Leuk?
1
0
Bekijk stemmen
Flashpoint - Seizoen 1
Deze recensie is geschreven door Wilco van Doorn.
Best Serieminnend Nederland,
Met enige schroom heb ik mijnserie.nl aangegeven dat ik wel bereid was de recensie van 3 seizoenen Flashpoint op me te nemen. Inmiddels heb ik het eerste seizoen gezien en ben ik alweer diep in het tweede seizoen gedoken. Tijdens het bekijken van alle afleveringen tot nog toe, moet me iets van het hart. Waarom hebben jullie met zijn allen deze serie laten verpieteren tot een serie die je gratis kan krijgen bij de aankoop van een Veronica-gids? Waarom hebben we deze serie niet massaal omarmd?
Laat me aangeven waar we het over hebben. Flashpoint seizoen 1 is een 13-delige serie uitgezonden en mede geproduceerd door CTV in Canada. Een Canadese serie die goed kijkt naar Amerikaanse voorbeelden, maar toch met een eigen ‘touch’ het publiek wil bereiken.
De serie handelt over het SRU-team, dat staat voor Strategic Response Unit. Binnen dit team leren we met name vier belangrijke hoofdpersonen kennen. De ervaren rot: Ed Lane, gespeeld door Hugh Dillon. De vrouw met ballen: Jules, gespeeld door Amy Jo Johnson (Power Rangers). De onderhandelkoning: Gregory Parker, gespeeld door Enrico Colantoni (Veronica Mars, Just shoot me) en tot slot het groentje: Sam Braddock gespeeld door David Paetkau (Whistler, Lax). Dit politieteam wordt opgeroepen op het moment dat een situatie meer expertise vraagt dan de reguliere agenten kunnen bieden. Denk hierbij bijvoorbeeld aan gijzelingszaken.
Wat in mijn ogen de serie zo ontzettend sterk maakt, is de gedurfde opbouw. Elke aflevering begint met een scene waarin duidelijk wordt hoe gespannen de situatie gaat worden in de aflevering. Daarna spoelt het verhaal zich terug en merken we dat een alledaagse situatie binnen enkele minuten kan veranderen in een kruidvat vol emoties, geweld en soms ook gewoon blinde haat. Het team wordt ernaartoe geroepen, waarna bijna in elke aflevering eenzelfde soort procedure plaatsvindt.
Men richt een commandopost op als centraal punt waarvanuit alle subteams worden aangestuurd. Enkele SRU-leden vormen een dodelijk team, anderen vormen een niet zo dodelijk team. De onderhandelaar probeert informatie te verzamelen over de dader om daarmee in gesprek te komen en te blijven met deze persoon. Zowel het dodelijke als niet-dodelijke team zoeken een positie op van waarvandaan ze de zaak kunnen oplossen en uiteindelijk wordt dit met of zonder geweld tot een goed eind gebracht.
Beste lezers, tot dusver snap ik ook wel dat het allemaal te clichématig of te formulematig klinkt. Ook ik heb een hekel aan voorspelbare series, toch geloof ik dat deze serie ondanks zijn formulematigheid iets heel bijzonders doet. Het laat een menselijke kant zien van zowel de daders, als van het team dat deze daden moet oplossen. Los van het vaak beladen verhaal per episode, spelen ook de gevoelens en gedachten van het team een belangrijke rol. Het worden personen die je stukje bij beetje leert begrijpen en die ervoor zorgen dat je daadwerkelijk mee leeft.
Daarnaast is me opgevallen dat de gastacteurs in seizoen 1 van uitzonderlijk hoge kwaliteit zijn. De verhalen zijn geloofwaardig en zorgden regelmatig voor een behoorlijke brok in de keel.
Wat ik ook nog wil aanmerken is dat de serie ontzettend vlot gemonteerd is en per aflevering redelijk de tijd pakt om de nieuwe personages te introduceren. Het is niet zo dat de situatie na zeven minuten al duidelijk is, vaak duurt het minimaal tien minuten voor het verhaal daadwerkelijk op gang komt. Dit is absoluut niet storend en trekt me des te meer mee in hetgeen de karakters overkomt.
Serieminnend Nederland, kunnen wij niet accepteren dat een politieserie emotioneel wil zijn? Zoeken wij actie en geweld en boeit het ons minder dat de moordenaar er ook weinig aan kan doen dat hij nu zijn pistool richt op andere onschuldigen? Dan snap ik dat we Flashpoint laten liggen. Aan de andere kant, is dit dan niet de serie die we als man samen met onze vrouw (of vriendin) kunnen kijken. Ditzelfde geldt uiteraard voor de vrouwen.
Ik vind het een geweldige serie en kan dan ook niet anders dan een 8,6 (dat is inderdaad een 9) toevoegen aan het eerste seizoen.
