Leuk?
0
0
Bekijk stemmen
Dicte - Seizoen 1
In de vele spannende Scandinavische boeken en tv-series, die meestal van opvallend hoge kwaliteit zijn, worden meer moorden gepleegd dan in werkelijkheid, want het aantal moorden in bijvoorbeeld een land als Denemarken is relatief klein. En die fictieve moorden zijn dan ook nog meer spectaculair en exotisch. Scandinavië heeft er een exportproduct bij. De laatste loot aan de stam is Dicte (Benedicte Svendsen), misdaadverslaggever en hoofdpersoon van de gelijknamige Deense serie (gemaakt in 2012, uitgezonden in 2013, nu op vier DVD’s verschenen).
De inspecteurs, privédetectives en journalisten, die de literaire of tv-misdaden oplossen, zijn ook niet doorsnee. Zonder uitzondering zijn ze gescheiden. Dat geeft kennelijk ruimte voor het beschrijven van een herkenbaar gemankeerd gezinsleven en relationele problemen en het geeft de hoofdpersonen enige diepte. De mannen zijn daarnaast vaak behoorlijk aan de drank en ze hebben nogal eens een specifieke muziekvoorkeur (vaak jazz). De vrouwen krijgen andere eigenaardigheden mee. Zo heeft Dicte op haar zestiende een jongetje gebaard dat door haar ouders (Jehova’s Getuigen, ze willen haar niet meer kennen) meteen is afgestaan. Dicte wil achterhalen waar hij nu is, maar toch ook weer niet: nog meer diepte. Dat de zoon vanaf aflevering zeven toch op de proppen komt, hoeft niet te verbazen. De eerste zes afleveringen, drie verhalen, gaan trouwens over aanverwante zaken: draagmoederschap, ontvoerde baby en slecht ouderschap. Dicte heeft een zestienjarige dochter, Rose, een braaf meisje dat het soms moeilijk met haar moeder heeft.
Vanwege haar scheiding is de 40-jarige Dicte (Iben Hjejle, bekend van de film Defiance en de Deense comedyserie Klovn) van Kopenhagen naar Aarhus verhuisd, waar ze bij een lokale krant werkt als misdaadverslaggever. Behalve achter informatie aangaan, gaat ze ook vaak zelf op onderzoek uit (vaak op een nogal eigenzinnige manier en op goed geluk). Soms lost ze de misdaad nog op ook, ze is te vergelijken met haar collega Annika Bengtzon uit de Liza Marklund-serie. Dicte ligt door haar eigenmachtige optreden nogal eens in de clinch met de plaatselijk politie-inspecteur John Wagner (Lars Brygman; hij speelt Troels Höxenhaven in de serie Borgen). Dicte en John vormen in de serie nogal een paar apart: aantrekken en afstoten. Toch valt John Wagner uiteindelijk op Ida Marie, een vriendin van Dicte. Dicte heeft twee boezemvriendinnen met wie ze regelmatig een meidenmoment heeft, wijn drinken en kletsen. Anne, de andere vriendin, is verloskundige in het ziekenhuis wat soms goed uitkomt als Dicte specifieke informatie nodig heeft (totdat Anne het met Dictes ex doet, dat vindt ze minder). Op de krant gaat Dicte het meest om met Bo Skytte (Dar Salim, speelt ook in Borgen, The Bridge en Game of Thrones), uiteindelijk krijgt ze een verhouding met hem.
De serie (regisseur onder andere Jannik Johansen) ziet er goed uit, vol met mooie beelden van Aarhus. De gerenommeerde acteurs doen hun werk goed en de vaart zit er flink in. Toch haalt ‘Dicte’ niet het niveau van The Killing, The Bridge of Borgen. Dat ligt niet aan de gespreide focus op misdaad, vriendschap en familiebanden. Dat komt wel vaker voor. Ik denk dat het aan de boeken van Elsebeth Egholm ligt, waarop de serie is gebaseerd. De vijf verhalen zijn vrij simpel, weinig gelaagd en de geheimen worden uiteindelijk nogal gemakkelijk opgelost. Ook de professionele omgevingen doen eenvoudig aan. Wagner heeft een lesbische (waarom?, er wordt niets mee gedaan) assistent en dat is het. Ook het krantenmilieu komt niet uit de verf, behalve Bo zie je bijna niemand.
