Doctor Who - Seizoen 2

‘Inside the TARDIS. Dark. A figure up the ramp pulls down a lever. The chain becomes alive. The Doctor, in his element, the same old ship, but a new man.’

Zo begint de eerste doorlezing van het script van ‘The Christmas Invasion’. Je krijgt dat niet te zien, maar het beeld dat ze beschrijven natuurlijk wel. Na de regeneratie van de negende Doctor heeft Christopher Eccleston plaats gemaakt voor de tiende Doctor. Het is een heel verschil, van lang, slungelig en kalend naar David Tennant (‘Spies of Warshaw’) een kleinere, hyperactieve man met haar waar je je handen continu door wil halen, maar het is een goede vernieuwing. David Tennant is dynamisch, snel, geanimeerd, veranderlijk en daarnaast een fantastische acteur die de kern van het personage grijpt.

Compagnon in zowel seizoen één als twee, Rose Tyler (Billie Piper, 'Secret Diary of a Call Girl'), overbrugt de twee Doctors. Hoewel de Doctor in essentie dezelfde persoon is, is de chemie tussen Rose en de verschillende Doctors heel anders. Het is interessant om te zien hoe dat uitgespeeld wordt; bij de negende Doctor was ze vooral heel verwonderd over alles, maar nu is ze redelijk gewend aan de avonturen en sensatie die deze man met zich meebrengt en speelt ze een grotere rol in zijn acties. Er is nog steeds verwondering, maar het wordt langzaam maar zeker een heel hecht partnerschap. Ik vind dat het vooral vanaf ‘The Idiot’s Lantern’ duidelijk wordt hoe belangrijk de relatie tussen Rose en haar Doctor is; ze realiseren zich hoe ongelooflijk veel ze om elkaar geven en het wordt duidelijk hoe vitaal zo’n relatie is als je samen het universum wil redden.

Ook in dit seizoen is er een aantal griezelige en soms paranoia wekkende afleveringen te vinden, hoewel het er, net als in het vorige seizoen, ook hier niet altijd gelikt uitziet. In het achter-de-schermen-materiaal van dit seizoen ('Doctor Who Confidential') legt de producer uit waarom dat zo is. Als voorbeeld geeft hij de kerstspecial, waarin de Doctor's hand afgehakt wordt, maar we geen bloed zien. De reden is dat het een serie is die om zeven uur uitgezonden wordt: kinderen kijken hier ook naar en dan kan het niet te grafisch of bloederig worden. Maar het griezelige element zit er in, zoals schrijver Stephen Moffat zegt is dat element vitaal voor de serie, omdat het je vast blijft houden.

We gaan dit seizoen alleen naar meer plaatsen dan alleen de toekomst: ik vind de afleveringen die teruggaan in de tijd en zo verschillende gebeurtenissen in het verleden verklaren het leukste soort. We gaan naar Victoriaans Engeland, New New York, Versailles in 1800, de jaren '50... en de Doctor speelt overal een essentiële rol. Het is een interessant idee dat de Doctor blijkbaar achter grote acties in de geschiedenis zat. Bepaalde dingen die gebeurd zijn worden er eigenlijk best geloofwaardig door, wat op zich wel een raar idee is... Een sciencefictionserie die dingen geloofwaardig maakt. Maar het gaat niet alleen over gebeurtenissen in 'onze' realiteit; er worden ook hints gegeven naar de rode draad van dit seizoen, net als ze in het eerste seizoen met BAD WOLF gedaan hebben. Ik vond het leuk om te ontdekken dat ook hier zo'n zelfde soort verhaallijn in zat.

Kortom, seizoen 2 van ‘Doctor Who’ heeft geweldige afleveringen. Het verhaal en de hele aankleding en set vind ik prachtig, het acteerwerk is fantastisch, de onderlinge relaties zijn zo goed doordacht en de seizoensfinale is hartbrekend. Ik geef het dan ook een dikke 9.5.