Volg FlashpointBest Serieminnend Nederland,
Met enige schroom heb ik mijnserie.nl aangegeven dat ik wel bereid was de recensie van 3 seizoenen Flashpoint op me te nemen. Inmiddels heb ik het eerste seizoen gezien en ben ik alweer diep in het tweede seizoen gedoken. Tijdens het bekijken van alle afleveringen tot nog toe, moet me iets van het hart. Waarom hebben jullie met zijn allen deze serie laten verpieteren tot een serie die je gratis kan krijgen bij de aankoop van een Veronica-gids? Waarom hebben we deze serie niet massaal omarmd?
Laat me aangeven waar we het over hebben. Flashpoint seizoen 1 is een 13-delige serie uitgezonden en mede geproduceerd door CTV in Canada. Een Canadese serie die goed kijkt naar Amerikaanse voorbeelden, maar toch met een eigen ‘touch’ het publiek wil bereiken.
De serie handelt over het SRU-team, dat staat voor Strategic Response Unit. Binnen dit team leren we met name vier belangrijke hoofdpersonen kennen. De ervaren rot: Ed Lane, gespeeld door Hugh Dillon. De vrouw met ballen: Jules, gespeeld door Amy Jo Johnson (Power Rangers). De onderhandelkoning: Gregory Parker, gespeeld door Enrico Colantoni (Veronica Mars, Just shoot me) en tot slot het groentje: Sam Braddock gespeeld door David Paetkau (Whistler, Lax). Dit politieteam wordt opgeroepen op het moment dat een situatie meer expertise vraagt dan de reguliere agenten kunnen bieden. Denk hierbij bijvoorbeeld aan gijzelingszaken.
Wat in mijn ogen de serie zo ontzettend sterk maakt, is de gedurfde opbouw. Elke aflevering begint met een scene waarin duidelijk wordt hoe gespannen de situatie gaat worden in de aflevering. Daarna spoelt het verhaal zich terug en merken we dat een alledaagse situatie binnen enkele minuten kan veranderen in een kruidvat vol emoties, geweld en soms ook gewoon blinde haat. Het team wordt ernaartoe geroepen, waarna bijna in elke aflevering eenzelfde soort procedure plaatsvindt.
Men richt een commandopost op als centraal punt waarvanuit alle subteams worden aangestuurd. Enkele SRU-leden vormen een dodelijk team, anderen vormen een niet zo dodelijk team. De onderhandelaar probeert informatie te verzamelen over de dader om daarmee in gesprek te komen en te blijven met deze persoon. Zowel het dodelijke als niet-dodelijke team zoeken een positie op van waarvandaan ze de zaak kunnen oplossen en uiteindelijk wordt dit met of zonder geweld tot een goed eind gebracht.
Beste lezers, tot dusver snap ik ook wel dat het allemaal te clichématig of te formulematig klinkt. Ook ik heb een hekel aan voorspelbare series, toch geloof ik dat deze serie ondanks zijn formulematigheid iets heel bijzonders doet. Het laat een menselijke kant zien van zowel de daders, als van het team dat deze daden moet oplossen. Los van het vaak beladen verhaal per episode, spelen ook de gevoelens en gedachten van het team een belangrijke rol. Het worden personen die je stukje bij beetje leert begrijpen en die ervoor zorgen dat je daadwerkelijk mee leeft.
Daarnaast is me opgevallen dat de gastacteurs in seizoen 1 van uitzonderlijk hoge kwaliteit zijn. De verhalen zijn geloofwaardig en zorgden regelmatig voor een behoorlijke brok in de keel.
Wat ik ook nog wil aanmerken is dat de serie ontzettend vlot gemonteerd is en per aflevering redelijk de tijd pakt om de nieuwe personages te introduceren. Het is niet zo dat de situatie na zeven minuten al duidelijk is, vaak duurt het minimaal tien minuten voor het verhaal daadwerkelijk op gang komt. Dit is absoluut niet storend en trekt me des te meer mee in hetgeen de karakters overkomt.
Serieminnend Nederland, kunnen wij niet accepteren dat een politieserie emotioneel wil zijn? Zoeken wij actie en geweld en boeit het ons minder dat de moordenaar er ook weinig aan kan doen dat hij nu zijn pistool richt op andere onschuldigen? Dan snap ik dat we Flashpoint laten liggen. Aan de andere kant, is dit dan niet de serie die we als man samen met onze vrouw (of vriendin) kunnen kijken. Ditzelfde geldt uiteraard voor de vrouwen.
Ik vind het een geweldige serie en kan dan ook niet anders dan een 8,6 (dat is inderdaad een 9) toevoegen aan het eerste seizoen.
Reacties (0)