Leuk?
1
0
Bekijk stemmen
Doctor Who - Seizoen 1
Londen, 2005. Rose Tyler gaat naar haar werk. Wanneer ze bij sluitingstijd van de winkel waarin ze werkt nog even naar boven moet om de conciërge op te zoeken, belandt ze in een ruimte met allemaal paspoppen. Op het eerste gezicht lijken ze normaal… totdat ze haar aanvallen. Gelukkig komt dan haar redder in nood: een man met grote oren, een leren jas en een zoemende, lichtgevende schroevendraaier. Niet bepaald de prins op het witte paard, of wel? Maar.. wie is hij? Daar geeft hij zelf antwoord op wanneer hij Rose gered heeft:
‘I’m the Doctor, by the way.’ Zo leren we de mysterieuze man die bekend staat als ‘the Doctor’ kennen, de negende Doctor in de hernieuwde versie van de langlopende (1963-1989) sciencefictionserie.
Voor nieuwe kijkers is het misschien handig om het concept van ‘the Doctor’ uit te leggen, omdat het iets unieks is. The Doctor is namelijk een Time Lord. Wanneer een Time Lord dood dreigt te gaan, ‘regenerate’ hij, wat inhoudt dat hij een totaal ander persoon wordt. Eigenlijk is het natuurlijk een slimme manier om de hoofdpersoon van een serie van acteur te laten wisselen, want zo houden de makers de serie fris. Iedere Doctor brengt namelijk iets eigens in zijn regeneratie. Ze hebben wel allemaal iets gemeen (naast hun Time Lord-ship): de TARDIS (afkorting voor ‘Time and Relative Dimension in Space’), een blauwe telefooncel waarmee the Doctor en zijn aanhang door tijd en ruimte reizen.
Goed. Genoeg introductie. Over naar het eerste seizoen van ‘Doctor Who’. Na de eerste aflevering had ik al het gevoel dat dit een van mijn favoriete series zou worden (dat is het nu inderdaad ook). Het eerste seizoen is geweldig; niet alleen worden de personages enorm goed neergezet voor een eerste indruk van een nieuwe serie, het hele seizoen voelt daarnaast ook als een geheel. Ik zal niet verklappen waarom dat precies is, maar in de seizoensfinale komt alles wat vrij willekeurig leek samen. Dat waardeer ik vooral heel erg aan de serie: alles is doordacht. Niets gebeurt zonder reden en het verhaal is altijd ingenieus en geweldig.
Dan nu de casting, beginnend bij The Doctor zelf. Christopher Eccleston (The Others) is heel herkenbaar: hij is slungelig, lang, heeft grote oren, een fantastisch expressief gezicht en een Noord-Engels accent. Ik vind hem enorm goed gecast, omdat hij zijn gezicht zo onder controle heeft dat hij van vrolijk en grappig naar een angstaanjagend en serieus kan springen. Naar mijn idee is die veranderlijkheid een enorm belangrijke eigenschap voor het personage van The Doctor. Zijn compagnon in dit seizoen is Rose Tyler; zij wordt gespeeld door Billie Piper (Secret Diary of a Call Girl). Hoewel Rose door haar Cockney accent niet de intelligentste lijkt, blijkt uit dit seizoen dat ze veel meer in haar mars heeft dan wat haar eerste baantje deed vermoeden. Het personage is zo veel dieper dan je in eerste instantie zou denken en Billie Piper geeft haar die diepgang.
Het is een sciencefictionserie, dus natuurlijk wordt een heel scala aan buitenaardse wezens bevochten, wat ik soms een beetje een minpuntje vind. De special effects zijn namelijk niet bepaald goed en het hun uiterlijk lijkt af en toe wat vergezocht. Ik vind het echter helemaal geen probleem, omdat ik voor het verhaal kijk en dat naar mijn idee zo veel belangrijker en zo veel beter is dan de special effects. Ik vind het vooral heel leuk dat ‘Doctor Who’ volgens mij nooit geprobeerd heeft een volwaardige sciencefictionserie te zijn; ze hebben het verhaal namelijk altijd op de eerste plaats staan en hechten in de eerste seizoenen niet heel veel waarde aan hoe het er precies uitziet. Het verhaal is naar mijn idee een van de belangrijkste dingen in een serie, en dat komt in dit seizoen enorm sterk naar voren.
