullen die Rachel (Lea Michele) en Kurt (Chris Colfer) achterlieten nadat ze naar New York zijn verhuisd. Zoals we gewend zijn van Glee, vertegenwoordigen al die personages op de een of andere manier een minderheid in de Amerikaanse cultuur. Zo is er een jongen die graag een vrouw wil zijn, Wayne/Unique (Alex Newell), en is er een meisje met anorexia, Marley (Melissa Benoist). In de tweede helft van het seizoen worden die karakters iets meer uitgediept. Dit wordt uitgebeeld op de typische Glee-manier, want langzaamaan komen de personages erachter dat ze alles kunnen krijgen wat ze willen, zolang ze maar in zichzelf en elkaar geloven.
Hoewel dit thema als altijd sterk aanwezig is in de serie, krijgt Glee bij vlagen een iets volwassener lading. Dit is niet verrassend, aangezien de karakters ook steeds ouder worden en met andere problemen te maken krijgen. Een voorbeeld hiervan is Rachel, die compleet in haar nieuwe leven wordt geabsorbeerd dat ze totaal verandert en Kurt haar niet meer herkent. Ook krijgt ze een nieuwe vriend, die achteraf een gigolo blijkt te zien. De manier waarop dit uitgebeeld wordt, met een liedje, is met een nieuw soort veelbelovende creativiteit gebracht, maar helaas blijft het bij een enkele hoogtepunt. De vele muziek die we door het seizoen te horen krijgen lijkt juist zelfs meer gericht te zijn op een jonger publiek. Waar de eerste helft afsloot met Psy’s megahit Gangnam Style, gaat de muziek in deze lijn verder en krijgen we vooral moderne hits te horen, wat jammer is aangezien Glee eerder juist een fijne mix tussen oude klassiekers en nieuwe muziek ten gehore bracht. Er zijn wel een aantal thema-afleveringen als een over Stevie Wonder, maar verder blijft de focus toch op moderne muziek liggen. Dit laat zien dat Glee steeds meer gericht is op een jonger publiek dat graag populaire muziek wil horen.
Niet alleen de muziekkeuze laat zien dat Glee sterk reageert op wat Amerika beweegt: sommige afleveringen zijn sterk gebaseerd op echte gebeurtenissen, zoals die wanneer een schutter de school bedreigt. In deze spannendste aflevering tot nu toe spelen de makers slim in op het nieuws in Amerika, en krijgt de serie zelfs een realistisch tintje mee, wat de serie zeker goed doet. Dat het achteraf een ongeluk blijkt te zijn, is alleen maar prettig omdat het recht doet aan het feit dat er niet al te ernstige dingen gebeuren en dat alles op te lossen lijkt te zijn. Dit wordt ook duidelijk in de aflevering waar een van de jongens een liedje van Chris Brown wil zingen. De meisjes zijn hierop tegen omdat hij bekend staat als iemand die vrouwen slaat. Hier snijdt de serie een stukje feminisme aan, maar ook dit wordt simpel opgelost door te zeggen dat het om de muziek gaat, en niet de artiest erachter. Aan de ene kant is dit precies waar Glee voor staat, maar aan de andere kant zou wat meer diepgang ook prettig zijn. De karakters maken eenzelfde ontwikkeling mee. Aangezien ze allemaal hun eigen problemen hebben, krijgen deze niet allemaal evenveel aandacht. Dit is jammer, want het laat zien dat de makers van de serie duidelijk hun voorkeur hebben voor sommige personages. Zo is het, net als in de vorige drie seizoenen, dat vaste cast-leden Artie en Tina nog steeds bijzonder weinig te zeggen hebben terwijl het leven en de liefdesproblemen van nieuwe ster Marley wel heel erg uitvergroot worden. In New York gaat het er hetzelfde aan toe; Rachel ontpopt zich als een ware diva op haar opleiding Nyada, terwijl Kurt nog steeds terugverlangt naar zijn ex Blaine (Darren Criss). Wel tekenend is de aflevering dat Rachel auditie doet voor de hoofdrol in haar favoriete musical en ze ‘Don’t Stop Believing’ van Journey doet, het eerste liedje dat de cast ooit met elkaar zong. Dankzij dit nummer is ze door naar de volgende ronde en het laat ook zien dat ze altijd de Glee-groep boven wat dan ook zal plaatsen.
Kortom, Glee is aan veel veranderingen onderhevig geweest doordat veel van de groep afgestudeerd zijn en ergens anders heen gingen. De cast is aangevuld met nieuwe talenten, allemaal met hun eigen sterke en zwakke punten. Ook is er iets meer aandacht naar de problemen die ontstaan zodra je weggaat uit de vertrouwde omgeving van school, maar uiteindelijk blijkt toch dat het eigenlijk vrijwel hetzelfde is. Dit is jammer, want Glee had veel interessanter kunnen worden. Er is zeker een creatieve oplossing is bedacht voor het gat dat ontstond na het opstappen van zoveel vaste Glee-leden. Toch blijft het steken dat de naam van de groep, de New Directions, net iets teveel vast lijkt te klampen aan de oude formule. Het zou interessanter geweest zijn als er echt een compleet nieuwe richting ingeslagen zou worden.