Ondanks deze kanttekeningen kun je de serie rustig gaan zien, want er blijft genoeg moois over. De verhalen zijn spannend en er zijn vermakelijke situaties en dialogen. In Denemarken was de serie een succes (1,2 miljoen kijkers per aflevering). Er wordt nu gewerkt aan het tweede seizoen Dicte.
Volg DicteDe inspecteurs, privédetectives en journalisten, die de literaire of tv-misdaden oplossen, zijn ook niet doorsnee. Zonder uitzondering zijn ze gescheiden. Dat geeft kennelijk ruimte voor het beschrijven van een herkenbaar gemankeerd gezinsleven en relationele problemen en het geeft de hoofdpersonen enige diepte. De mannen zijn daarnaast vaak behoorlijk aan de drank en ze hebben nogal eens een specifieke muziekvoorkeur (vaak jazz). De vrouwen krijgen andere eigenaardigheden mee. Zo heeft Dicte op haar zestiende een jongetje gebaard dat door haar ouders (Jehova’s Getuigen, ze willen haar niet meer kennen) meteen is afgestaan. Dicte wil achterhalen waar hij nu is, maar toch ook weer niet: nog meer diepte. Dat de zoon vanaf aflevering zeven toch op de proppen komt, hoeft niet te verbazen. De eerste zes afleveringen, drie verhalen, gaan trouwens over aanverwante zaken: draagmoederschap, ontvoerde baby en slecht ouderschap. Dicte heeft een zestienjarige dochter, Rose, een braaf meisje dat het soms moeilijk met haar moeder heeft.
Vanwege haar scheiding is de 40-jarige Dicte (Iben Hjejle, bekend van de film Defiance en de Deense comedyserie Klovn) van Kopenhagen naar Aarhus verhuisd, waar ze bij een lokale krant werkt als misdaadverslaggever. Behalve achter informatie aangaan, gaat ze ook vaak zelf op onderzoek uit (vaak op een nogal eigenzinnige manier en op goed geluk). Soms lost ze de misdaad nog op ook, ze is te vergelijken met haar collega Annika Bengtzon uit de Liza Marklund-serie. Dicte ligt door haar eigenmachtige optreden nogal eens in de clinch met de plaatselijk politie-inspecteur John Wagner (Lars Brygman; hij speelt Troels Höxenhaven in de serie Borgen). Dicte en John vormen in de serie nogal een paar apart: aantrekken en afstoten. Toch valt John Wagner uiteindelijk op Ida Marie, een vriendin van Dicte. Dicte heeft twee boezemvriendinnen met wie ze regelmatig een meidenmoment heeft, wijn drinken en kletsen. Anne, de andere vriendin, is verloskundige in het ziekenhuis wat soms goed uitkomt als Dicte specifieke informatie nodig heeft (totdat Anne het met Dictes ex doet, dat vindt ze minder). Op de krant gaat Dicte het meest om met Bo Skytte (Dar Salim, speelt ook in Borgen, The Bridge en Game of Thrones), uiteindelijk krijgt ze een verhouding met hem.
De serie (regisseur onder andere Jannik Johansen) ziet er goed uit, vol met mooie beelden van Aarhus. De gerenommeerde acteurs doen hun werk goed en de vaart zit er flink in. Toch haalt ‘Dicte’ niet het niveau van The Killing, The Bridge of Borgen. Dat ligt niet aan de gespreide focus op misdaad, vriendschap en familiebanden. Dat komt wel vaker voor. Ik denk dat het aan de boeken van Elsebeth Egholm ligt, waarop de serie is gebaseerd. De vijf verhalen zijn vrij simpel, weinig gelaagd en de geheimen worden uiteindelijk nogal gemakkelijk opgelost. Ook de professionele omgevingen doen eenvoudig aan. Wagner heeft een lesbische (waarom?, er wordt niets mee gedaan) assistent en dat is het. Ook het krantenmilieu komt niet uit de verf, behalve Bo zie je bijna niemand.
Ondanks deze kanttekeningen kun je de serie rustig gaan zien, want er blijft genoeg moois over. De verhalen zijn spannend en er zijn vermakelijke situaties en dialogen. In Denemarken was de serie een succes (1,2 miljoen kijkers per aflevering). Er wordt nu gewerkt aan het tweede seizoen Dicte.
Reacties (0)