Final Space - Seizoen twee

Alweer een maandje geleden schreef ik mijn recensie over het eerste seizoen van Final Space. Een leuk en goed seizoen met oprechte komedie voor het oudere publiek. Maar kan seizoen twee tippen aan dit succes en weet het de al goed ontwikkelde personages naar een volgend niveau te tillen? Daar kom ik straks op terug.

Nogsteeds volgen we de altijd positieve en soms wat naïeve ruimtevaarder, Gary Goodspeed (Olan Rogers, BalloonShop). Ditmaal zit hij niet in zijn piere eentje een gevangenisstraf uit, maar zweeft hij na de gebeurtenissen van seizoen één doelloos (en bijna levenloos) door de ruimte. Of te wel we pakken het verhaal op waar we in seizoen één zijn geëindigd. Goed om de serie dus lekker te binchen. Gary eindigt, samen met de nieuwe en geüpgraded versie van HUE (Tom Kenny, SpongeBob SquarePants), na een kort avontuurtje op een vuilnisbeltplaneet. Deze planeet wordt beheerd door niemand anders dan Clarence (Conan O’Brien, Conan), een personage die eerder voorkwam in seizoen één. Alleen ditmaal is hij niet alleen. Hij wordt vergezeld door zijn kinderen. Ash Graven (Ashly Burch, Mythic Quest: Raven’s Banquet) en Fox (Ron Funches, Harley Quinn). Voor beide kids geldt dat het niet de doorsnee buurkinderen zijn. Maar daar kom je later in het seizoen wel achter.



Terug naar Gary. Hij is inmiddels weer herenigd met Little Cato (Steven Yeun, 3Below: Tales of Arcadia) en KVN (Fred Armisen, Mike Tyson Mysteries) en heeft kennis gemaakt met HUE zijn nieuwe liefdesinteresse en nieuwe AI in de serie, AVA (Jane Lynch, Glee). Het nieuwe team is dus compleet en na het winnen van een Death Race ontmoeten ze de Titan Bolo. Met een belofte dat hij Gary kan helpen om Quinn terug te krijgen uit Final Space, wordt een nieuw doel gezet voor het team. Zoek de vijf dimensionale sleutels. Het avontuur begint. Een botsing met een verscheuring in tijd en een planeet die de donkere zone in wordt gezogen zijn maar een paar van de problemen die in seizoen twee voorkomen. Maar de belangrijkste is dat Gary erin slaagt contact te maken met zijn van hem vervreemde moeder.

De stemacteurs uit seizoen een zijn wederom teruggekeerd om een goede en op sommige momenten zelfs mooie performance neer te zetten.

Het tweede seizoen start niet op hetzelfde niveau als dat seizoen één eindigde. In de eerste aflevering worden al veel nieuwe personages geïntroduceerd. Combineer dit met een wat matig script en de eerste aflevering(en) van seizoen twee voelt al gelijk wat trager aan. De matige kwaliteit (in vergelijking met seizoen een, want het zijn nog altijd goede afleveringen) zet zich door tot de aflevering ‘The Other Side’. De aflevering waar goed ontwikkelde personages (voornamelijk Little Cato) nog meer worden doorontwikkeld. Gelukkig wordt het vanaf The Other Side alleen maar beter. Het verhaal komt in een stroomversnelling en komt in een lekker tempo. Gekke draaien in het verhaal zorgen ervoor dat je niet meer exact weet wat er zou moeten gebeuren. Laat ik het zo zeggen: je weet niet wie of wat je moet geloven aan het einde van seizoen twee.

[image-187983]

De uitbreiding naar 13 afleveringen viel haast niet op. Als je de serie eenmaal aan het binchen bent, dan kunnen die laatste 20 minuten er ook nog wel bij kijken. De stemacteurs uit seizoen een zijn wederom teruggekeerd om een goede en op sommige momenten zelfs mooie performance neer te zetten. Die oprechte komedie uit seizoen één wist zich weer terug te vinden in seizoen twee. En net als seizoen één maakte Final Space mij op sommige momenten oprecht blij en op sommige momenten wist het mij ook te raken.

Het tweede seizoen komt wat stroef op gang, maar na een aantal afleveringen komt het seizoen weer lekker op stoom. Sci-fi, oprechte komedie en een hint van drama zorgen nog altijd voor een geinige combinatie en ik denk dat dat ook een van de sterke punten is van Final Space. Op naar seizoen drie.