Mijn mening over dit seizoen is in één woord, om de catchphrase van de negende Doctor te citeren: ‘Fantastic!’
Volg Doctor Who‘I’m the Doctor, by the way.’ Zo leren we de mysterieuze man die bekend staat als ‘the Doctor’ kennen, de negende Doctor in de hernieuwde versie van de langlopende (1963-1989) sciencefictionserie.
Voor nieuwe kijkers is het misschien handig om het concept van ‘the Doctor’ uit te leggen, omdat het iets unieks is. The Doctor is namelijk een Time Lord. Wanneer een Time Lord dood dreigt te gaan, ‘regenerate’ hij, wat inhoudt dat hij een totaal ander persoon wordt. Eigenlijk is het natuurlijk een slimme manier om de hoofdpersoon van een serie van acteur te laten wisselen, want zo houden de makers de serie fris. Iedere Doctor brengt namelijk iets eigens in zijn regeneratie. Ze hebben wel allemaal iets gemeen (naast hun Time Lord-ship): de TARDIS (afkorting voor ‘Time and Relative Dimension in Space’), een blauwe telefooncel waarmee the Doctor en zijn aanhang door tijd en ruimte reizen.
Goed. Genoeg introductie. Over naar het eerste seizoen van ‘Doctor Who’. Na de eerste aflevering had ik al het gevoel dat dit een van mijn favoriete series zou worden (dat is het nu inderdaad ook). Het eerste seizoen is geweldig; niet alleen worden de personages enorm goed neergezet voor een eerste indruk van een nieuwe serie, het hele seizoen voelt daarnaast ook als een geheel. Ik zal niet verklappen waarom dat precies is, maar in de seizoensfinale komt alles wat vrij willekeurig leek samen. Dat waardeer ik vooral heel erg aan de serie: alles is doordacht. Niets gebeurt zonder reden en het verhaal is altijd ingenieus en geweldig.
Dan nu de casting, beginnend bij The Doctor zelf. Christopher Eccleston (The Others) is heel herkenbaar: hij is slungelig, lang, heeft grote oren, een fantastisch expressief gezicht en een Noord-Engels accent. Ik vind hem enorm goed gecast, omdat hij zijn gezicht zo onder controle heeft dat hij van vrolijk en grappig naar een angstaanjagend en serieus kan springen. Naar mijn idee is die veranderlijkheid een enorm belangrijke eigenschap voor het personage van The Doctor. Zijn compagnon in dit seizoen is Rose Tyler; zij wordt gespeeld door Billie Piper (Secret Diary of a Call Girl). Hoewel Rose door haar Cockney accent niet de intelligentste lijkt, blijkt uit dit seizoen dat ze veel meer in haar mars heeft dan wat haar eerste baantje deed vermoeden. Het personage is zo veel dieper dan je in eerste instantie zou denken en Billie Piper geeft haar die diepgang.
Het is een sciencefictionserie, dus natuurlijk wordt een heel scala aan buitenaardse wezens bevochten, wat ik soms een beetje een minpuntje vind. De special effects zijn namelijk niet bepaald goed en het hun uiterlijk lijkt af en toe wat vergezocht. Ik vind het echter helemaal geen probleem, omdat ik voor het verhaal kijk en dat naar mijn idee zo veel belangrijker en zo veel beter is dan de special effects. Ik vind het vooral heel leuk dat ‘Doctor Who’ volgens mij nooit geprobeerd heeft een volwaardige sciencefictionserie te zijn; ze hebben het verhaal namelijk altijd op de eerste plaats staan en hechten in de eerste seizoenen niet heel veel waarde aan hoe het er precies uitziet. Het verhaal is naar mijn idee een van de belangrijkste dingen in een serie, en dat komt in dit seizoen enorm sterk naar voren.
Mijn mening over dit seizoen is in één woord, om de catchphrase van de negende Doctor te citeren: ‘Fantastic!’
Reacties (2)