Dororo - Seizoen 1

Een aantal dagen geleden had ik een recensie geschreven over de eerste aflevering van Dororo. Een Japanse anime die in begin dit jaar in première ging. De serie is een remake van de serie met gelijknamige titel uit 1969. Ik kan nu weer gaan aanhalen hoe mijn oog viel op dit pareltje, maar daarvoor verwijs ik je het liefst door naar de recensie van de eerste aflevering. De serie is genomineerd voor beste animatieserie 2019, maar is deze nominatie rechtvaardig of eigenlijk niet op zijn plaats? Lees verder en je komt erachter.

Japan tijdens de Sengoku-periode. Crises, oorlog en sociale chaos zijn de orde van de dag. In Dororo volgen we titulair personage Dororo (Rio Suzuki, Chiisana Eiyuu: Kani to Tamago to Toumei Ningen), een jonge wees, en de echte hoofdpersoon van de serie, Hyakkimaru (Hiroki Suzuki). Hyakkimaru is de zoon van de met machtswellust en hebzucht gevulde samoerai Kagemitsu Daigo (Naoya Uchida, Death Note). Zijn land is stervende en om zijn macht te behouden bid hij naar de twaalf demonen. Zijn gebeden worden beantwoord door de twaalf demonen. Zij geven hem de macht die hij wil, maar tegen een prijs. Wanneer, 16 jaar geleden, zijn zoon Hyakkimaru wordt geboren, heeft hij geen ledematen, geen neus, geen ogen, geen oren en zelfs geen huid. Maar toch leeft hij.



De zoon wordt achtergelaten bij een rivier. Hier wordt hij gevonden door Biwamaru (Mutsumi Sasaki, Mobile Suit Gundam Thunderbolt). Maar Biwamaru laat hem varen. Uiteindelijk wordt hij gevonden door Jukai (Akio Ootsuka, Berserk), iemand die voor gevallen soldaten protheses maakt. Jukai voorziet hem van protheses en wapens, waardoor hij kan overleven en voor zichzelf kan zorgen. Hyakkimaru leeft en groeit, en hoewel hij niets kan zien, horen of voelen, moet hij de demonen verslaan die hem als offer namen. Dit hoeft hij gelukkig niet alleen te doen. Jaren dwaalde hij alleen. Totdat op een dag Dororo op zijn pad komt. Puur toeval, maar een ontmoeting die het lot van zowel Hyakkimaru als Dororo doet veranderen. Hij is niet meer alleen en als een paar onwaarschijnlijke verschoppelingen nemen ze het op tegen de twaalf demonen.

De grauwe en donker animatiestijl past bij de Sengoku-periode en bij de serie in het algemeen.

Dororo speelt een beetje met mijn gevoel. Het verhaal is geen typische Shonen zoals Bleach, One Piece of Fullmetal Alchemist. Ik zou het bijna willen vergelijken met iets als Violet Evergarden, maar dan puur het tempo en de storytelling. Actie is er namelijk in overvloed. Iets waar ik in de eerste aflevering nogal wat twijfels over had. Die twijfels zijn nu gelukkig weg. ‘Credit where credits due’, hoe het verhaal wordt verteld spreekt mij enorm aan. De visuele aspecten, het mooi geschreven verhaal van Dororo en Hyakkimaru, en de karakterontwikkeling van zowel de hoofdpersonen als de andere personages hebben er bij mij voor gezorgd dat ik Dororo een goede serie vind. Mijn mening van de eerste aflevering houdt dan ook nog steeds stand. De grauwe en donker animatiestijl past bij de Sengoku-periode en bij de serie in het algemeen. Daarnaast heeft deze ook iets bekends. In mijn vorige recensie zij ik het al: “Het deed mij erg denken aan de eerdere seizoenen van Bleach”. Een puntje van kritiek is wel dat de motivatie van de antagonisten, de demonen, wat minder is. Waarom doen ze wat ze doen? Dat wordt helaas niet beantwoord in de serie, een klein missertje.



Dororo is gevuld met goed verhaal van redelijk goed tempo. Het is geen on ‘the edge of your seat’, maar daar draait het ook niet om. De storytelling is fantastisch mede door hoe de personages ontwikkelen in de 23 aflevering. De serie is wreed, grauw en donker, maar heeft ook momenten met veel emotie. De animatie van MEPPA en Tezuka Productions heeft de serie levendig gemaakt en. hoewel er kleine verbeterpunten te vinden zijn, vind ik het nog zeker nominatiewaardig.

Dororo krijgt van een 8.