Leuk?
0
0
Bekijk stemmen
Trapped (2015) - Seizoen 2
Tien tegen één van u niet weet waar Seydisfjördur ligt. Echt erg is dat niet, maar het betekent wel dat u nog niet heeft kennis gemaakt met de IJslandse politieserie Trapped. Want Trapped speelt in dat afgelegen stadje in de Oostfjorden. In ‘het noorden’, zoals de personages ook wel zeggen. En wie de serie wel heeft gezien, weet dat ‘beschaving’ daar een heel eigen betekenis heeft. Dat krijg je in een gemeenschap die soms letterlijk gevangen zit in de beperkingen van een meedogenloos klimaat. Zo was het tenminste in het eerste seizoen.
In seizoen 2 heeft de winter plaats gemaakt voor een milder jaargetijde, maar echt vriendelijk oogt het in ‘het noorden’ nog steeds niet. IJsland is kaal en kil, onherbergzaam vooral. Hinrika (Ilmur Kristjánsdóttir, Astridur), die we nog kennen uit seizoen 1, is inmiddels hoofdcommissaris geworden en Asgeir (Ingvar Eggert Sigurdsson, Viggó) is nog steeds haar hondstrouwe rechterhand. Maar de rust is er inmiddels weergekeerd. Daarin komt echter verandering als in Reykjavik een man zichzelf in brand steekt. Dat is op zich al dramatisch genoeg, maar dat hij daarbij de minister van Financiën mee in brand steekt, maakt de impact van zijn daad des te groter. Het blijkt te gaan om Gisli Thórsisson, woonachtig in Seydisfjördur en een tweelingbroer van de minister. Wat bracht deze man tot zijn wanhoopsdaad: op die vraag mag de politie proberen een antwoord te vinden. Aangezien er bij de recherche in Reykjavik iemand werkt die uit het kleine kustplaatsje komt, krijgt hij de klus toegewezen. Het gaat natuurlijk om Andri Olafsson (Olafur Darri Olafsson, The Missing), die we nog kennen uit seizoen 1. Andri reist dus af naar de plaats waar hij jarenlang heeft gewoond; met (ex-)vrouw en kinderen. Twee dochters om precies te zijn, van wie er een nog in Seydisfjördur woont. Bij haar tante; met haar ouders wil zij al geruime tijd niets meer te maken hebben. Dat is verhaallijn nummer twee.
Andri’s zoektocht brengt allereerst een weinig frisse campagne van rechts-extremisten aan het licht. Ze maken bezwaar tegen de energiecentrale vlakbij het stadje – en dan met name tegen de buitenlandse werknemers die er werken – en stellen alles in het werk om de komst van een nieuwe aluminiumsmelterij tegen te houden. ‘Hamer van Thor’ noemen zij zichzelf en geen enkele vorm van geweld gaat hun te ver. Merkwaardig genoeg wordt die verhaallijn aan het eind van de vierde aflevering afgehecht; en dan hebben we nog zes afleveringen te gaan. Er is dus meer aan de hand en daarin lijkt de familie van broer en zus Thórssisson een belangrijke rol te spelen. Het kan toch geen toeval zijn dat er meerdere familieleden op gewelddadige wijze om het leven komen? Al snel wordt dan duidelijk dat we weer op bekend terrein gekomen zijn: de kleine gemeenschap heeft zo haar geheimen, die jarenlang verborgen blijven maar uiteindelijk toch aan de oppervlakte komen. Zo was het in seizoen 1, zo is het ook in het tweede seizoen.
Trapped wordt op het omslag van de dvd-box een kijkcijferkanon genoemd en dat is geen woord teveel gezegd; dat wil zeggen: waar het seizoen 1 betreft. Ik vind dat nog steeds een van de beste series die de Scandinavische productiemachine heeft voortgebracht (en dat is heel wat). Mijn verwachtingen waren dan ook hooggespannen toen seizoen 2 beschikbaar kwam. Die werden echter niet waargemaakt; laat ik daar maar geen doekjes om winden. Ten eerste is het raar dat aan de belangrijkste verhaallijn een kortere voorafgaat die zonder moeite gemist had kunnen worden. Het familiegeheim waar het uiteindelijk om gaat, staat helemaal los van het thema van de vreemdelingenhaat. De producent heeft in een interview verteld dat hij de serie een ‘universeler’ karakter wilde geven en daarom ‘universele’ thema’s heeft verwerkt omdat het Trapped-publiek overal ter wereld te vinden is. Leuk geprobeerd, zou ik zeggen, maar voor mij werkte het niet. Ook de liefdesrelatie tussen twee homofiele jongemannen had gemist kunnen worden.
Een ander punt van kritiek betreft de dialogen, die op mij vaak erg onnozel overkwamen. In een goed verhaal kan geen woord gemist worden. Dat kan helaas van Trapped niet gezegd worden. Het meest authentiek vond ik de scenes in het politiebureau van Seydisfjördur; daar gaat het er nog echt ‘IJslands’ (zoals de producent het noemde) aan toe. Onvergeeflijk amateuristisch dus, met de onverbeterlijke Asgeir in de hoofdrol. Sympathiek, van goede wil, maar volstrekt ongeschikt voor politiewerk dat verder gaat dan optreden tegen dronken vechtersbazen of te harde rijdende jongelui. Met deze keer fatale gevolgen.
Waar het verhaal in Trapped 1 van begin tot eind authentiek aanvoelde, deed seizoen 2 geforceerd aan. Bepaalde thema’s moésten er blijkbaar in, zoals de aluminiumindustrie, die een grote impact heeft op het ongerepte IJslandse landschap, de xeno- en homofobie en het eigen-volk-eerst-gedoe. Natuurlijk wil je weten wie de moord op Finnur, de voorman uit de energiecentrale, op zijn geweten heeft en waarom hij vermoord is. Waarom Gisli zichzelf en zijn tweelingzuster in brand stak en welk geheim die tweelingzus al jaren met zich meedraagt. Maar dat had zonder al die franje gekund. Dan was het verhaal ongetwijfeld overtuigender geweest.
