Leuk?
0
0
Bekijk stemmen
Dollhouse - Complete serie
Als iemand vrijwillig zijn/haar lichaam overdraagt en zich er toch niets van zal herinneren, is het dan moreel gezien oké om daarmee te doen wat je wilt? Om dit soort vragen draait het in Dollhouse, geschreven door Joss Whedon. De serie speelt zich af rondom het Dollhouse in LA, waar cliënten ‘actives’ kunnen inhuren om al hun fantasieën te vervullen. Deze ‘actives’ zijn individuen die een contract van vijf jaar hebben getekend waarin staat dat ze akkoord gaan met het tijdelijk wissen van hun eigen persoonlijkheid. Hierdoor bevinden ze zich in een soort kinderlijke staat en worden ze telkens geprogrammeerd met speciaal ontworpen identiteiten, om na afloop hun hersenen weer helemaal te laten wissen. Hoewel de serie nog maar net verlengd werd met een tweede seizoen, is Dollhouse toch zeker de moeite van het kijken waard, vooral vanwege de morele vraagstellingen.
De serie draait om de ‘active’ Echo, oorspronkelijk Caroline, gespeeld door Eliza Dushku (Buffy the Vampire Slayer). Echo is één van de populairste ‘actives’ en naast vele romantische scenario’s wordt ze ook ingehuurd door personen als bijvoorbeeld bodyguard en crimineel meesterbrein. In eerste instantie lijkt Echo niet anders dan alle andere ‘actives’, totdat haar begeleider Boyd (Harry Lennix, The Blacklist) erachter komt dat ze bepaalde karaktertrekken van een identiteit heeft behouden terwijl ze helemaal gewist zou moeten zijn. Terwijl Echo steeds meer een eigen karakter ontwikkelt, komen we erachter hoe Caroline in het Dollhouse terecht gekomen is en wat de echte reden van Rossum, de organisatie die het Dollhouse beheert, was om het Dollhouse op te richten en de technologie die daar gebruikt wordt te ontwikkelen.
Doordat de ‘actives’ continue met nieuwe persoonlijkheden worden geprogrammeerd, moeten de acteurs een heel scala aan verschillende personages neerzetten. En dit doen ze met veel overtuiging. Zo moet Eliza Dushku naast Echo (zonder en met eigen karakter) ook Caroline en een stuk of twintig geprogrammeerde identiteiten uitbeelden, allemaal verschillend van elkaar en allemaal herkenbaar als aparte personages. Ook de andere acteurs die ‘actives’ spelen weten moeiteloos van het ene in het andere personage te glijden. Vooral Enver Gjokaj (Agent Carter) als Victor laat zijn diversiteit als acteur goed zien en in de afleveringen waarin hij geprogrammeerd wordt als Topher (Fran Kranz) is het indrukwekkend om te zien hoe erg zijn vertolking met die van Fran Kranz overeenkomt.
De kracht van de serie ligt in de morele vragen die het verhaal opwerpt. In hoeverre zijn alle zaken in de serie ethisch verantwoord en waar ligt de grens? Zowel buitenstaanders als werknemers van het Dollhouse betwijfelen of wat het Dollhouse doet wel door de beugel kan, en als kijker ben je in eerste instantie geneigd het met hen eens te zijn. Tot de aflevering waarin je ziet dat een ‘active’ zijn contract voltooid heeft en zijn eigen identiteit weer terug krijgt: je ziet dat hij echt beter het huis uitgaat dan dat hij erin kwam en het Dollhouse lijkt een positieve draai aan zijn leven te hebben gegeven. De ontwikkeling van Echo geeft weer een nieuwe lading aan de vraag. De andere ‘actives’ zijn echte lege bladen, maar Echo ontwikkelt haar eigen persoonlijkheid. Caroline heeft dan wel een contract getekend, maar is dit contract nog bindend nu Echo haar eigen persoon is? De serie zet je echt aan het denken over of wat er gebeurt en hoe technologie gebruikt wordt wel of niet acceptabel is.
Dollhouse was bijna niet vernieuwd voor een tweede seizoen, en dat zou niet geheel onterecht zijn geweest. In seizoen één is er namelijk veel minder samenhang tussen de afleveringen en is er te weinig focus op het overkoepelende verhaal van de strijd tegen Rossum. Het zijn dan nog voornamelijk losse afleveringen met hun eigen zaak waarin af en toe geraakt wordt aan ethische zaken en Rossum nog geen grote rol speelt. Seizoen twee is veel sterker, omdat daar de ethische kwesties veel meer in het midden komen te staan. Dit komt doordat Echo’s gewaarwording pas echt naar voren komt in seizoen twee. Tijdens seizoen één begint Echo wel al trekjes te tonen die niet passen bij de normale kinderlijke, lege staat van ‘actives’, maar pas in seizoen twee vormt ze echt een eigen persoonlijkheid. Daarnaast wordt Rossum in seizoen twee meer als vijand neergezet en hierdoor krijgen de personages een duidelijke tegenstander om zich samen tegen te verzetten.
