Dérapages - Seizoen 1

Stel je voor: je bent een succesvolle manager personeelszaken en bij een 'reorganisatie' word je er na jaren trouwe dienst uitgegooid. Door je gevorderde leeftijd kun je fluiten naar een nieuwe baan en je financiële positie verslechterd met de dag. Met bijbaantjes kun je net het hoofd boven water houden. Zo’n leven is niet goed voor je huwelijk en het feit dat je woning ondertussen staat weg te rotten is ook niet bevorderlijk.

Alain moet liegen, stelen en bedriegen terwijl hij alles uit de kast trekt om de baan te krijgen.

Dat is nu al zes jaar het nieuwe leven van de vijftiger Alain Delambre (Eric Cantona, Le Voyageur). Hij heeft last van depressies en zijn uitzichtloze bestaan maakt hem humeurig en agressief. Zo’n situatie doet nu eenmaal iets met je zelfvertrouwen. Dan lijkt er eindelijk weer licht aan het einde van de tunnel te komen: een internationaal topbedrijf moet gaan reorganiseren en zoekt voor de ontslagrondes een ervaren en keiharde personeelsmanager. Op aandringen van zijn vrouw en dochters solliciteert hij op de functie, al gelooft hij zelf geen seconde dat hij een kans maakt. Tot zijn stomme verbazing komt hij door de eerste selectie.

Alain moet liegen, stelen en bedriegen terwijl hij alles uit de kast trekt om de baan te krijgen en ondertussen manipuleert hij iedereen om zich heen. Dan blijkt dat het bedrijf een beestachtige methode wil gaan hanteren om uit de overgebleven kandidaten hun nieuwe manager te kiezen. De onmenselijke test die ze bedacht hebben, dwingt Alain om al zijn principes overboord te gooien. Wanneer blijkt dat het bedrijf hem misbruikt probeert Alain wanhopig te voorkomen dat hij weer met niets op straat wordt gegooid. Dat is het begin van een kat-en-muisspel dat Alain, zijn gezin en zijn vrienden in levensgevaar brengt.

De Franse titel Dérapages slaat op dingen die uit de hand lopen, uit de bocht vliegen. In het Engels heeft men daar Inhuman Resources van gemaakt. Beide titels geven goed weer waar deze serie om draait. Het is een menselijke aanklacht tegen onethisch gedrag van multinationals die over de ruggen van machteloze burgers hun fortuin vergroten, zonder gewetensbezwaren en zonder mededogen. Het laat ook zien dat in Frankrijk, waar het percentage werklozen in sommige wijken 40% bedraagt, de sympathie van het volk weliswaar bij de gewone man ligt, maar dat diezelfde gewone man eigenlijk kansloos wordt gezien in zijn strijd tegen het grote geld.

Dérapages bestaat uit slechts zes delen. Van mij had het best een deel of twee langer mogen zijn. Dat had ruimte geboden voor meer uitdieping van het verhaal en de achtergronden van Alain en zijn gezin. Nu wordt alles wel genoemd, maar ik had bijvoorbeeld van Alain’s vriend Charles Bresson (de ervaren filmacteur Gustave Kervern) graag meer gezien. Daar zou gemakkelijk een vermakelijke en spannende spin-off over gemaakt kunnen worden.

Eric Cantona kan de serie dragen.

Eric Cantona is waarschijnlijk nog altijd meer bekend als ex-profvoetballer dan als acteur, maar in Dérapages bewijst hij opnieuw dat hij goed is. De woede en frustratie komen op natuurlijke wijze naar boven; als voetballer was hij ook niet altijd zachtaardig. Echter, ook tederheid en onzekerheid zijn emoties waar hij iets mee kan. Hij heeft mij laten zien dat hij een serie kan dragen. Waar hier misschien zijn inspanningen soms wat tekortschoten, was dat naar mijn mening vooral aan het wat onevenwichtige niet altijd even realistische script te danken, niet aan zijn acteertalent.

Ondanks wat kleine minpuntjes heb ik zeker genoten van deze serie. De score van 7,5 is de verdienste van de acteurs, niet zozeer die van de scriptschrijver. Misschien ben ik wat kritisch, maar de serie is absoluut je tijd waard. Gewoon kijken dus.