Volg ÓfærdIn seizoen 2 heeft de winter plaats gemaakt voor een milder jaargetijde, maar echt vriendelijk oogt het in ‘het noorden’ nog steeds niet. IJsland is kaal en kil, onherbergzaam vooral. Hinrika (Ilmur Kristjánsdóttir, Astridur), die we nog kennen uit seizoen 1, is inmiddels hoofdcommissaris geworden en Asgeir (Ingvar Eggert Sigurdsson, Viggó) is nog steeds haar hondstrouwe rechterhand. Maar de rust is er inmiddels weergekeerd. Daarin komt echter verandering als in Reykjavik een man zichzelf in brand steekt. Dat is op zich al dramatisch genoeg, maar dat hij daarbij de minister van Financiën mee in brand steekt, maakt de impact van zijn daad des te groter. Het blijkt te gaan om Gisli Thórsisson, woonachtig in Seydisfjördur en een tweelingbroer van de minister. Wat bracht deze man tot zijn wanhoopsdaad: op die vraag mag de politie proberen een antwoord te vinden. Aangezien er bij de recherche in Reykjavik iemand werkt die uit het kleine kustplaatsje komt, krijgt hij de klus toegewezen. Het gaat natuurlijk om Andri Olafsson (Olafur Darri Olafsson, The Missing), die we nog kennen uit seizoen 1. Andri reist dus af naar de plaats waar hij jarenlang heeft gewoond; met (ex-)vrouw en kinderen. Twee dochters om precies te zijn, van wie er een nog in Seydisfjördur woont. Bij haar tante; met haar ouders wil zij al geruime tijd niets meer te maken hebben. Dat is verhaallijn nummer twee.
Andri’s zoektocht brengt allereerst een weinig frisse campagne van rechts-extremisten aan het licht. Ze maken bezwaar tegen de energiecentrale vlakbij het stadje – en dan met name tegen de buitenlandse werknemers die er werken – en stellen alles in het werk om de komst van een nieuwe aluminiumsmelterij tegen te houden. ‘Hamer van Thor’ noemen zij zichzelf en geen enkele vorm van geweld gaat hun te ver. Merkwaardig genoeg wordt die verhaallijn aan het eind van de vierde aflevering afgehecht; en dan hebben we nog zes afleveringen te gaan. Er is dus meer aan de hand en daarin lijkt de familie van broer en zus Thórssisson een belangrijke rol te spelen. Het kan toch geen toeval zijn dat er meerdere familieleden op gewelddadige wijze om het leven komen? Al snel wordt dan duidelijk dat we weer op bekend terrein gekomen zijn: de kleine gemeenschap heeft zo haar geheimen, die jarenlang verborgen blijven maar uiteindelijk toch aan de oppervlakte komen. Zo was het in seizoen 1, zo is het ook in het tweede seizoen.
Trapped wordt op het omslag van de dvd-box een kijkcijferkanon genoemd en dat is geen woord teveel gezegd; dat wil zeggen: waar het seizoen 1 betreft. Ik vind dat nog steeds een van de beste series die de Scandinavische productiemachine heeft voortgebracht (en dat is heel wat). Mijn verwachtingen waren dan ook hooggespannen toen seizoen 2 beschikbaar kwam. Die werden echter niet waargemaakt; laat ik daar maar geen doekjes om winden. Ten eerste is het raar dat aan de belangrijkste verhaallijn een kortere voorafgaat die zonder moeite gemist had kunnen worden. Het familiegeheim waar het uiteindelijk om gaat, staat helemaal los van het thema van de vreemdelingenhaat. De producent heeft in een interview verteld dat hij de serie een ‘universeler’ karakter wilde geven en daarom ‘universele’ thema’s heeft verwerkt omdat het Trapped-publiek overal ter wereld te vinden is. Leuk geprobeerd, zou ik zeggen, maar voor mij werkte het niet. Ook de liefdesrelatie tussen twee homofiele jongemannen had gemist kunnen worden.
Een ander punt van kritiek betreft de dialogen, die op mij vaak erg onnozel overkwamen. In een goed verhaal kan geen woord gemist worden. Dat kan helaas van Trapped niet gezegd worden. Het meest authentiek vond ik de scenes in het politiebureau van Seydisfjördur; daar gaat het er nog echt ‘IJslands’ (zoals de producent het noemde) aan toe. Onvergeeflijk amateuristisch dus, met de onverbeterlijke Asgeir in de hoofdrol. Sympathiek, van goede wil, maar volstrekt ongeschikt voor politiewerk dat verder gaat dan optreden tegen dronken vechtersbazen of te harde rijdende jongelui. Met deze keer fatale gevolgen.
Waar het verhaal in Trapped 1 van begin tot eind authentiek aanvoelde, deed seizoen 2 geforceerd aan. Bepaalde thema’s moésten er blijkbaar in, zoals de aluminiumindustrie, die een grote impact heeft op het ongerepte IJslandse landschap, de xeno- en homofobie en het eigen-volk-eerst-gedoe. Natuurlijk wil je weten wie de moord op Finnur, de voorman uit de energiecentrale, op zijn geweten heeft en waarom hij vermoord is. Waarom Gisli zichzelf en zijn tweelingzuster in brand stak en welk geheim die tweelingzus al jaren met zich meedraagt. Maar dat had zonder al die franje gekund. Dan was het verhaal ongetwijfeld overtuigender geweest.
Reacties (0)