Death in Paradise - Seizoen 2

Voor sommige series moet je in de juiste stemming zijn, om het te kunnen waarderen. Een zware serie doet het vaak niet heel goed na een zware werkdag, terwijl een enorm luchtige serie het niet altijd lekker doet als je in een serieuze bui bent. Death in Paradise is ook typisch zo’n serie. Je moet klaar zijn voor iets enorm luchtigs en nergens over na willen denken, en dan is seizoen twee wel weer goed te doen.

Ook dit seizoen speelt zich weer af op het fictieve eiland Saint-Marie. Dat de BBC er bewust voor kiest om de beelden van Guadalupe (waar de opnames plaatsvinden) midden in de winter te laten zien, is natuurlijk doelbewust. Wanneer iedereen strijdt tegen de kou, brengen de beelden van een warm eiland bijna altijd de juiste gevoelens bij mensen naar boven. Maar zijn beelden van een mooi eiland genoeg om een seizoen boeiend te kunnen houden? De meningen daarover zijn verdeeld.

De kijkcijfers voor deze serie zijn goed geweest begin dit jaar. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik niet dolenthousiast meer ben over deze serie. De acht afleveringen van seizoen twee spelen zich in precies hetzelfde patroon af als in de afleveringen van het eerste seizoen. Daarnaast lijkt men vergeten te zijn om na te denken over de ontwikkeling van de karakters. In dit gehele seizoen is er maar één personage die bezig is met zijn ontwikkeling, terwijl de rest continu zijn eigen ding blijft doen.

Is heel het seizoen dan zo slecht? Nee, dat valt best mee. Zoals gezegd zijn de personages en de creativiteit in de opbouw van de seizoenen continu gelijk, maar de details van de moordzaken zijn verbluffend. Waar het in seizoen één al bijna niet te doen was om als kijker een zaak eerder op te lossen dan Richard Poole, is het in dit seizoen helemaal onmogelijk. Een detail van een weerspiegeling op een foto kan al de oplossing bieden tot het oplossen van een schier onmogelijke zaak.

Net als seizoen één is seizoen twee een seizoen wat je gewoon op een regenachtige zondag een keer aan moet zetten. Stoor je niet aan de politiechef die alleen maar denkt aan de tradities van het eiland, of de andere stereotypes die je veel tegenkomt in dit seizoen. Als je met een lekkere drankje (Caribische rum zou op zijn plaats zijn) onderuitgezakt op de bank alles gewoon op je af laat komen, is de dag voorbij voor je er erg in hebt.
De serie slaat in Engeland dus goed aan. Een derde seizoen is inmiddels besteld en zal begin volgend jaar te zien zijn. Ik ga dat seizoen zeker weer een kans geven, maar de schrijvers zullen wel meer moeten gaan brengen om me geboeid te houden bij de goudgele stranden.