Easy - Eerste aflevering

Netflix original series, we worden er tegenwoordig mee dood gegooid. Helemaal niet erg natuurlijk, want wat zijn ze goed! Of in ieder geval, vaak dan. Sommige zijn niet mijn smaak, de ene slaat misschien iets minder aan dan de ander, maar over het algemeen zijn het goede, kwalitatieve, meeslepende series. Volgens mij is inmiddels elk televisieseriegenre wel vertegenwoordigd, wat natuurlijk een handige zet is met zo’n divers en wereldwijd publiek. Het najaar staat natuurlijk altijd voor een explosie aan nieuwe series en Netflix kon dan ook niet achter blijven. Er zijn aardig wat Netflix Originals toegevoegd de afgelopen weken. Eén van die nieuwere Netflix Originals is Easy, een komediebundel van verhalen over seks en relaties.

Easy draait om acht Chicago stellen en hun liefdesleven. Alles over verliefd zijn, getrouwd zijn, vreemd gaan, experimentele avonden, online daten en one night stands komt voorbij. Elke aflevering volgt een ander stel en eigenlijk staat elke aflevering op zichzelf. Het zijn allemaal korte, hele gedetailleerde en zeer persoonlijke verhalen, waardoor voor mij de betrokkenheid als kijker afneemt. Dit zorgt ervoor dat het niet als een kwalitatieve serie aanvoelt, maar als een soort van op Turks Fruit geïnspireerde verhalenbundel van Jan Wolkers. Het is niet spannend, er gebeurt niet zo veel en er zit geen continuïteit in. Dat was natuurlijk denk ik ook niet de bedoeling van deze serie, want het is maar een komische vertolking van de echte wereld, maar er zijn genoeg komedies die interessanter en meer bingewaardig zijn dan Easy.

Natuurlijk gaat deze recensie eigenlijk alleen over de eerste aflevering, maar om eerlijk te zijn heb ik die na vijf minuten stop gezet en doorgespoeld om te kijken of er nog iets interessants ging gebeuren. Zoals ik eerder zei, draait Easy om stellen en hun liefdesleven. Dat klinkt als veel drama en verliefde scènes, maar eigenlijk is het vooral seks. Heel veel seks. Als in, ik spoel wel even door en dan is ineens de aflevering voorbij. De dialogen zijn daarentegen erg realistisch en ook de gevoelens bij de verschillende gebeurtenissen zijn erg herkenbaar, voor zover ik me in de situaties kan inleven. Er zijn echter ook genoeg momenten gedurende de verhalenbundel dat de kijker wordt achtergelaten met vragen zoals “Waarom is dit nuttig om te laten zien?”. Ook zijn er afleveringen zonder echt verhaal of plot, die de kijkers nogal ontevreden achter laat.

De beste delen van Easy zijn het kwalitatieve camerawerk en de bijna foutloze verwerking van alle scènes, zoals we van Netflix verwachten. De serie heeft een goed tempo, de afleveringen kunnen net zo langzaam als snel worden gekeken en de cast bevat een aantal grote namen (Orlando Bloom, Dave Franco). Echter zal het niet iedereen aanspreken en mij zeker niet. Sorry voor de Easy fans, ik ben er niet door gegrepen.