Volg GleeIn de eerste helft van het vierde seizoen maken we al kennis met nieuwe karakters die de leegtes vullen die Rachel (Lea Michele) en Kurt (Chris Colfer) achterlieten nadat ze naar New York zijn verhuisd. Zoals we gewend zijn van Glee, vertegenwoordigen al die personages op de een of andere manier een minderheid in de Amerikaanse cultuur. Zo is er een jongen die graag een vrouw wil zijn, Wayne/Unique (Alex Newell), en is er een meisje met anorexia, Marley (Melissa Benoist). In de tweede helft van het seizoen worden die karakters iets meer uitgediept. Dit wordt uitgebeeld op de typische Glee-manier, want langzaamaan komen de personages erachter dat ze alles kunnen krijgen wat ze willen, zolang ze maar in zichzelf en elkaar geloven.
Hoewel dit thema als altijd sterk aanwezig is in de serie, krijgt Glee bij vlagen een iets volwassener lading. Dit is niet verrassend, aangezien de karakters ook steeds ouder worden en met andere problemen te maken krijgen. Een voorbeeld hiervan is Rachel, die compleet in haar nieuwe leven wordt geabsorbeerd dat ze totaal verandert en Kurt haar niet meer herkent. Ook krijgt ze een nieuwe vriend, die achteraf een gigolo blijkt te zien. De manier waarop dit uitgebeeld wordt, met een liedje, is met een nieuw soort veelbelovende creativiteit gebracht, maar helaas blijft het bij een enkele hoogtepunt. De vele muziek die we door het seizoen te horen krijgen lijkt juist zelfs meer gericht te zijn op een jonger publiek. Waar de eerste helft afsloot met Psy’s megahit Gangnam Style, gaat de muziek in deze lijn verder en krijgen we vooral moderne hits te horen, wat jammer is aangezien Glee eerder juist een fijne mix tussen oude klassiekers en nieuwe muziek ten gehore bracht. Er zijn wel een aantal thema-afleveringen als een over Stevie Wonder, maar verder blijft de focus toch op moderne muziek liggen. Dit laat zien dat Glee steeds meer gericht is op een jonger publiek dat graag populaire muziek wil horen.
Niet alleen de muziekkeuze laat zien dat Glee sterk reageert op wat Amerika beweegt: sommige afleveringen zijn sterk gebaseerd op echte gebeurtenissen, zoals die wanneer een schutter de school bedreigt. In deze spannendste aflevering tot nu toe spelen de makers slim in op het nieuws in Amerika, en krijgt de serie zelfs een realistisch tintje mee, wat de serie zeker goed doet. Dat het achteraf een ongeluk blijkt te zijn, is alleen maar prettig omdat het recht doet aan het feit dat er niet al te ernstige dingen gebeuren en dat alles op te lossen lijkt te zijn. Dit wordt ook duidelijk in de aflevering waar een van de jongens een liedje van Chris Brown wil zingen. De meisjes zijn hierop tegen omdat hij bekend staat als iemand die vrouwen slaat. Hier snijdt de serie een stukje feminisme aan, maar ook dit wordt simpel opgelost door te zeggen dat het om de muziek gaat, en niet de artiest erachter. Aan de ene kant is dit precies waar Glee voor staat, maar aan de andere kant zou wat meer diepgang ook prettig zijn. De karakters maken eenzelfde ontwikkeling mee. Aangezien ze allemaal hun eigen problemen hebben, krijgen deze niet allemaal evenveel aandacht. Dit is jammer, want het laat zien dat de makers van de serie duidelijk hun voorkeur hebben voor sommige personages. Zo is het, net als in de vorige drie seizoenen, dat vaste cast-leden Artie en Tina nog steeds bijzonder weinig te zeggen hebben terwijl het leven en de liefdesproblemen van nieuwe ster Marley wel heel erg uitvergroot worden. In New York gaat het er hetzelfde aan toe; Rachel ontpopt zich als een ware diva op haar opleiding Nyada, terwijl Kurt nog steeds terugverlangt naar zijn ex Blaine (Darren Criss). Wel tekenend is de aflevering dat Rachel auditie doet voor de hoofdrol in haar favoriete musical en ze ‘Don’t Stop Believing’ van Journey doet, het eerste liedje dat de cast ooit met elkaar zong. Dankzij dit nummer is ze door naar de volgende ronde en het laat ook zien dat ze altijd de Glee-groep boven wat dan ook zal plaatsen.
Kortom, Glee is aan veel veranderingen onderhevig geweest doordat veel van de groep afgestudeerd zijn en ergens anders heen gingen. De cast is aangevuld met nieuwe talenten, allemaal met hun eigen sterke en zwakke punten. Ook is er iets meer aandacht naar de problemen die ontstaan zodra je weggaat uit de vertrouwde omgeving van school, maar uiteindelijk blijkt toch dat het eigenlijk vrijwel hetzelfde is. Dit is jammer, want Glee had veel interessanter kunnen worden. Er is zeker een creatieve oplossing is bedacht voor het gat dat ontstond na het opstappen van zoveel vaste Glee-leden. Toch blijft het steken dat de naam van de groep, de New Directions, net iets teveel vast lijkt te klampen aan de oude formule. Het zou interessanter geweest zijn als er echt een compleet nieuwe richting ingeslagen zou worden.
Reacties (1)