Doctor Who - Seizoen 11

I know exactly who I am. I’m the Doctor. Sorting out fair play throughout the universe.

Al zolang ik mij kan herinneren, ken ik Doctor Who. De serie is al langer op de televisie dan dat ik leef. In 1963 begon het allemaal en in 1989 kwam het even aan een tijdelijk einde, om in 2005 weer wedergeboren te worden. De opzet en de Doctor, de TARDIS (Time And Relative Dimension In Space) anders gezegd een tijd- en ruimtereismachine die er van de buitenkant kleiner uitziet dan dat deze van binnen is, niets is echt helemaal veranderd. Tot het elfde seizoen en de dertiende Doctor.

Oh, yeah! I remember. Sorry, half an hour ago I was a white-haired Scotsman.

Het elfde seizoen werd anders, niet alleen achter de schermen maar ook voor de schermen waren er wat verandering. Voor het eerst sinds 1963 werd de Doctor een vrouw, de TARDIS kreeg een nieuw interieur en de sidekick van de Doctor werden er welgeteld drie. Maar of dat de serie nu echt goed heeft gedaan? Ik hink op twee gedachten. Aan de ene kant Jodie Whittaker (Trust Me (2017) die een in mijn ogen uitstekende wat neurotischer Doctor neerzet.

Maar dan het nieuwe interieur van de TARDIS lijkt wat fantasieloos, eendimensionaal en persoonlijk kan ik het nou niet echt mooi of aangenaam om naar te kijken noemen. Het lijkt eerder op een grote Blob van amber dan op een tijdreisruimteschip. Maar goed een nieuw uiterlijk en sekse voor de Doctor ook een nieuw behangetje voor de TARDIS. De nieuwe sidekicks van Doctor Thirteen zijn zeker niet slecht, maar ik denk dat het met minder ook wel had gekund. Graham O’Brien (Bradley Walsh, Law & Order (UK), Ryan Sinclair (Tosin Cole, Hollyoaks) en Yasmin Khan (Love, Lies & records) zijn niet onaardig, maar geven de Doctor niet echt iets extra’s

En ik denk dat het vooral schort bij de verhaallijnen. Nee, ik hoef geen oude bekenden schurken terug te zien. Maar ik wil echte nieuwe schurken. Gemene, nare en krankzinnige schurken met een stevige ondergrond een goed verhaal en een vreemd, krankzinnig of spannend uiterlijk. Nu leek het alsof Doctor Who tijdens een wandeling of een lekker kopje thee de schurken kon aanpakken zonder zelf maar een beetje buiten adem te zijn. Want volgens mij zweet de Doctor niet. Deze Doctor lijkt meer een verhaalverteller en opvoeder van O’Brien, Sinclair en Khan dan een wereldredder.

Oké ik snap het je moet wennen aan de nieuwe Doctor Who. Een vrouwelijke Doctor, een TARDIS die er uit ziet als een uitgekauwd en uitgespuugde Sunday Roost, drie side-kicks en langere afleveringen. Het is inderdaad behoorlijk wennen, maar of het per definitie beter is daar ben ik nog niet over uit. Want de verhaallijnen zijn wat slap, de afleveringen duren af en toe net even te lang en de meeste schurken, behalve misschien Tim Shaw (Samuel Oatley, Witless), zijn net niet schurkerig (is dat wel een woord?) genoeg.

None of us know for sure what's out there. That's why we keep looking. Keep your faith. Travel hopefully. The universe will surprise you, constantly.

En dan geen kerstspecial maar een nieuwjaarsspecial, wel ja gooi alles maar op de schop. Want even leek het erop dat we in het najaar van 2019 een nieuw seizoen zouden gaan krijgen. Helaas blijkt de Doctor Who fan langer te moeten wachten. Pas in 2020 worden er nieuwe afleveringen uitgezonden. En de vraag rijst bij mij, is de nieuwe Doctor het waard om zo lang op te wachten?

Een magere 7 punten voor een mager begin van de dertiende Doctor.