Zoals het een project van Joss Whedon betaamt, bevat Dollhouse sterke vrouwelijke personages en droge en sarcastische humor. Er is veel mysterie, spanning en actie; voor ieder wat wils dus. Hoewel de serie nog maar uit 2009 komt, ziet het er toch wat gedateerd uit. Ik weet niet zozeer of dit nou door de kledingkeuze en aankleding van de sets komt of door de manier waarop de serie gefilmd is. Wat ik wel weet, is dat dit geen afbreuk doet aan de verhaallijn en de vragen die de serie oproept. Vooral in deze tijd, waarin er steeds meer mogelijk is met technologie, is het interessant en misschien zelfs wel noodzakelijk om hierover na te denken. Dollhouse is dus vooral interessant voor mensen die geïnteresseerd zijn in de toekomst van technologie en de ethiek hieromheen, maar voor mensen die gewoon een spannende serie willen zien heeft Dollhouse ook meer dan genoeg te bieden.
Volg DollhouseDe serie draait om de ‘active’ Echo, oorspronkelijk Caroline, gespeeld door Eliza Dushku (Buffy the Vampire Slayer). Echo is één van de populairste ‘actives’ en naast vele romantische scenario’s wordt ze ook ingehuurd door personen als bijvoorbeeld bodyguard en crimineel meesterbrein. In eerste instantie lijkt Echo niet anders dan alle andere ‘actives’, totdat haar begeleider Boyd (Harry Lennix, The Blacklist) erachter komt dat ze bepaalde karaktertrekken van een identiteit heeft behouden terwijl ze helemaal gewist zou moeten zijn. Terwijl Echo steeds meer een eigen karakter ontwikkelt, komen we erachter hoe Caroline in het Dollhouse terecht gekomen is en wat de echte reden van Rossum, de organisatie die het Dollhouse beheert, was om het Dollhouse op te richten en de technologie die daar gebruikt wordt te ontwikkelen.
Doordat de ‘actives’ continue met nieuwe persoonlijkheden worden geprogrammeerd, moeten de acteurs een heel scala aan verschillende personages neerzetten. En dit doen ze met veel overtuiging. Zo moet Eliza Dushku naast Echo (zonder en met eigen karakter) ook Caroline en een stuk of twintig geprogrammeerde identiteiten uitbeelden, allemaal verschillend van elkaar en allemaal herkenbaar als aparte personages. Ook de andere acteurs die ‘actives’ spelen weten moeiteloos van het ene in het andere personage te glijden. Vooral Enver Gjokaj (Agent Carter) als Victor laat zijn diversiteit als acteur goed zien en in de afleveringen waarin hij geprogrammeerd wordt als Topher (Fran Kranz) is het indrukwekkend om te zien hoe erg zijn vertolking met die van Fran Kranz overeenkomt.
De kracht van de serie ligt in de morele vragen die het verhaal opwerpt. In hoeverre zijn alle zaken in de serie ethisch verantwoord en waar ligt de grens? Zowel buitenstaanders als werknemers van het Dollhouse betwijfelen of wat het Dollhouse doet wel door de beugel kan, en als kijker ben je in eerste instantie geneigd het met hen eens te zijn. Tot de aflevering waarin je ziet dat een ‘active’ zijn contract voltooid heeft en zijn eigen identiteit weer terug krijgt: je ziet dat hij echt beter het huis uitgaat dan dat hij erin kwam en het Dollhouse lijkt een positieve draai aan zijn leven te hebben gegeven. De ontwikkeling van Echo geeft weer een nieuwe lading aan de vraag. De andere ‘actives’ zijn echte lege bladen, maar Echo ontwikkelt haar eigen persoonlijkheid. Caroline heeft dan wel een contract getekend, maar is dit contract nog bindend nu Echo haar eigen persoon is? De serie zet je echt aan het denken over of wat er gebeurt en hoe technologie gebruikt wordt wel of niet acceptabel is.
Dollhouse was bijna niet vernieuwd voor een tweede seizoen, en dat zou niet geheel onterecht zijn geweest. In seizoen één is er namelijk veel minder samenhang tussen de afleveringen en is er te weinig focus op het overkoepelende verhaal van de strijd tegen Rossum. Het zijn dan nog voornamelijk losse afleveringen met hun eigen zaak waarin af en toe geraakt wordt aan ethische zaken en Rossum nog geen grote rol speelt. Seizoen twee is veel sterker, omdat daar de ethische kwesties veel meer in het midden komen te staan. Dit komt doordat Echo’s gewaarwording pas echt naar voren komt in seizoen twee. Tijdens seizoen één begint Echo wel al trekjes te tonen die niet passen bij de normale kinderlijke, lege staat van ‘actives’, maar pas in seizoen twee vormt ze echt een eigen persoonlijkheid. Daarnaast wordt Rossum in seizoen twee meer als vijand neergezet en hierdoor krijgen de personages een duidelijke tegenstander om zich samen tegen te verzetten.
Zoals het een project van Joss Whedon betaamt, bevat Dollhouse sterke vrouwelijke personages en droge en sarcastische humor. Er is veel mysterie, spanning en actie; voor ieder wat wils dus. Hoewel de serie nog maar uit 2009 komt, ziet het er toch wat gedateerd uit. Ik weet niet zozeer of dit nou door de kledingkeuze en aankleding van de sets komt of door de manier waarop de serie gefilmd is. Wat ik wel weet, is dat dit geen afbreuk doet aan de verhaallijn en de vragen die de serie oproept. Vooral in deze tijd, waarin er steeds meer mogelijk is met technologie, is het interessant en misschien zelfs wel noodzakelijk om hierover na te denken. Dollhouse is dus vooral interessant voor mensen die geïnteresseerd zijn in de toekomst van technologie en de ethiek hieromheen, maar voor mensen die gewoon een spannende serie willen zien heeft Dollhouse ook meer dan genoeg te bieden.
Reacties (0)