Leuk?
0
0
Bekijk stemmen
Getting On - Seizoen 1 (DVD)
In de Amerikaanse serie Getting On (2013) wordt het leven van dokter Jenna James, verpleegsters Dawn en DiDi en het hoofd van de verpleegkunde Patsy de la Serda in het Mt. Palms ziekenhuis in Long Beach, California, gevolgd. De serie is gebaseerd op de gelijknamige comedyserie van de BBC uit 2009. Het eerste seizoen telt zes afleveringen, die ieder een half uur duren.
Dokter Jenna James (Laurie Metcalf, Roseanne) is een arts die wegens het zwaaien met een scalpel verplicht op de verzorgende afdeling van het ziekenhuis terecht komt. Nog altijd hopend op een medische doorbraak, vestigt ze haar hoop op een onderzoek naar poep. Geobsedeerd door dit onderwerp eist ze, wanneer een patiënt in de wachtkamer op een stoel gepoept heeft, van verpleegkundige DiDi (Niecy Nash, Reno 911) dat ze ervoor zorgt dat er een monster van de drol naar het laboratorium wordt gestuurd.
De bureaucratie die bij het opruimen van de poep komt kijken, leidt tot het eerste absurde moment van de serie. Het is voor DiDi haar eerste dag in het ziekenhuis en ze snapt niet zo goed wat er gebeurt. Van Dawn (Alex Borstein, Family Guy) moet ze een ‘incidentenrapport’ maken, van haar baas Beverly Raymes, op dat moment nog hoofd van de verpleging, moet ze de drol opruimen en de ruimte steriliseren en van dokter James moet ze per se de poep op zijn plek laten liggen.
Wat volgt zijn verschillende lachwekkende momenten om de bijdehante patiënten, onderlinge scheldpartijen van het personeel en een dronken verpleegster. Ook komt er een nieuw hoofd van de verpleegafdeling, Patsy de la Serda (Mel Rodriguez, Running Wilde), die een nieuw programma instelt om de chaotische afdeling beter te maken: het ‘make someone happy’-programma. Dokter James vindt het programma uiteraard onzin en probeert niet eens aardiger te zijn tegen patiënten en collega’s. Daarnaast heeft ze alleen oog voor haar poeponderzoek en een conferentie in Cleveland, waar ze niet alleen haar onderzoek wil promoten, maar waar ze ook een nieuwe baan wil krijgen.
Niet alleen probeert de serie je te laten lachen om wat er op de afdeling gebeurt, het laat ook zien hoe bekrompen en bureaucratisch sommige artsen en ziekenhuizen zijn. Als de dokter een bed tekort komt bijvoorbeeld, wordt er een patiënt naar huis gestuurd, ook al is dat nog niet de bedoeling. Of wanneer dokter James zichzelf en haar werk belangrijker vindt dan een patiënt die net geopereerd is en moet rusten. Gevolg: ruzie op de gang met twee zieke patiënten in hun bed daarbij.
De patiënten op de afdeling zijn bijna allemaal breekbare ouderen, die veel zorg nodig hebben. DiDi is de enige die probeert de patiënt zo goed mogelijk op zijn gemak te stellen en die over empathisch vermogen beschikt. De andere dokters en verpleegkundigen doen gewoon hun werk en denken niet aan wat een zieke patiënt en diens familie allemaal doormaakt.
Deze serie is grappig, apart en aandoenlijk. Een groot pluspunt is dat niet één keer het ziekenhuis wordt verlaten. Het hele verhaal wordt verteld in het ziekenhuis, wat de serie sterk maakt. De korte afleveringen zorgen voor even wat vermaak, maar doordat je meteen in het verhaal zit is het fijn om meerdere afleveringen achter elkaar te kijken.
Volg Getting OnDokter Jenna James (Laurie Metcalf, Roseanne) is een arts die wegens het zwaaien met een scalpel verplicht op de verzorgende afdeling van het ziekenhuis terecht komt. Nog altijd hopend op een medische doorbraak, vestigt ze haar hoop op een onderzoek naar poep. Geobsedeerd door dit onderwerp eist ze, wanneer een patiënt in de wachtkamer op een stoel gepoept heeft, van verpleegkundige DiDi (Niecy Nash, Reno 911) dat ze ervoor zorgt dat er een monster van de drol naar het laboratorium wordt gestuurd.
De bureaucratie die bij het opruimen van de poep komt kijken, leidt tot het eerste absurde moment van de serie. Het is voor DiDi haar eerste dag in het ziekenhuis en ze snapt niet zo goed wat er gebeurt. Van Dawn (Alex Borstein, Family Guy) moet ze een ‘incidentenrapport’ maken, van haar baas Beverly Raymes, op dat moment nog hoofd van de verpleging, moet ze de drol opruimen en de ruimte steriliseren en van dokter James moet ze per se de poep op zijn plek laten liggen.
Wat volgt zijn verschillende lachwekkende momenten om de bijdehante patiënten, onderlinge scheldpartijen van het personeel en een dronken verpleegster. Ook komt er een nieuw hoofd van de verpleegafdeling, Patsy de la Serda (Mel Rodriguez, Running Wilde), die een nieuw programma instelt om de chaotische afdeling beter te maken: het ‘make someone happy’-programma. Dokter James vindt het programma uiteraard onzin en probeert niet eens aardiger te zijn tegen patiënten en collega’s. Daarnaast heeft ze alleen oog voor haar poeponderzoek en een conferentie in Cleveland, waar ze niet alleen haar onderzoek wil promoten, maar waar ze ook een nieuwe baan wil krijgen.
Niet alleen probeert de serie je te laten lachen om wat er op de afdeling gebeurt, het laat ook zien hoe bekrompen en bureaucratisch sommige artsen en ziekenhuizen zijn. Als de dokter een bed tekort komt bijvoorbeeld, wordt er een patiënt naar huis gestuurd, ook al is dat nog niet de bedoeling. Of wanneer dokter James zichzelf en haar werk belangrijker vindt dan een patiënt die net geopereerd is en moet rusten. Gevolg: ruzie op de gang met twee zieke patiënten in hun bed daarbij.
De patiënten op de afdeling zijn bijna allemaal breekbare ouderen, die veel zorg nodig hebben. DiDi is de enige die probeert de patiënt zo goed mogelijk op zijn gemak te stellen en die over empathisch vermogen beschikt. De andere dokters en verpleegkundigen doen gewoon hun werk en denken niet aan wat een zieke patiënt en diens familie allemaal doormaakt.
Deze serie is grappig, apart en aandoenlijk. Een groot pluspunt is dat niet één keer het ziekenhuis wordt verlaten. Het hele verhaal wordt verteld in het ziekenhuis, wat de serie sterk maakt. De korte afleveringen zorgen voor even wat vermaak, maar doordat je meteen in het verhaal zit is het fijn om meerdere afleveringen achter elkaar te kijken.
Reacties (0)