Is Sergio echt een levensgevaarlijke moordenaar die zijn ouders over het balkon heeft gegooid? Op deze vraag probeert psychiater Ana antwoord te krijgen. Zij volgt Sergio, zonder zijn medeweten, na zijn vrijlating om zo achter zijn ware aard te komen. Wanneer de ouders van Sergio Ciscar (Arón Piper, Elite) worden vermoord door over het balkon te zijn gegooid, wordt hij gelijk als verdachte opgepakt. Hoewel hij zelf niks zegt over de noodlottige avond wordt hij toch veroordeeld en belandt hij in een instelling voor minderjarigen. Zo’n zes jaar later wordt hij vrijgelaten en ontfermt mentor Natanael (Ramiro Blas, Vis a Vis) zich over hem terwijl Sergio terug zijn intrek neemt in het ouderlijk huis. Maar er blijken meer mensen te zijn die hem nog altijd in de gaten te houden.
De scripts en situaties waarin de karakters zich bevinden komen eerder uit een soapserie dan een psychologische thriller.
Ana Dussuel (Almudena Amor) is een psychiater die jaren terug al bij de zaak betrokken was. Zij heeft een soort obsessie voor Sergio ontwikkeld en krijgt toestemming om hem voor haar studie te volgen. Zonder Sergio’s medeweten installeren zij en haar team camera’s in zijn huis en houden ze hem binnens- en buitenshuis continu in de gaten. Het doel van de studie is om erachter te komen of Sergio nog altijd gevaarlijk is. Maar Ana blijkt ook zo haar persoonlijke redenen te hebben om hem te volgen.
De start van El Silencio was niet bepaald veelbelovend. Het onrealistische en onsamenhangende verhaal maakt dat je als kijker met heel veel vragen overblijft na het zien van de eerste aflevering. Helaas verandert hier niet veel aan gedurende de rest van het seizoen. Details blijken keer op keer niet te kloppen of zijn veel te ingewikkeld. De verhaallijnen die zich op de achtergrond afspelen zorgen bovendien voor meer onduidelijkheid in plaats van spanning. De karakterontwikkeling is tevens niet erg goed, geen enkel personage is sympathiek en de beslissingen die ze nemen zijn veelal onlogisch.
Tijdens zijn straf blijkt Sergio de nodige aandacht te hebben gehad van groupies. Eén van de meiden die brieven naar hem schreef is Marta (Christina Kovani). Na Sergio’s vrijlating zoeken zij contact met elkaar, al houdt zij dit wel geheim voor haar familie en vriendje Eneko (Manu Rios, Élite: Historias Breves). Wanneer het team van Ana achter hun connectie komt, ziet Ana dit als een mogelijkheid om Marta in te zetten voor haar onderzoek. Marta zit hier echter niet op te wachten.
Corrupte politieagenten, moorden, bedreigingen, je zou denken dat deze combinatie zorgt voor een spannend geheel. Toch is er van veel spanning niet echt sprake en kabbelt de serie vooral wat voort. Gedurende de laatste aflevering komen alle verhaallijnen samen en vormen zij een complexe maar vooral absurde climax. Er wordt dan ook eindelijk duidelijk of Sergio nou wel of niet de moord op zijn ouders heeft gepleegd. De allerlaatste scène van El Silencio roept echter weer de nodige vragen op die waarschijnlijk nooit beantwoord zullen worden.
Zowel de omschrijving als trailer wekken een verwachting die El Silencio helaas niet kan waarmaken.
Sergio wil na zijn vrijlating maar één ding. Dat is zijn pleegzus Noa terugvinden. Door zijn veroordeling en imago lijkt niemand hem echter bij deze zoektocht te willen helpen. Tijdens de afleveringen komen we erachter wat er allemaal met Sergio is gebeurd voorafgaand aan de dood van zijn ouders en zien we een glimp van zijn relatie met Noa. Ook Ana vindt op haar beurt informatie over Sergio’s verleden en hiermee een mogelijk motief voor de moord op zijn ouders. De vraag is echter of zij Sergio wel objectief beoordeelt als haar professionaliteit alsmaar meer in twijfel wordt getrokken gedurende haar onderzoek vordert.
Hoewel de acteurs geloofwaardig acteren zijn hun emoties in een hoop gevallen veel te overdreven. Dit ligt niet zozeer aan hen maar aan de makers die alles te serieus lijken te nemen. De scripts en situaties waarin de personages zich bevinden komen eerder uit een soapserie dan een psychologische thriller. Van de stilte, die in de titel van de serie verwerkt zit, is eveneens weinig sprake. Na het zien van de zes afleveringen was mijn eerste gedachte: waar heb ik nu eigenlijk naar zitten kijken? Zowel de omschrijving als trailer wekken een verwachting die El Silencio helaas niet kan waarmaken. Wat mij betreft heeft Netflix veel betere series en kan El Silencio dan ook worden overgeslagen.
Wichita, geboren in 1991, is een groot dierenliefhebber, die daarnaast ook erg houdt van schrijven en tv-series kijken. Ze is ondanks haar leeftijd helaas alweer ruim vijftien jaar arbeidsongeschikt en vindt daardoor veel afleiding en plezier in het kijken naar tv programma’s. Een perfecte combinatie als het aankomt op het recenseren voor MijnSerie. In het verleden heeft zij al eens meegeschreven aan een boek over een van haar ziektes en sinds begin 2013 schrijft zij recensies voor deze site. Door het vele reizen in haar jeugd en de internationale contacten die zij haar hele leven lang al heeft is Engels altijd als een tweede taal voor haar geweest. Om die reden schrijft zij af en toe niet alleen in het Nederlands maar ook in het Engels recensies voor MijnSerie.
