Leuk?
0
0
Bekijk stemmen
Den Fördömde - Seizoen 1
Na sterke Scandinavische misdaadseries Forbrydelsen (The Killing) en Bron/Broen (The Bridge) valt Den Fördömde ('de veroordeelde') een beetje tegen. De (bij mij) hoge verwachtingen hielpen daarbij niet, maar de 'serie' heeft ook duidelijk aanwijsbare problemen. Ik zet serie tussen aanhalingstekens omdat het eigenlijk twee aansluitende films zijn die allebei anderhalf uur duren. In beide afleveringen wordt een moordenaar en zijn praktijken behandeld. Het verhaal wordt verteld vanuit het oogpunt van Sebastian Bergman.
Bergman (Rolf Lassgård) is – of eigenlijk was – een forensisch psycholoog, ook wel profiler genoemd. Hij kruipt in de huid van moordenaars om hun beweegredenen te achterhalen. Zo helpt hij de politie de moordenaar een stap voor te zijn. De arrogante Bergman is niet erg geliefd, en het is duidelijk waarom. Bijna alles wat hij zegt heeft een vervelende ondertoon. Enige sympathie voor zijn karakter ontstaat uit zijn persoonlijke situatie: hij heeft zijn vrouw en kind verloren in de tsunami van 2004. In de eerste aflevering is ook zijn moeder net overleden.
Om zijn verdriet te verwerken wordt hij graag weer betrokken bij een moordonderzoek. Vanwege de vervelende sfeer rondom zijn persoon ziet de commissaris, Torkel Höglund (Tomas Laustiola), dat liever niet gebeuren. Maar als Bergman gelijk krijgt in zijn voorspellingen met betrekking to de zaak, wordt zijn hulp toch ingeroepen. Tegelijkertijd volgen we de gebroken Bergman buiten zijn werk. De womaniser blijkt bij een vergeten liefde een andere dochter te hebben. Dit ontdekt hij via een brief gericht aan zijn moeder. Dit gegeven zorgt voor nieuwe kracht, een doel om te leven.
De twee voorgaande alinea's laten het belangrijkste probleem aan de serie zien. Is Den Fördömde een spannende misdaadserie of is het een dramatische karakterstudie? De makers weten het zelf ook niet helemaal. Misschien hadden ze het idee meer afleveringen te hebben voor hun verhaal, al lijkt het daar niet op. De moordzaken eindigen nogal plotseling, terwijl een aanzienlijk deel van de tijd hieraan wordt besteed. Deze tijd staat het begrijpen van de persoon Bergman, met name zijn relaties met de verschillende karakters, zo nu en dan in de weg.
Dat wil overigens niet zeggen dat de serie saai is. Bergman is wel degelijk een interessant karakter en Rolf Lassgård vult hem knap in. Het is niet makkelijk om enige sympathie op te wekken voor zo'n nare man, maar hij krijgt het voor elkaar. De andere rollen worden naar behoren vertolkt, al kan jonge agente Vanja (Moa Silén) soms op de zenuwen werken. Dit ligt meer aan het script dan aan de actrice. Omdat we te weinig achtergrondinformatie over de andere personen krijgen, lijken sommige acties wat overdreven.
Eén ding moet ik nog noemen, namelijk de met de hand vastgehouden camera. Waarschijnlijk wilden de makers de kijker meer betrekken bij het verhaal. Deze techniek kan dat doen. Wij als publiek voelen ons dichter bij de actie of wanen ons dichterbij de hoofdpersoon. Hier gaat het jammerlijk mis. Dat het direct opvalt is sowieso geen goed teken. De techniek is onnodig en soms zelfs afleidend, in ieder geval tot we er als kijker aan gewend zijn. Het wordt er in ieder geval niet persoonlijker op.
Het laatste oordeel? Niet direct een aanrader, al denk ik dat de meeste kijkers zich er prima bij vermaken. Probeer dan wel eerst bovengenoemde series. Den Fördömde bewaart de beste scènes in ieder geval wel voor het laatst, waardoor je als kijker gelukkig wel met een redelijk bevredigend gevoel achterblijft.
Volg Den FördömdeBergman (Rolf Lassgård) is – of eigenlijk was – een forensisch psycholoog, ook wel profiler genoemd. Hij kruipt in de huid van moordenaars om hun beweegredenen te achterhalen. Zo helpt hij de politie de moordenaar een stap voor te zijn. De arrogante Bergman is niet erg geliefd, en het is duidelijk waarom. Bijna alles wat hij zegt heeft een vervelende ondertoon. Enige sympathie voor zijn karakter ontstaat uit zijn persoonlijke situatie: hij heeft zijn vrouw en kind verloren in de tsunami van 2004. In de eerste aflevering is ook zijn moeder net overleden.
Om zijn verdriet te verwerken wordt hij graag weer betrokken bij een moordonderzoek. Vanwege de vervelende sfeer rondom zijn persoon ziet de commissaris, Torkel Höglund (Tomas Laustiola), dat liever niet gebeuren. Maar als Bergman gelijk krijgt in zijn voorspellingen met betrekking to de zaak, wordt zijn hulp toch ingeroepen. Tegelijkertijd volgen we de gebroken Bergman buiten zijn werk. De womaniser blijkt bij een vergeten liefde een andere dochter te hebben. Dit ontdekt hij via een brief gericht aan zijn moeder. Dit gegeven zorgt voor nieuwe kracht, een doel om te leven.
De twee voorgaande alinea's laten het belangrijkste probleem aan de serie zien. Is Den Fördömde een spannende misdaadserie of is het een dramatische karakterstudie? De makers weten het zelf ook niet helemaal. Misschien hadden ze het idee meer afleveringen te hebben voor hun verhaal, al lijkt het daar niet op. De moordzaken eindigen nogal plotseling, terwijl een aanzienlijk deel van de tijd hieraan wordt besteed. Deze tijd staat het begrijpen van de persoon Bergman, met name zijn relaties met de verschillende karakters, zo nu en dan in de weg.
Dat wil overigens niet zeggen dat de serie saai is. Bergman is wel degelijk een interessant karakter en Rolf Lassgård vult hem knap in. Het is niet makkelijk om enige sympathie op te wekken voor zo'n nare man, maar hij krijgt het voor elkaar. De andere rollen worden naar behoren vertolkt, al kan jonge agente Vanja (Moa Silén) soms op de zenuwen werken. Dit ligt meer aan het script dan aan de actrice. Omdat we te weinig achtergrondinformatie over de andere personen krijgen, lijken sommige acties wat overdreven.
Eén ding moet ik nog noemen, namelijk de met de hand vastgehouden camera. Waarschijnlijk wilden de makers de kijker meer betrekken bij het verhaal. Deze techniek kan dat doen. Wij als publiek voelen ons dichter bij de actie of wanen ons dichterbij de hoofdpersoon. Hier gaat het jammerlijk mis. Dat het direct opvalt is sowieso geen goed teken. De techniek is onnodig en soms zelfs afleidend, in ieder geval tot we er als kijker aan gewend zijn. Het wordt er in ieder geval niet persoonlijker op.
Het laatste oordeel? Niet direct een aanrader, al denk ik dat de meeste kijkers zich er prima bij vermaken. Probeer dan wel eerst bovengenoemde series. Den Fördömde bewaart de beste scènes in ieder geval wel voor het laatst, waardoor je als kijker gelukkig wel met een redelijk bevredigend gevoel achterblijft.
Reacties (0)